İnsanın fitnesi

İnsanın Fitnesi

Adiyy İbn-i Hâtim -radıyallahu anh-’den şu haber rivâyet edilmiştir:

Resûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-’in yanında iken huzur-ı saâdete iki kişi geldi. Bunun birisi -ortalığın fakr ve ihtiyacından yana yakıla bahsediyordu. Diğeri de yol kesildiğinden- emniyet ve âsâyişi bulunmadığından şikayet ediyordu.

Resûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- buyurdu ki: Ama kat-i tarik mes’elesi -çok sürmez- az sonra bir zaman gelir ki o vakit ticaret kervanı, kimsenin himaye ve kefâletine muhtaç olmayarak ta Mekke’ye kadar çıkar gider.

Ortalığın muzâyakasına gelince; sizin biriniz elinde sadakasıyla kapı kapı dolaşıp da kendisinden bir sadakayı kabul edecek bir kimse bulamıyacak bir halde müreffeh günler gelmedikce kıyamet kopmaz.

Sonra sizden biriniz âhiretde Allah Teâlâ’nın divân-ı sübhânisinde muhakka durur hem de Allah Teâlâ ile kendi arasında ne bir hicâb, ne de Allah kelâmını tercüme edecek bir tercüman bulunmayarak duracakdır:

Sonra Cenâb-ı Mevlâ o kuluna:

– Sana ben mal vermedim mi? diye herhalde sorar. O kul da:

– Evet, verdin Allah’ım, diye muhakkak cevab verir. Sonra Hak teâlâ:

– Sana ben Peygamber göndermedim mi? diye elbette sorar. O kul da:

– Evet, gönderdin Rabbim, diye şübhesiz cevab vir.

Bu halde o kimse sağına bakar cehennem ateşinden başka bir şey göremez. Sonra soluna bakar cehennem ateşinden başka bir şey göremez.

– Ashabım! Şimdi sizin herbiriniz tek bir hurmanın yarısı ile, bunu da bulamazsa güzel sözle olsun kendisini cehennem ateşinden kurtarsın. (Tecrid-i Sarih Tercemesi: 5/200)

Fitne: Aslında imtihan ve ihtibardır ki türkçesi sınama demektir. Fitnenin muhtelif mânâsı vardır.

1- Küfür, dalâlet. 2- Rüsvaylık. 3- Belâ ve azâb, Fitne-i dünya ve fitne-i kabirden murad budur.

4- Kıtal, harb-i dâhili. 5- İnsanın halinin iyilikden kötülüğe dönmesi. 6- Bir şeyi beğenip kalbin ona meyil ve muhabbet eylemesi. Fitne-i evlâd ve nisâ bu kabildendir.

İnsanın ehli yüzünden fitnesi, onlardan dolayı helâl olmayan söz söylmesi, helâl olmayan iş işlemesi; malı yüzünden fitnesi, alması helâl olmayan malı alıp helâl olmayan yerlere sarfetmesi; evlâdı yüzünden fitnesi, onlara fart-ı muhabbetle berâber bir çok hayrâta onların yüzünden fırsat bulamaması, yahut onları geçindireceğim diye helâl, harama bakmaması; komşusu yüzünden fitnesi; zengin olmasına hoş nazarla bakmayıp hasedde bulunmasıdır.

Muâviye -radıyallahu anh-’den mervidir ki:

Resûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-’den işitdim. Buyurdu ki:

– Allah Teâlâ her kimin hayrını murad ederse ona din hususunda -büyük bir- anlayış verir. Ben -verici değil- yalnız taksim ediciyim. Veren ise Allah Azze ve Celle’dir.

Yâni, Bana vahy olunan ilm-i dîni tebliğ ederken kimseyi tahsîs edip de diğerlerinden ketmettiğim yoktur. Taraf-ı Hak’tan bana ne bildirilmiş ise herkese ale’s-seviyye teblîğ ediyorum. Ben ancak kâsimim, tebliğatım herkese göre farksız olmakla beraber bu tebliğat mütefavit derecelerde münfehim oluyor. Çünkü anlayışı veren Allah’dır. Allah’ın atâsı kullarına derecât-ı mütefavitede râyegân oluyor. Bunun âsârı da benim tebliğimden sonra görülüyor. Herkes kısmetini benden alırsa da veren Allah’dır. Ben değilim.

Bir de, bu ümmet Allah’ın emri -kazası- zuhûr edip kıyâmet kopuncaya kadar emr-i ilâhîye mutâbeat etmek üzere sâbit-kadem olup duracak ve kendilerine muhalefet edenlerden zarar gelmeyecekdir.

Bu kelâm-ı âli-i Nebevî -sallallahu aleyhi ve sellem- ümmetinin ta rûz-i kıyâmete kadar payidâr olacağına işâret olduğu gibi, «ümmetimden dâima hak üzere gâlip ve zâhir, muhaliflerden kendilerine zarar gelmez bir tâife hiç eksik olmayacakdır» (Tecrid-i Sarih Tercemesi: 1/65) hadis-i şerifinin medlûlune de tevâfuk etmektedir.

Alıntı
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın