Kutsal Kitaplar mı İlâhi Vahiy mi?

Kutsal Kitaplar mı İlâhi Vahiy mi?

Kitaplara iman ettik. O’nun kitaplarına... İnsan elinin değmediği, tertemiz, müberra kitaplara. Mukaddes elçilere vahyolunan münezzeh kelama iman ettik. İyi ile kötüyü, doğru ile yanlışı, hak ile batılı ayırt eden hidayet rehberine, Kur’an’a iman ettik.

Enformasyon çağı denilen gönlü ve zihni kirlenmiş bu çağda arınmak için ırmağımız odur bizim. Doğruyu yanlışı bilmek için kaynağımız o.

Ona imanımızı tazeleyelim, onu hak ettiği yere, gönlümüze koyalım. Yeniden.

“İnsanlar tek bir ümmet idi. Ayrılmaları üzerine, Allah, rahmetinin müjdecileri ve azabının habercileri olmak üzere peygamberler gönderdi ve beraberlerinde hak ile kitap indirdi ki, insanlara aralarında ihtilâf ettikleri noktada hakem olsun…” (Bakara, 213)

Mealini verdiğimiz bu ayet-i kerime, ilk bakışta her peygambere ayrı bir kitap verildiğini akla getirse de, gerçek böyle değildir. Beydâvî, Ebu’s-Suud Efendi gibi müfessirler bu ayeti tefsir ederken, gönderilen her peygambere ayrı bir kitap verilmediğini, bilakis bazı peygamberlerin, daha önceki bir peygambere gönderilmiş bulunan kitabın ahkâmıyla tebliğ ve amelde bulunduğunu belirtmişlerdir. (Tefsîru’l-Beydâvî, (Konevî haşiyesiyle birlikte), 2/80; Ebu’s-Suud Efendi, İrşâdu’l-Akli’s-Selîm, 1/214)

Hz. Adem a.s.’dan Efendimiz s.a.v.’e kadar gelmiş geçmiş peygamberler içinde kendilerine kitap ve sahifeler verildiği bize bildirilen birkaç peygamber vardır. Sırasıyla Tevrat, Zebur, İncil ve Kur’an-ı Kerim; Hz. Musa, Hz. Davud, Hz. İsa ve Hz. Muhammed Mustafa’ya (hepsine selam olsun) indirilmiş kitaplardır. Sahifeler (çoğulu: suhuf) konusunda ise Efendimiz s.a.v.’den nakledildiğine göre Hz. Adem’e 10, Hz. Şit’e 50, Hz. İdris’e 30 ve Hz. İbrahim’e 10 olmak üzere toplam 100 sahife indirilmiştir.

Kur’an-ı Kerim hariç olmak üzere bu kitap ve sahifelerin tamamı tarih içinde ya kısmen veya tamamen kaybolup gitmiştir. Özellikle Kur’an’dan önceki kitaplar, yani Tevrat, Zebur ve İncil, yahudiler ve hıristiyanlar tarafından çeşitli şekillerde tahrif edilmiş, aslından uzaklaştırılmıştır.

Tevrat ve tahrif

Günümüzde, üç büyük dinin (İslâm, Yahudilik ve Hıristiyanlık) mensuplarının, aynı kaynaktan gelen kitapların vârisleri ve aynı soya (Hz. İbrahim a.s.’a) dayanan peygamberlerin tabileri oldukları söylenerek, bu dinler arasında ortak noktalar tesis etme girişimleri bulunduğu malum. Bu çerçevede bu dinlerin kutsal kabul ettiği kitapların da “kutsal kitap” olarak anıldığı
görülmektedir.

Oysa bu dinler arasında özellikle itikadî noktada uzlaştırılması mümkün olmayan ihtilaflar mevcuttur. En başta yahudi ve hıristiyanların “kitap” anlayışlarının bizimkinden farklı olduğuna özellikle dikkat edilmelidir.

Tevrat ve İncil’in tahrif edildiği ve bugün Tevrat ve İncil adıyla elde bulunan kitapların Hz. Musa ve Hz. İsa’ya (ikisine de selam olsun) indirilen kitaplar olmadığı herkesin malumudur. Bu söylediğimizin en açık delili, bugün eldeki Tevrat’ta Hz. Musa a.s.’ın vefatı, nereye gömüldüğü gibi hususların yer alıyor olmasıdır. (Tevrat/Tesniye, 6/34 vd.). Ayrıca bugün elde bulunan iki ayrı Tevrat nüshası (“Yahudi Tevratı” ve “Samiri Tevratı”) arasında 6 bin civarında farklılık bulunduğu gerçeği de bu söylediğimizi doğrulayan bir başka husustur. (Bkz. Baki Adam, Yahudi Kaynaklarına Göre Tevrat)

Allah Tealâ’nın inzal buyurduğu Tevrat’ın içinde, –hâşâ, sümme hâşâ– “şarap için kendi kızlarıyla zina eden bir peygamber” veya “Allah Tealâ’nın yeryüzüne inip bir insanla/peygamberle güreşip yenilmesi” gibi şeylere rastlamak elbette mümkün değildir. Ancak böyle insan aklını dumura uğratan ve yer tutmaması için zikretmediğimiz buna benzer birçok tezvirat eldeki Tevrat’ta mevcuttur.

İncil ve tahrif

İncil’e gelince, elimizde bu isimle mevcut bulunan kitapların, Hz. İsa a.s. terk-i dünya ettikten sonra kaleme alınmış kitaplar olduğu, herhangi bir delile ihtiyaç bırakmayacak kadar açık ve müsellem (kabul edilen) bir husustur. “Matta İncili”, “Markos İncili”, “Luka İncili” ve “Yuhanna İncili” tabirleri, bu kitaplardan her birinin, isimleri kendilerine izafe edilen kimseler tarafından yazıldığını anlatmaktadır.

Öte yandan günümüzde hıristiyan dünyası tarafından resmen kabul edilen 4 İncil nüshası arasındaki farklılıklar bir yana, 325 yılına kadar hıristiyanların elinde 100’den fazla farklı İncil nüshasının mevcut olması, İncil adıyla elde bulunan kitapların Hz. İsa a.s.’a indirilen İncil-i Şerif ile alakasının bulunmadığını bariz bir şekilde göstermektedir.

Ayrıca kaynaklar Hz. İsa a.s.’ın Aramice konuştuğunu ortaya koyarken, eldeki en eski İncil metinlerinin Yunanca olması da işin bir başka yönünü oluşturmaktadır.

Kitabını kendi eliyle yazmak

“Elleriyle (bir) Kitap yazıp sonra onu az bir bedel karşılığında satmak için ‘Bu Allah katındandır.’ diyenlere yazıklar olsun! Elleriyle yazdıklarından ötürü vay haline onların! Ve kazandıklarından ötürü vay haline onların!” (Bakara, 79)

Bu ayet, Ehl-i Kitab’ın elinde bulunan ve “Kutsal Kitap” olarak anılan kitapların, Allah Tealâ’nın inzal buyurduğu değil, bizzat onlar eliyle kaleme alınmış kitaplar olduğunu açık bir şekilde haber vermektedir. Dolayısıyla yukarıda ifade ettiğimiz gibi, bu kitapları “vahiy kaynaklı” olarak kabul etmek anlamına gelen tavırlardan ve söylemlerden uzak durmak bizzat Kur’an’ın
emri olmaktadır.

Nitekim bir başka ayette şöyle buyurulur: “Ehl-i kitaptan bir grup, okuduklarını Kitap’tan sanasınız diye Kitab’ı okurken dillerini eğip bükerler. Halbuki okudukları Kitap’tan değildir. Söyledikleri Allah katından olmadığı halde, ‘Bu Allah katındandır’ derler. Onlar bile bile Allah’a iftira ediyorlar.” (Mâide, 78)

Yahudi ve hıristiyanlara göre bu, son derece normal bir durumdur. Zira onların din anlayışı, “kendilerine gönderilen doğrulara” değil, “kendi doğrularına” inanmaya dayanmaktadır. Yahudilerin güya Hz. Musa a.s.’ın getirdiği Tevrat’ı ve şeriatı savunmak adına Hz. Zekeriyya a.s.’ı şehit etmeleri, oğlu Hz. Yahya a.s.’ı zindana atmaları ve Hz. İsa a.s.’ı öldürmeye teşebbüs etmeleri hep bu tavrın ifadesidir. Yahudiler o muazzez peygamberleri, yalan ve sapkınlıklarını ortaya koydukları için düşman bellemiş ve türlü eziyetlere maruz bırakmışlardı.

Hıristiyanların durumu da bu açıdan çok farklı değildir. Onlar da sözümona Hz. İsa a.s.’ın tebliğini ve İncil’i muhafaza adına, başta havariler olmak üzere o aziz peygamberin yolundan giden muvahhid müminlere olmadık işkenceler etmişlerdir. Kur’an’da Kehf suresinde geçen kıssa, Hz. İsa a.s.’ın tebliğine samimi olarak iman etmiş bulunan “mağara arkadaşları”nın hıristiyan Roma İmparatorluğu tarafından ne türlü eziyetlere maruz bırakıldığını haber vermektedir.

Kitab-ı Mukaddes konusunda doğru tavır

Bugün elimizde Kitab-ı Mukaddes ismiyle mevcut bulunan külliyatın içinde, yahudiler ve hıristiyanlar tarafından “kutsal kitap” olarak bilinen metinler yer almaktadır. Yahudi inancına göre Yehova (tanrı), yahudilerle bir anlaşma (ahit) yapmış, onları “has kulları” olarak diğer insanlardan ayrıcalıklı kılmış ve Tevrat’ı da bu çerçevede onlara indirmiştir.

Hıristiyanlar bu inancı kabul etmekle birlikte şöyle düşünürler: Tanrı yahudilerle böyle bir anlaşma yapmıştır. Ama şimdi bu anlaşmanın süresi dolmuş, onun yerini, hıristiyanlarla İncil üzerinden yapılan anlaşma (ahit) almıştır. Bu sebeple hıristiyanlar, yahudilerin kutsal kabul ettiği kitaplara “Ahd-i Atik” (Eski Anlaşma), kendi kitaplarına ise “Ahd-i Cedid” (Yeni Anlaşma) derler. Her iki külliyatın bir arada basılmış haline “Kitab-ı Mukaddes” denir ve içinde “Ahd-i Atik” adıyla yahudilere ait 39 kitap ve “Ahd-i Cedid” adıyla hıristiyanlara ait 27 metin mevcuttur.

Bu külliyat hakkında nasıl bir tavır takınmalıyız?

Hiç şüphesiz yahudi ve hıristiyanların oluşturduğu bu metinlerin ne kadarının vahiy kalıntısı olduğunu kesin olarak tesbit etmek mümkün değildir. Diğer metinler bir yana, bilhassa bu külliyat içinde “Tevrat” ve “İncil” adıyla yer alan metinlerin hiçbir cümle ve pasajında vahiyden eser ve kalıntı bulunmadığını söylemek isabetli olmaz. Eğer varsa bu tür cümle ve pasajların ya bizzat kendilerine ya da bağlamlarına müdahale edildiği için, herhangi birisi hakkında “Bu, kesin olarak Hz. Musa a.s.’a veya Hz. İsa a.s.’a indirilmiş bir cümledir” demenin de imkanı yoktur.

Asr-ı Saadet’te de yahudiler, ellerindeki Tevrat adıyla mevcut bulunan İbranice kitabı okuyup, Arapça’ya tercüme ve tefsir ediyorlardı. Efendimiz s.a.v. bu durumdan haberdar olduğunda şöyle
buyurdu:

“Ehl-i Kitab’ı ne tasdik edin, ne de yalanlayın. Ancak şöyle deyin: Biz bize indirilene (Kur’an-ı Kerim’e) de size indirilene (gerçek Tevrat ve İncil’e) de iman ettik. Bizim ve sizin (ve bütün insanlığın) ilâhı birdir. Biz O’na teslim olduk.” (Buharî)

Burada Efendimiz s.a.v.’in Ehl-i Kitab’a vermemizi emir buyurduğu karşılık, Ankebut suresinin
46. ayetidir.

Hz. Ömer r.a. bir gün Medine’deki yahudi bilginlerinden duyduğu ve çok hoşuna giden Tevrat pasajlarını kendisine yazmalarını istemişti. Bir deri parçası üzerine yazdırdığı bu satırları heyecanla Efendimiz s.a.v.’e getirdi. Efendimiz s.a.v., deri parçası üzerinde yazanlara muttali olunca, birden mübarek yüzünün rengi değişti. Hayatı boyunca nadir olarak sinirlenen Efendimiz s.a.v. sinirlenmişti. Mübarek tükürüğüyle deri parçası üzerindeki yazıları sildikten sonra şöyle buyurdu:

“Ey Ömer! Allah’a yemin ederim ki ben size apaçık bir Kitap getirdim. Onlara (Ehl-i Kitab’a) bir şey sormayın. Olur ki size hakkı söylerler de (kendilerine güvenmediğiniz...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın