Bu Evde Mutlu Bir Aile Var

Penceresine bir çift kumru konmayan ev yoktur. Kumruların birbirine olan düşkünlüğü herkesi hayran bırakır. Birbirlerinden aldıkları sevgiyle, öyle güzel öterler ki, keşke her evin camında bir kumru yuva yapsa diye düşünürsünüz.

Zaten onların yuvası, o kadar basittir ki dal parçalarını bir araya getirerek mutluluğu yakalarlar. Eşlerine öyle bir tutkuyla bağlanırlar ki sadakatlariyle ün yapmışlardır. Hatta eşi ölen kumru bir daha başkasını sevmez.

Bu muhabbeti yaşayan sadece kumrular değil tabii ki. Hiçten mutluluk üreten aileler hala aramızda yaşıyor. O ailelere kumru adını veriyoruz; tıpkı kumrular gibi bir ömür boyu birbirlerini sevdikleri için.

Kumrular gibi muhabbeti daim olan ailelerin öyle güzel özellikleri olur ki onları gıptayla izlersiniz.

Onlar muhabbetlerine dedikodu ve gıybet karıştığında rahatsız olurlar.

Onlar, güzel şeyler konuşmak için vardır.

Onlar, muhabbet etmek için illa çok güzel ortamlar, uygun zemin ve münasip zaman beklemezler. Bulundukları loş yerlerde kelimelerden ışık yakarlar. Mekanı aydınlatırlar. Zamanın içinde güzellikleri seçerler.

Onlar, kelimeleri öyle kullanırlar ki onların sözleri ilaç gibidir. Cümleleri bala benzer.

İşte bu yüzden kumru muhabbetinin tadına doyum olmaz. Kargalar gibi felaket tellallığı yapmaz onlar...

Pencerenin pervazında,

Her sabah iki kumru öter.

Tavşankanı çaylardan,

Buhar değil, mutluluk tüter.

Yoldan geçenler,

Kaşık seslerinde bile,

Sevgi şarkıları duyar.

Perdelerin mutlu raksına bakıp

Derler ki:

"Bu evde mutlu bir aile var!.."

Ahmet Mahir Pekşen

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın