Ayrılığın Resmi

Ayrılığın Resmi

Baştanbaşa koca bir ayrılıktır dünya Yalnızca biz değiliz aslında ayrılıklarla sınanan Ayrılıklar üzerine kurulu bir dünyadır üzerinde yaşadığımız Baktığımız her yerde bir ayrılık masalı yaşanır yenibaştan ve aralıksız

Adına hayat dediğimiz şey, iki ayrılık arasına sıkıştırılmış bir dünyada, misafir olduğunu unutmadan, unutamadan dolaşmaktır Ayrılıkla başladığımız hayata ayrılıklarla veda ederiz Bu yüzden ayrılığa yakılmış her türkü, ayrılık hüznüyle söylenmiş her şarkı ve yazılmış her şiir, kaç yaşımızda ve nerde dinlersek dinleyelim, titretir ruhumuzu
Uzun bir ayrılıktır insan, kalbi kendi yalnızlığına gömülü

Beşiğin ardı gurbet

Kalbine tutunarak yaşayan herkes için, beşiğin ardıyla başlar gurbet ve ayrılık Bu ilk ayrılıktan sonra gelen her yeni ayrılık yalnızca ilkinin acısının yani insanlığımızın, sürgünlüğümüzün tekrar yaşanmasıdır ve her ayrılığa tahammül gücü veren bir de umut vardır, kalbin kenarına sessizce çekilmiş

Kısa olsun uzun olsun, tüm ayrılıklar bir hasretin önsözüdür ve bekleyişlere atılan ilk adımdır çoğu zaman Akrep ve yelkovan insanın derisinin içinde kıymık gibi dönse de, hayat, içinde yüzenlere sabrı ve beklemeyi öğreten bir ırmak gibidir

Ayrılıkları öğrene ezberleye geçer çocukluğumuz, gençliğimiz Öğrenemediğimiz ayrılıklardan ikmale kalır yeniden imtihan ediliriz vakti geldiğinde

İlk sevgiye benzeyen ilk acı ilk ayrılık (Faruk Nafiz)

İlk küçük ayrılığı muhtemelen ilklerin mekânı ilkokulda yaşamışsınızdır Anneden, babadan, evden, kardeşlerden ve oyuncaklardan ayrı kalmanın hüznü çoğu zaman gözyaşına döner, dökülür bir sınıfın arka sıralarına Ya da herkesin sizi uyuyor sandığı bir gece vakti, üzeri işlemeli küçük yastığınızın üzerine

Yıllar sonra anlarsınız o gün o gece yalnız sizin değil, anne babanızın da gözlerinin çiçeklendiğini

Rengi, adı değişse de ayrılığın, genzinizde bıraktığı ince sızı değişmez Ablanız evlenir, kardeşiniz yatılı okul kazanır, siz şehir dışına gidersiniz üniversite okumak için Biri biter diğeri başlar ayrılığın, zira ortası yoktur, gitmek de ayrılıktır, gidilen yerden dönmek de

Ayrılıklar böyle böyle büyür kendiliğinden ve çiçeklenir her baharda yol kenarlarına dikilmiş akasyalar gibi

Birden farkına varırsınız çocukluğunuzun sessiz beyaz bir kelebek gibi uçup gittiğini kalbiniz üzerinden Su yerine gözyaşı serpseniz de ardından, ayrılmıştır; dönmez çocukluğunuz, gençliğiniz geriye

Bir yaranın açılır üzeri ve hasret serin bir rüzgâr gibi değer geçer her şeye

Ayrılık sen ki / aşkın ve sanatın / durmadan doğumlar getiren anası (Cahit Zarifoğlu)

Yalnızlığa ve özlemeye açılan bir kapıdır önünde durduğunuz her ayrılık Ayrıldığınız her yerde bir parçanız kalır, ayrıldığınız her kişiyle gider bir tarafınız

Dünlerde, önceki günlerde dolaşırsınız kim bilir kaç vakit Eksik yanlarınızı daha çok hisseder, dünyaya geldiğiniz ilk günkü yalnızlığa bürünürsünüz

Lambalar söner, güneş tutulur, ay buluta, ayrılıklar sıraya girer Anne babanın, eşin, çocukların, memleketin hatta bazen vatanın dahi uzağına savrulduğunuzda, küçücük vuslat anlarının, ümitlerin ışığıyla kocaman bir bahçe yeşertirsiniz içinizde Zahirde aynı gibi görünse de kimsenin ayrılığı kimseninkine benzemez Onlarca köşesi kıyısı, onlarca yüzü vardır ayrılığın da Leyla’nın ayrılığı başkadır, Mecnun ayrılığı başka… Yusuf’un zindanı başkadır, Züleyha’nınki başka

Ayrılık ölümün diğer ismidir (Cahit Sıtkı)

Sebebi ne olursa olsun, ayrılıkların sonucu hep aynı dağın eteğine bırakır bizi

Ayrılığın vakti geldiğinde her şey birbirinin yerini alır Çünkü her şeye uzaklığınız aynıdır Bu yüzden her ayrılık, her hicret yeni bir başlangıçtır

Belki de vedadan ziyade, terk etmek zorunda kaldığımız alışkanlıklarımızdır her ayrılıkta yüreğimizi burkan

Çocuklar kadar hisli, ömrünün kalan günlerini sayan yaşlılar kadar kırılganızdır böyle demlerde Yollar, ufuklar hele de karlı dağlar, yalnız ayrılık icat olsun diye var edilmiş gibidir

Titreyen kalbimiz, dolan gözlerimiz ve nerede duracağını şaşıran ellerimiz ne de çabuk kapılır ayrılık rüzgârına Her vedada biraz da çaresizlik gizlidir ve en çok bu yüzdendir ölümden acı gelmesi ayrılıkların

Vedadır ayrılığın duası

Elimizi uzatırız boşluğa, elimiz kanar

Ölüm ile ayrılığı tartmışlar / elli dirhem fazla gelmiş ayrılık

Türkülerde ölüm ile ayrılığın kıyaslanması boşuna değildir elbet Ayrılık her şeyi bırakıp gittiğimiz, her şeyin uzağına düştüğümüz küçük bir ölümdür Ölümün tadını dünyadayken hissetmektir biraz da Bir çukura düşeriz ve kalakalırız öylece Savrulduğumuz bahçeye yeniden kök salar, hayata tutunmaya çalışırız Bağlandığımız, kök saldığımız kadar öderiz bedelini ayrılıkların Kaybetmeyi, değer vermeyi, özlemeyi, tahammülü hatta vuslat sevincini ayrılıklardan öğreniriz

Birbirine bakan aynalar gibi sayısız görüntüsü vardır ayrılığın Oysa ayrılık bir tanedir, ayrıldığımız mekânlar, insanlar başka başka olsa da

Ayrıla ayrıla parçalara bölünür, yalnız kalırız dünyanın kıyısında Tıpkı dünyaya ilk geldiğimiz gibi Takvimler eskise, yıllar geride kalsa da yaşımız, ayrıldıklarımız, ayrılabildiklerimiz kadardır ancak

Her ayrılık kumdan kalelerimizi bir kez daha yıkar, bir kez daha boşluğu işaret eder dünya yorgunu gözlerimize İçimizdeki sessizliği hiçbir oyun susturamaz Yürüdükçe uzayan bir yol, söylendikçe ağrısı artan bir şarkıdır yalnızlık Bir rüyayı yarım bırakır, diğerine dalarız, bir kapıdan savrulur, diğerinin eşiğine düşeriz

Ayrılık belki de terminallerin, istasyonların kıyısında açmış dört mevsim solmayan hüzün renginde bir çiçeğin adıdır

Dinle neyden kim hikâyet etmede
Ayrılıklardan şikâyet etmede (Hz Mevlâna)

Baştanbaşa koca bir ayrılıktır dünya Yalnızca biz değiliz aslında ayrılıklarla sınanan Ayrılıklar üzerine kurulu bir dünyadır üzerinde yaşadığımız Baktığımız her yerde bir ayrılık masalı yaşanır yenibaştan ve aralıksız Her şey az gider uz gider Ağaçlar yapraklarından ayrılır, yağmur bulutundan Tohumlar bitkilerinin gövdesinden uzaklara savrulur hep Bahardan, yazdan ayrılır dünya, geceden gündüzden… Tren istasyondan, vapur limandan ayrılır ve kuşlar yuvalarından, balıklar ırmaklarından…

Ayrılık, aynı hikâyeyi yaşadığımız bir neyden kalbimize üflenen hüzündür ve tamamı aynı redifle, yazılmış bir şiir gibi okutur kendini ömrümüzün her deminde

Hüseyin Kaya • Semerkand Dergisi
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın