İnsan bir muammadır

İnsan bir muammadır

Tek zindan insan İnsan bir muammadır

Kendini tanıyabildiği oranda huzur ve sükûn bulan tek varlıktır Dünya hayatı insanın kendisini tanıması için elde ettiği, çok önemli bir fırsattır
İyilik ve kötülük potansiyelini bir arada taşıyabilen yegâne yaratılmış da insandır İnsanda iki zıt özellik bir aradadır Ateşle barut gibi…
Kişiler, aldıkları eğitim, bağlandıkları değerler, beslendikleri ilahî ya da beşerî kaynaklar ve bizzat kendi iradeleri ile yapacakları tercihlerle yönelimlerini tayin ederler: İyilik veya kötülük, doğru ya da yanlış, hak veya batıl
İnsan dışında yeryüzünde yaşayan hiçbir varlık kendi kendine tuzak kurmaz Seçme özgürlüğü insana verilmiştir Yanlış tercih yapmak insana hastır Bu özgürlüğü iyi kullanamayan insan, kendi kendinin esaret ağlarını örer Kendisini birçok şeye mahkûm eder, fakat yaptıklarının farkında olmaz
İnsanı var eden Vacibü’l-Vücud, mahlûkatın eşrefi kabul ettiği insanın alçalmaması için, gerekli bilgi ve örnekleri ona sunmuştur Verilen bilgileri ve örnekleri dikkate almayan insanoğlu, kendisini yüceltecek metotları ve eylemleri kendisini alçaltmak için kullanabilmektedirOysa önüne serilen hürriyet sahalarını bir kullanabilse, kendisinin var ediliş gayesini gerçekleştirmiş olacaktır
İçindeki “ben” duygusu sınırlandırılmadığı sürece insan, varlığını egoizm zindanlarına atar Kendini çok beğenir Gurur elbisesiyle dolaşmaya başlar Her şeye yukardan bakar Nefsini iyice yüceltir Öyle bir an gelir ki, varlığını borçlu olduğu var edicisiyle ipleri kopartır Böylece, özellikle kendisine sunulmuş hürriyet alanlarını yok etmiş olur Artık, bencillik zindanında olduğunun farkında bile değildir Karanlıklar ona aydınlık gibi gelir Ruh gözleri körelmiştir Zindandan kurtuluş imkânı da yok gibidir (Tövbe hariç)
Âdemoğlu şehevî duyguların esiri olur Bu duygularını tasvip edilmeyen yollarla tatmin etmek ister Nefsi, haramları tattıkça zevklenirZevklendikçe dünyalar onun olur Oysa kendisini zevklendiren şey, sadece bir zerre gibidir Zerreler nefsi tarafından kürreler gibi algılanmaktadır Yasakları çiğnemenin verdiği sarhoşlukla, bir zindan içinde dönüp durduğunun bilincinde değildir
İnsanın müstağni olduğuna inanması, kendi kendine yettiğine kanaat getirmesi, o insanı bereketlerden ve sayısız nimetlerden yararlanmasından uzak kılar Böyle düşünen insan, muhtaç olarak bu âleme geldiğini inkâr eder duruma düşmüştür Bu durum, bakışlarının kendisinden başkasına olmamasını sağlar Kendisinden başkasını göremez Bütün düşüncesi kendi özelliklerinde kesifleşir Kendini öne çıkartmanın yollarını bulmak için aklını kullanır Zamanının büyük bir bölümünü şahsına ayırır
Fiziken bir benzerinin olmadığını vehmeder Yaşlanmaktan korkar İhtiyarlığın bir hikmete binaen gerçekleştiğini kavrayamaz Etrafındaki ecel haberlerine bigane kalır Ölümü anmak istemez Vücuduna, giyimine kuş----- son derece önem verir İşte böyle bir insan narsizm zindanında çürümeye mahkûmdur
Tahakküm fikri, insanın yaratılışla getirdiği özelliklerinden biridir Başkalarına emretmeyi her insanın sevdiğini inkâr edemeyiz Bu özellik, ancak ilâhî öğretiler silsilesiyle terbiye edildiğinde anlamlıdır
Peygamberler emretmişlerdir, fakat ezmemişlerdir Bir vesileyle tahakküm etme fırsatı yakalayan insan ezmeye yönelir Oysa hükmetmek ayrı, tahakküm etmek ayrıdır Tahakküm etmeye alışmış kişiler nefret zindanında yuvarlanmaktan, sevgi denizine geçmeye fırsat bulamazlar
Haklı olmak en büyük güçtür Haklı olduğunu severek hemen kabul eden insan haksız olduğunu kabullenmekte zorlanır Hatayı üstlenmek erdemliliktir İnsanoğlu suçu ve hatayı inkâr etmekten geri durmayacak istidatlara sahiptir O’na göre hata başkalarına ait bir vakıadır
Eksiklik diğer insanlara mahsustur İlâhî kitapların ve peygamberlerin adap, nefsini hesaba çekme, hataları ve ayıpları görmeme telkinlerine rağmen, insan kendisinin hâkimi olduğu mahkemelerde müebbet hapis cezasına mahkûm olmuş demektir
Doğallığı terk edip rol yapmaya gayret etmek, sûnîlik cezaevinin koridorlarında holta atmaktır

Akrabalarıyla ilişkiyi kesip ailesinden başkasına sarf-ı nazar etmeyenler, sevgiyi paylaşamayan cimri mahkûmlardır
Toplum gerçeğini, cemaat hakikatini görmezlikten gelip yakınlarına odaklananlar, asabiyet zindanında gün sayan mahkûmlar gibidir
Vermeyi reddeden, almayı yeğleyen bir kişi enerjisini hep bu yolda harcamaya gayret eder Sahip olma arzusunu gerçekleştirmekten başka bir şey düşünemez bir hale gelir
Bu uğurda, önüne geleni, fillerin çimenleri ezdiği gibi ezer geçer Yıkar yakar, kırar döker Ona göre, o her şeyin iyisine layıktır Diğerleri hiçbir güzelliği elde etmemeliler Böyle düşünmeyi adet edinen biri aslında, sahip olma zindanlarının dehlizlerinde naçar dolaşmaktadır
Bağımsızlık düşüncesini abartanlar, mutlak hürriyetin olmadığını akledemezler Tabii ki gerçek hürriyetin ne olduğunu da kavrayamazlarÖzgürlük özgürlük diye özgürlüğün bahşedicisinden uzaklaşırlar Sonuç, nefis zindanında tutsaklıktır
Yapmadığını söylemek, yapar gibi olmak, “hikmetinden sual olunmaz” görünümüne bürünmek, riyakârlık zindanlarında ömür boyu hapis yatmak demektir
İnsan hep böyle midir? Bu karamsarlık niye! diye düşünenlere cevabımız şudur:
—Evet, her insan böyle değildir Ancak, kocaman bir zindanda yaşarken kendimizi küçük zindanlara atma ihtimalini yok mu sayalım?

ALINTI
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın