İnsan yalnız ekmekle yaşamaz

İnsan Yalnız Ekmekle Yaşamaz

Ve işte o dem güneş soğudu,

Ve bereket topraklardan kalktı.

Furuğ

Cümlelerimiz ne kadar islami olursa olsun, ruhumuz ona her dem aç durur. O açlığın farkında olunmaz da hep sofralardaki açlık konuşulur. Belki dışardan bunu pek belli etmek istemeyiz ama iç dünyamız da o kadar tedavi edilmesi gereken zaafımız var ki..İlk etapta basit gibi görünen, bunun için yüzeysel geçilen ama aslında bir an önce terbiye edilmesi gereken marazlar... İşte bunlardan biri tamah yani açgözlülüktür.

Modern hayatın ister istemez etkisinde kalıyoruz. Onun o çekim alanına girmemek öyle kolay değil. Bize sunulan beşeri izim lerden farkında olmadan bir şeyler kapıyoruz. Kimi zaman kapitalist “ben merkezli” kimi zaman sosyalist “eşitlikçi” veya liberal “daha özgürlükçü” davranabiliyoruz. Son demlerde hayatımızda kanaatkarlığın ne kadar azaldığı gözler önünde. Çoğunluk maişetinden şikayetçi, asgari ücrete talim edende etmeyende. Aç kalmak aç gözlü olmayı hiçbir zaman gerektirmiyor. Daha fazlası, daha yenisi, bir üst modeli derken eskiyen sadece biziz yani insan bedeni...

Yıpranan bedenlerin yanı sıra bozulan ruhlarımız, bir yandan obezite bedenlerin obez ruhları, öte yandan gerçekten ihtiyaç sahibi ama ruhları bedenlerinden daha aç olanlar.

Gerçekten yetmiyor mu tükettiklerimiz, harcadıklarımız? Ne kadar çabuk eskiyor her şeyimiz? Neden razı olmasını memnun olmasını beceremiyoruz.

Ve biriktirme arzumuz, kendimizi garantiye alma hırsımız biraz daha bizi dünyacı yapıyor. Elbette arttıkça elimizin altındakiler kontrolü de zorlaşıyor ve kontrol zorlaştıkça ruhumuz, zihnimiz bulanıyor. Aslında bu düşünce Yahıdi ahlakına aitmiş. “ Onlar elli yaşlarına kadar hırsla yaşarlar; her gün daha çok çalışıp biriktirirler . emekli olunca bakarlar ki hayat bitmek üzere kaybetme korkusu gün yüzüne çıkar “Dünyaya bir sefer geldim” deyip de ne var ne yok harcarlar. O ahlakın öğretisi öyledir “servet odaklı” hayat”.1

Elbette islam düşüncesine tam zıt bir hayattır bu. Çünkü islamda biriktirmek değil servete işlerlik kazandırmak vardır. Hem sizin hem diğer insanların faydasına sunma durumu. Elbette çalışmak ibadettir ama bu bütün zamanları dünyaya hasretmek anlamında değil. İlimde, cihatta, infakta, iktisatta, kanaatkarlıkta bunların hepsi de ibadettir. Zaten yaşadığımız sorunların bir çoğu tüm zamanı maişete hasr edipte insanı insanca yaşatan hasletlerden uzak kalışımızdan kaynaklanıyor.

O kadar aç bakıyor ki gözlerimiz şükrü edecek bir durumumuz kalmıyor... Hiç bitmiyor eksiğimiz, biteceğine de kani olmuyoruz. O kadar tatmak istiyoruz ki her duyguyu her tadı artık cennet tasvirleri gözümüzde küçülüyor. Gözümüzde küçülen tasvirlerin yanı sıra cennet bizden sanki uzaklaşıyor.

Kanaatsizliğin o doyumsuz hazzı, imani huzuru elimizden alıyor. Sürekli boğuşuyoruz dünyayla ve iç alemimiz dargın duruyor bize.. Kanatsızlığımız sabır denen mefhumu da sildi hayatlarımızdan, olmayınca sabredip ecir almak yerine “neden herkesin var benim yok” diye cedelleşir olduk kendimizle...

Hep aç baktıkça dünyaya; cennet açlığımız azalıyor, dünya hazlarına hırsla yaklaştıkça cennet için yarışma duygumuz köreliyor. Köşkler, ırmaklar,bağlar , hepsi burada da mevcut geçici olsa dahi insana haz verip, ardından sürükleyebiliyor. Peki ya en güzeli rıza-i ilahi onu nasıl yakalayacağız bu aç gözlülüğümüzle. Onun zikriyle tatmin olmayı, huzur bulmayı terbiye etmeden bu marazı tadabilir miyiz dersiniz.

Daha doymadan kalkmak ne demekti acaba; bin bir çeşit nimet içinde.. Envai çeşit eşya içinde almadan çıkabilmek mümkünmüy dü? Doymadan marketleri mağazaları terk etmek kolaymıydı? kendi hayatımıza baktığımızda görüyoruz ki bu o kadar da kolay değilmiş. Ve bu zaafımızın hala terbiyeye ihtiyacı varmış. Eğer öyle olmasaydı bedenlerimiz daha sağlıklı evlerimiz de nefes alacak yerler olurdu. Sanki yedim, sanki aldım mantığıyla hareket edebilseydik elbette hayırlarda ön saflara geçebilmek için hem daha çok vaktimiz hem de nakitimiz olurdu. Ve nimetlerden sorulacağımız gün hesabımız kolay olurdu.

Açgözlü olmak yerine gözümüzü açabilsek ve hırsla peşinde koştuğumuz şeylerin bir muhasebesini yapabilsek, doymamız gereken yerlerde doymayı becersek ve aç olmamız gereken yerlerde tok gibi durmazsak; kanaatkarlığımızı ameli salihlerimiz de değil de dünya metasına göstermeyi başarsak sizce daha huzurlu olmaz mıyız. Eğer bunu yapamazsak unutmayalım ki bu duygunun doyum noktası yok. “Adem oğlunun bir dere altını olsa ikincisini ister. Onun ağzını topraktan başka bir şey doldurmaz.” (Buhari/Müslim)

Kanaatkârlık hayatı bereketlendirdiği gibi kanaatsizlik bereketini yitirir. bereketini yitirmiş bir yaşam zengin ve uzun olsa dahi mutluluk vermez.

Razı olmanın ve razı etmenin öbür adıdır kanaat. “Allah’ın sana verdiğine razı ol ki insanların en mutlusu olasın”. (Tirmizi)

Eğer iç dünyamız ne kadar düzelirse dışımızda o denli düzelecektir. Zaaflarımız ne kadar azalırsa kaviliğimiz artacaktır. Hayat tek yönlü yaşanmıyor ve Hz. İsa’nın da dediği gibi “insan yalnız ekmekle yaşamaz”...

…………………………………..

1 Gerçek Hayat Der. Nevzat Tarhan

Yasemin Şüheda

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın