Hiç ve Sükut

Hiç ve Sükût

Bir şeyler yapmalı biliyorsun. Her gün sabah akşam, olur olmaz meşgalelerle israf edilen bir hayatın derdiyle ızdıraptasın. Hiçbir şey yapmamanın can sıkıntısıyla boğulup gidiyorsun. Herkes konuşuyor. Biteviye konuşuyor insanlar. Niye bir şeyler yapmalısın bunu tam bilmiyorsun. Her şey defalarca en mükemmeliyle yazılmadı mı? Yazıp ortaya koyacağım şey hangi alanın boşluğunu işgal edecek? Yazmazsan ne eksilecek bu alemden? HİÇ. Ama yine en şedit şekliyle icbar ediyor kalemini. Yunus diyordu ya: “Ya ben söylemeyem de öleyim mi?” diye. İşte tam bu an, bu dem. Neyi yazmalısın, elinde eriyen, hasreti katmerleyen hayat sermayeseni mi? Kalkmak üzere olan gemiye fersah fersah uzaklığını mı? Gırtlağına düğümlenen kesret ateşini mi? Derman kalmamış dizlerinle taşımaya mahkum kaldığın hayatı ve yükü mü? Hepsini yazmalısın ama kime? Niye, ne kadarını? Hangi kelime sana ayna, hangisi rengini soluk ve ölgün yansıtmaya muktedir. Bütün bunları yazsan kimin yarasına merhem, kimin berrak ruhuna bir ayna olacak, neyi paylaşacaksın.

Bir kurgun mu var öykü ola. Bir tefekkürün mü var denemeye dönüşe. Damla damla yığılan ızdırabı dillendirmek, işin en ucuz yanıyla teselli bulmak değil mi? Velev ki binlerce aynı tıkanmışlığı paylaşsan bile, hangi farklı ve güzel cümlen insanları rahatlatacak? Sermayen hasretinden öte geçmiyor bantında biçimlenen cümleler kağıtta iz bırakamıyor. Eksik kalan her şey gibi, yarın biten bütünler gibi cümlelerin de tamama varamıyor. Zaman eridi erimekte, Bağdat sokaklarında, ağustos güneşi altında buz sataduruyorsun. Kendinden ümidi kesen bir insanın son sınıra yakınlığını yaşıyorsun. Ne kadar daha yol var, zaman nice müsaade eder bilmiyorsun. Bildiğin bir şey olmalı. Var evet her şey için geç kalmışlığın ve hiçbir şey bilmediğin. İnsanlara yönelik ümidin ve itimadın da her doğan ve batan gün aralığın da erimeye yüz tutuyor. Sıtkın sıyrıla yazıyor her şeyden. Halkalar daralmakta, ip gırtlağa, bıçak kemiğe yaklaşmakta, bir soluk, bir lahza nefes insan adına, nefsin mü’min adına, kurbiyettekiler adına ve can adına. Nerden tutsan tutsaklık, ne söylesen sözden öte geçmiyor.

Ne yapacağını o göstermezse bütün çıkmaz yollar, sarp kayalıklar, onulmaz patikalar nasibine düşüyor. Girdiğin yollardan ters yüz ediliyorsun. Hangi insana zannınla yönelsen sukut-u hayal ile bitkin, yüzükoyun yere yuvarlanıyorsun. Arzın efendisi insanı tanımakta güçlük çekiyorsun. Her dem, her devir şikayet olmuştur biliyorsun. Ama günümüze nasibimize düşen, insanın sefaletine eş bir benzeri mümkün olmamıştır herhalde. Belki geç kalmıştık, bir şeyleri yapamamak, bu bunalmışlık asıl sebebini insanlara muhataplığından neşet ediyor. Dahası biz ne kadar insanız, aslolan sıkıntıya sebep bu olmalı. Ah Rabbim “insan kıl, insanlığımızı. Söze ve sükûta suret ve siret’e tebdil ile dillendir özümüzü. Son sözün sükûta erdirmeli özü. Yunus diliyle Ey Rabbim “Bana ne yapacağım dedirtme, kırılacak odunu taşınacak suyu göster.” demeli ve susmalısın ebediyyen.

Alıntı
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın