Yardim edene gaybtan yardim

Yardim Edene Gaybtan Yardim

BIR AKSAM geç saatlerde los bir sokakta yürüyordum ki birden çalilarin arka tarafindan gelen çigliklar duydum. Irkilmistim, yavasça dinlemek için çalilara yaklastim. Bogusma sesleri ile karisik, bir kadin çiglik atiyordu.

Paniklemistim, az ilerimde bir kadina saldiriliyordu. Müdahale etmeli miydim? Kendi güvenligimden korkuyordum, içimden bir ses eve gitmemi söylüyordu. Belki de gidip polise haber vermeliydim.

Kendi içimde gelgitler yasiyordum, bu arada kadinin sesi gittikçe zayifliyordu. Fazla zamanim yoktu, hemen karar vermeliydim. Bundan ne kadar kaçabilirdim? Hayir, bu çaresiz kadini orada yalniz birakamazdim, kendi hayatim pahasina da olsa.

Cesur bir adam degildim, atletik ve güçlü de degildim. O cesareti ve gücü nereden buldugumu bilemiyorum ama kadinin imdadina kosmaya karar verdigimde sanki oldugumdan daha fazla güçlenmistim. Çalilarin arkasina kostum ve kadina saldiran adami arkasindan tutarak ileri ittim. Adamin üstüne atladim, yerde bir kaç dakika bogustuktan sonra, beni itti ve kaçmaya basladi.

Yavasça yerden kalkip, ilerideki bir agacin altina sinmis aglayan kiza yaklastim. Karanlikta onu zor seçiyordum ama titredigi ve sok geçirdigi kolaylikla anlasiliyordu. Onu daha fazla korkutmak istemiyordum, mümkün oldugunca uzaktan, olabildigince yumusakça “Hersey yolunda. Adam kaçti, artik güvendesin.” dedim. Uzun bir sessizlik oldu. Sonra saskin bir ses tonuyla cevap geldi.

“Baba, sen misin?”

Agacin altindan öne çiktiginda, karsimda küçük kizim Katherine duruyordu.

Cemal Karabel
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın