İhsan Kıvamında Bir Hayat

İhsan Kıvamında Bir Hayat...

Muhterem Üstâdımızı Yâdederken

Muhterem Mûsâ Efendi Üstâdımız, zâhiri itibarı ile bir nezâket, zerâfet ve letâfet âbidesi; bâtını itibârı ile de şefkat, muhabbet ve merhamet deryâsı idi. Hayatı hep ihsân kıvamındaydı. Devamlı Cenâb-ı Hakk’ın müşâhedesi altında bulunduğunun şuûru içindeydi.

Kur’ân hizmetini çok sever, bu hizmete devam edenlere dâima yardımcı olurlardı. Kur’ân-ı Kerîm’i uyanık bir şekilde mânâsını tefekkür ederek büyük bir ta’zimle okumayı tavsiye ederlerdi.

Ömrün çok iyi değerlendirilmesini, hiçbir nefesin zâyi edilmemesini isterlerdi. Bunun için de tasavvufa intisâbın şart olduğunu, ancak bu yolla her an Cenâb-ı Hak ile beraber olmak şuûruna erilebileceğini anlatırlardı.

Sohbetlerinden her biri, sohbetsiz geçen bir ömürle değişilmeyecek derecede feyizli ve bereketli oluyordu. Sohbetlere vaktinde gelinmesini tavsiye ederler ve tam saatinde başlarlardı. Ashâb-ı kirâmın mânevî terbiye usûlü olduğu için sohbetlere devama büyük önem verirler; “Yolumuz sohbet yoludur. Sohbete gelmemek için hiçbir mazeret kabul edilmez. Hasta olsak bile geleceğiz ve inşaallah iyileşmiş olarak döneceğiz.” buyururlardı.

Evlâtlarının her an râbıta veya murâkabe hâlinde huzurda bulunmalarını ve huzura ermelerini arzu ederler ve; “Râbıta, zikir hâlidir.” derlerdi. Çünkü râbıta, muhabbeti ve gönül bağını taze tutmaktan ibârettir.

Zikrullâha devam konusu üzerinde de çok dururlar ve şöyle buyururlardı: “Zikrullâh, şerleri hayra tebdîl eyler ve ahlâkı tezyîn eder. Zikrullâha devam eden; cimri ise cömert, kibirli ise mütevâzi, korkak ise cesur, kin ve intikam sahibi ise merhamet ve muhabbet ehli olur. Zikrullâha devam eden, tam bir teslîmiyyet hâlini yaşadığı için kader mevzûunu da halletmiş olur; hayır gelirse Hakk’tan bilir, şer gelirse, kendine izâfe eder. Artık gerçek saâdet ve huzûra kavuşmuştur.”

İhlâslı olmayı hep tavsiye ederlerdi. İhlâs ile başlanılan her işin muvaffakiyetle sonuçlanacağını söylerler ve “İhlâsın aşamayacağı hiçbir engel yoktur.” buyururlardı.

Son derece disiplinli, düzenli, tertipli ve plânlı bir hayatları vardı. Yemek, çalışma, misafir kabul ve istirahat saatleri hep muayyendi. Söz verdiği yerde, zamanında hazır bulunurlar ve bu hususa çok dikkat edilmesini isterlerdi.

Seher vakitlerinin değerlendirilmesine çok önem verirler ve seher vaktinin gecenin üçte ikisinden sonra başladığını söylerlerdi. Seherlerde uyanabilmek için az yemeği ve erken yatmayı tavsiye ederler ve erken saatlerdeki uykunun, insana kifâyet ettiğini anlatırlardı.

Yemeğin büyük bir uyanıklık ve huzur hâli içinde yenilmesini ve sonunda da şükrâne olarak malum sofra duasının okunmasını tavsiye ederler ve bu duayı okumanın hânede berekete ve huzûra vesîle olacağını hatırlatırlardı. Gafleti bertaraf etmesi için bilhassa akşam yemeğinin az yenilmesini ve meyveye ağırlık verilmesini isterlerdi.

İsraftan kaçınılmasını çeşitli vesîlelerle tekrar tekrar tenbîh ederlerdi. Bir defasında şöyle buyurmuşlardı: “Bizim hânemize turfanda meyve girmemiştir. Buna vereceğimiz parayla mevsimlik meyve alır; üstünü de fukarâya infak ederiz.”

Güzel kokudan hoşlanırlar, hemen her mecliste ikrâm ederler, sevdiklerine de hediye ederlerdi. Bilhassa seherlerde evrâd ve ezkârdan önce güzel koku kullanılmasını tavsiye ederler; “Ruh, güzel kokuyu sever.” buyururlardı.

Merhum Sâmi Efendi Üstâzımızı çok severler ve O’nu büyük bir hürmet ve muhabbetle anarlardı. Bir gün yine O’nun örnek ve güzel ahlâkından bahsederken şöyle buyurmuşlardı: “Üstâzımıza yıllarca hizmet ettim, sünnet-i seniyyeye aykırı hiçbir hareketini görmedim. Kendileri o kadar yüksek bir irşâd gücüne sahip ki bir mürîdini tam teslimiyeti neticesinde Allah’ın izniyle kısa zamanda irşâd edebilir. Onu dil ile anlatmak mümkün değil, şayet dil ile anlatabilsek akıl onu idrâkten âciz kalır.”

Sevdiklerinin mânen terakkîleri için dikkat etmeleri gereken hususları telkîn ederler ve Abdulkâdir Geylânî Hazretlerinin şu nasîhatını bunun tipik bir mîsâli olarak zikrederlerdi:

“Ey kardeşler! Ben Allah’a ne gece namazı, ne gündüz orucu ve ne de ilim tahîli ile vâsıl oldum. Ancak kerem (cömertlik), tevâzu ve selâmet-i sadr (gönül temizliği) ile vâsıl oldum.”

Muhterem Üstâzımız, insânî hasletleri, ahlâkî fazîletleri ve mânevî kemâlâtı kendisinde toplamış, bir insân-ı kâmil ve mürşid-i mükemmildi. Kendilerini irtihâllerinin sene-i devriyesinde sevgi, hürmet, ve hasretle yâdederken, Cenâb-ı Hakk bütün sevenlerini, Habîbinin livâü’l-hamd sancağı altında birlikte haşretsin ve şefâatlerine nâil buyursun! Âmin!

Osman Ersan
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın