İki insan iki iman
İki insan var bunlar yolculuğa çıkıyorlar birisi talihsizdir, bencildir, egoisttir. içindeki karamsarlık onu kötü bir yola götürür. Her nereye baksa aciz biçareler, ağlayan inleyen insanlar görür.
İkinci adam ise gittiği heryerde umumi bir şenlik görür.herkes sürur içinde mesut bir şekilde yaşamaktadır. Etrafında neşe içinde zikirhaneler görür. Allaha şükreder.
Sonunda bu iki adam karşılaşırlar. İyi yola giden adam diğerine sen nekadar kötü bir yola gitmişsin adeta siretin suretine aksetmiş. Her şeyi kötü görmüşsün. Zira bu  adil, merhametkar, müşfik melikin memleketi senin düşündüğün tevehhüm ettiğin şekilde olamaz.
 Bu adamların ilki imansız olandır. Dünya onun nazarında bir umumi matemhanedir. Bütün canlılar ağlıyan yetimlerdir. İnsanlar ve hayvanlar ecel pençesiyle parçalanıyorlar. Dağlar denizler bütün mevcudat adeta ruhsuz başıboş cenazeler hükmündedir.
İkincisi ise mümindir. Onun nazarında şu dünya bir zikirhanei rahman bir talimgahı beşer ve hayvan ve bir meydanı imtihandır. Bütün insan ve hayvanların vefatları ise bir terhistir. Vazifei hayatını bitirenler bu darı faniden manen mesrurane dağdağasız bir aleme giderler. Bütün tevellüdatı hayvaniye ve insaniye ise silah altına vazife başına gelmektir. O müminin nazarında bütün mevcudat seyidi kerimin ve maliki rahimin birer munis hizmetkarı, birer şirin kitabıdır. Daha bunun gibi pek çok latif, ulvi ve leziz hakikatler imandan tecelli eder, tezahür eder.


Alıntı