İslamda cihad

İslamda CİHAD

Durak Selim

Cihad; Lugatta hedefi gerçekleş tirmek uğrunda güçlükle, meşakkatle gayret ve çaba göstermektir. Arap dilinde güçlük manasına gelen cehd kelimesinden türediği için kelimenin lugat anlamına binaen, mücadele manasınada gelir.

Şer-i istilahda ise cihadın tarifi: İslam risaletini (davetini) taşımada çıkan maddi gücü maddi güç ile yok etmektir. Allah uğrunda canla, malla veya fikir vererek veya asker çoğaltarak ve bunlara benzer hususlarla ilgili son çabayı sarf etmektir. Yani cihad; İlah-i kelimetullah için savaşmaktır. Direk savaşla ilgili bir husus varsa o cihaddan sayılır. Direk savaş la ilgili değilse, istilahtaki cihad anlamına girmez. Daveti yüklenmek, zalime karşı hak sözü söylemek ve buna benzer hususlar lugatta cihad olarak adlandırılır isede şer-i istilahta değildir. Çünkü Kuran’da ve sünnette lugavi manadaki cihad ile istilahi manadaki cihad hakkındaki naslar ayrı ayrı zikredilmiştir. Allah’u Teala şöyle buyurdu:

"(Cihanşumül uyarıcılık görevini sana verdik.) O halde ; Kafirlere boyun eğme ve bununla (Kur’an ile) onlara karşı olanca gücünle büyük bir cihad ver !" (Furkan 52)

"Allah uğrunda ona yaraşacak şekilde (tam hakkıyla) cihad edin. Sizi O seçti; din hususunda üzerinize hiç bir zorluk yüklemedi; babanız İbrahim’in

dîninde (olduğu gibi). Peygamberin sizeşâhit olması, sizin de insanlara şâhit olmanız için, O, gerek bundan önce ki (kitaplarda), gerekse bu (Kur'an’da) size «Müslümanlar» adını verdi. Öyle ise namazı kılın: zekâtı verin ve Allah’a sarılın. Ne güzel Mevlâ'dır O ve ne güzel yardımcıdır." (HAC :78)

Resulullah (sav), Hadisi şerifinde şöyle buyuruyor :

"Cihadın en üstünü, zalim yönetici karşısında hak sözü söylemektir." Yine cihadın başka bir anlamda yani dilde ise cihad şöyle kullanıldı:

"Eğer onlar (Annen, Baban) seni, hakkında bilgin olmayan bir şeyi (körü körüne) bana şirk (ortak) koşman için zorlarlarsa, onlara itaat etme. Onlarla dünyada iyi geçin. Bana yönelenlerin yoluna uy. Sonunda dönüşünüz ancak banadır. O zaman size yapmış olduklarınızı haber veririm." (LOKMAN :15)

Burada geçen cihad, İslam davetini yüklenmek ve zalimlere karşı çıkıp hak sözü söylemek için son çaba sarfetmektir. Bu hususta, Müslüman çok meşekkat gördüğü ve son çabayı sarf ettiği için cihad adlandırıldı isede buna İslamda fikri ve siyasi mucadele denir. Asıl konumuz olan istilahta ki cihad kelimesi savaşta talan ve yağma anlamını yahut dehşet lafsında ifadesini bulan, korku ve ürkme anlamını yahut hayvan lık ve vahşiliği, musubed ve şiddeti İhtiva etmez. Zihinde yer alan bütün bu düşüncelerden farklı, Müslüman olmayanlar yanında yaygınlık kazanmış bulunan bütün lafız ve terimleri bir kenara bırakarak tam aksine, bu kelime İslamın gerçek hedefini ortaya koyan bir kelimedir ki; bu da zararı ortadan kaldır-maktır. Bunun kapsamına başka hususlar girmesin diye Allah yolunda fisebilillah ifadesi ile kayıtlandırılmıştır. Taki nefis cihada kendi arzu ve isteklerini sokmasın bunun kapsamına herhangi bir ülkeyi köle leştirmek, herhangi bir malı, serveti, yönetimi, otoriteyi veya şöhreti elde edebilmek, düşmanlık, intikam almak için çaba harcamak gibi hususlar bunun kapsamına girmesin. Geriye sadece İslami anlamıyla cihad kalmaktadır ki bu da Allah yolunda cihad’tır. Bunda Allah’ın razı olduğu hedef ve maksatları amaç edinmekten başka bir şey yoktur. İşte bunu bildiren bir çok ayeti kerime vardır. Şöyleki:

"İşte böylece sizin insanlar üzerinde şâhitler olmanız, Resûl’ün de sizin üzerinizde bir şâhit olması için sizi vasat (üstün ) bir millet kıldı. Senin arzulayıp da şu anda üzerinde bulunduğun kıbleyi (Ka’be’yi) biz ancak Peygambere uyanı, ökçesi üzerinde geri dönenden (münâfıktan) ayırtetmemiz için kıble yaptık. Bu şekilde kıblenin (Kudüs’ten Ka’be’ye) çevrilmesi, Allah’ın yol gösterdiği kimselerden başkasına elbette ağır gelir. Allah sizin imanınızı aslâ zâyi edecek değildir. Şüphesiz Allah, insanlara (her şeye rağmen) şefkatli ve merhametlidir." (Bakara : 143)

Kur’an-ı Kerim burada bizlere Müslümanların hayatının hedefini açıklamaktadır. Bu anlamı bir başka yolla şöyle ifade etmektedir.

"Onlar, (o mü’minler) ki, eğer kendilerine yeryüzünde iktidar verirsek, namazı kılarlar, zekatı verirler, iyiliği emrederler ve kötülükten nehyederler. Işlerin sonu Allah’a varır." (Hac :41)

Kur’an-ı Kerim burada insanlar yerine yeryüzü kullanmış ve Müslü manların güç ve kuvvetinin (Devletinin) faydasının, onların Allah’ın dinini yer yüzünde tebliğ etmek görevini yerine getirmelerinde, hayrı yayıp kötülüğe son vermekte ortaya çıktığını açıklamaktadır. Bu görev bütün dünyayı kuşatan genel bir görevdir. Aksine o yeryüzünde bütün fitne ve fesattan söz ediyor. Örnek olmak üzere yüce Allah’ın şu buyruklarına bakalım:

«"Allah’ın izniyle onları yendiler. Dâvud Câlût’u öldürdü. Allah ona (Dâvud’a) hükümdarlık ve hikmet verdi, dilediği ilimlerden ona öğretti. Eğer Allah insanlardan bir kısmı ile diğerlerini savup hizaya getirmeseydi, elbette yeryüzünde nizam bozulurdu. Lâkin Allah bütün insanlğa lûtuf ve kermi ile muamele etmiştir." (Bakara :251)

"Ne zaman savaş için bir ateş yakmakmışlarsa (fitneyi uyandırmışlarsa) Allah onu söndürmüştür. Onlar yeryüzünde bozgunculuğa koşarlar, Allah da bozguncuları sevmez." (Maide:64)

İşte bu şekilde Kur’an-ı Kerim hakkın ordusunu İslam devletinin hizmetlerini, bütün yeryüzünü kapsayacak şekilde sunmuştur. Eğer Dünyanın herhangi bir yerinde kötülük fitne, fesat yönetim güçle ri var olursa Müslümanlar (İslam devleti) ona ulaşmak ve ona son verip onun yerine hayrı yerleştirmekle görevlidir.

İşte onlar (İslam devleti) böyle bir fesadın ateşini söndürmek üzere emrolunmuşlardır. Çünkü yüce Allah şu buyruğu ile bu noktayı dile getirmektedir;

"Kendileri ile savaşılanlara zulme uğradıkları için (savaşmalarına) izin verildi. Allah elbette ki onlara yardım etmeye kadirdir. Onlar, başka değil, sırf “Rabbimiz Allah’tır” dedikleri için haksız yere yurtlarından çıkarılmış kimselerdir. Eğer Allah, bir kısım insanları diğer bir kısmı ile defetmeseydi, mutlak surette, içlerinde Allah’ın ismi bol bol anılan manastırlar, kiliseler, havralar ve mescidler yıkılır giderdi. Allah, kendisine (kendi dinine) yardım edenlere muhakkak surette yardım eder. Hiç şüphesiz Allah güçlüdür, gâliptir." (Hac: 39-40)

Bu ayeti kerimede kendilerine karşı savaşılma hükmü nazil olan insanlar ile savaşma gerekçesi olarak, onların verimli bir araziye sahip olmamaları veyahut büyük ticaret pazarı ellerinde tutmaları veya bir başka dine mensup olmamaları gösterilmiyor suçlarının zalim olmak, insanları yurtlarından "Rabbimiz Allah’tır" dedikleri için haksız yere çıkarma olduğu açıkça anlaşılmaktadır. Şöyle bir hafızamızı geçmişe geçmişteki medeniyetlere götürürsek, kaydedilmiş tarihi incelersek görürüz ki; Allah’ın kanun ve yasalarının dışındaki kurulu medeniyetler, daima insanlığa ızdırap çektirmiş, zulm etmiştir. Şöyle; ki bazı toplumlar nefsi bir takım hevalarının esiri olmuşlar bizzat kendilerini kendileri gibi olan başka toplumların Rab ve İlahı yapmışlar. Toplumlar serkeşleyip işi inada bindirince bir tek fitne çıkmakla kalmaz. İçinde birbirine benzer yığınla şeytan, birçok fitneler ortaya çıkar, işte bu toplumların tufanında ortaya çıkan bu güçler, kendi hevalarının namı hesabına zayıfların bütün mallarını talan eder, adalet ve insafı ortadan kaldırır, zulüm ve baskının sancağını yükseltir idiler. Günümüzde ise yine aynı güçler, (devletler) Başka nizam, kuruluş ve çeşitli şahsiyetlerle türlü çeşitli hilelere sapmak yolu ile fesatlarını gerçekleştirirler. Guçlü olmak hakkına sahip olduklarından dolayı, gerçek hak sahiplerinden yani mazlum ve fakir ümmet lerden servetlerini haksızca sömürürler. Yine bütün bu şeytani emellere, uygulamalara kendi hedeflerini gerçekleştirmek üzere amaçları doğrultusunda dinide kullanmaya başlayarak zulüm yapmaya koyulurlar, sadece kendi dinlerine sıkı sıkıya bağlanmak husunda ısrar edip dururlar. İşte böyle fesat sahipleri yani devletler insanlığın bünyesinde zehirle dolup taşan ve kötü kokunun alabildiğne yayıldığı hasta bir organ durumundadırlar. Böyle bir organı olduğu gibi bırakmak cesedin tümüyle helak olması anlamına gelir. Burdan hareketle bu toplumların önlerinde daimi olarak duran yönetimlerinin niyetleri ve toplumdaki kötülüklerin korunması yolunda onlarla dayanışma içinde olan diğer insanların, Allah’ın dini olan dosdoğru yola döndürülmesi için yapılan bütün çabaların etki etmesine imkan bırakmayacak şekilde sınırı aşacak olursa, o zaman mazlum olan başkalarının haklarını ellerinden alıp haksızlık yapmalarını engellemek, onların izzet ve şereflerine saldırmalarını, ahlaki, ruhi ve maddi hayatlarına karşı taarruzda bulunmalarını önlemek için hüküm verilmiş oluyor.

Bunlar o derece taassuba kapılmış kimselerdir ki onlara karşı taarruzda bulunmanın mustaza...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın