|
Konu Başlığı: Kış mezarımın taşı karlı Gönderen: Sümeyye üzerinde 11 Temmuz 2010, 14:54:34 Kış mezarımın taşı karlı Mezarımın yanında, kış akşamındayım Derûnumda inceden bir sızı… Hissetmek istiyorum soğuğu ve karı Bütün benliğime nüfuz edercesine… Hissetmek istediklerim, amellerime dönüşüyor ve ‘ben’ hayatımın baharında, kışın tam ortasındayımSonra tefekkür gözlüğümü kabından çıkartıp, tabiatperest tozlarından temizliyorum Gözümün üzerinde bir farkındalığın gözü oluveriyor Birlikte seyre koyuluyoruz Gözlük artık ben oluyor ve yeryüzünün kefeni karlar, benim kefenim ise amellerim olduğunu anlıyorum Ortak bir yönümüzü keşfediyorum İkimiz de kefenimizi atmışız üzerimize İkimiz de istihdam ediliyoruz Durmadan çalıştırılıyoruz Bir şaşkınlık hâli alıyor Bakıyorum ki tek fark, insanlığım oluyor O, yaptıklarının sonucunun farkında değil, ben ise hiç duraksamadan yaptıklarımın ve yapacaklarımın farkındalığını yaşıyorum O, kar tanelerini içine ilik ilik işler iken, amellerim ise benim imanımı ilik ilik işliyor O, her kıştan sonra bir bahar gelince bütün güzelliği ile etrafını dolduruyor Amellerim ise beni ben yapan hayatımı dolduruyor O, kar’ı üzerinde taşıyarak bütün güzelliğiyle bahara zemin hazırlıyor Amellerim ruhumu taşıyarak imanımı kazandırıyor ya da kaybettiriyor Elimde Kur’ân’ın mucize-i mâneviyesi Risâle-i Nur, mezarımın yanındayım Kefenimin ipi Risâleme takılmış giden fâni bir insanım… Fatma Nur Özdemir |