Hayatı anlamaya başladım

Hayatı Anlamaya Başladım

Dünyaya geldiğimden memnun mu olduğum, pişman mı olmam gerektiği son zamanlarda kafamı çok kurcalayan bir mesele haline geldi. Dünya çok güzel... Hayvanları, bitkileri, denizi, ormanı, ağaçlan seviyorum. Bunlar bende güzel duygular ve hisler uyandırıyor. İnsanlardan ayrı, tabiatla baş başa olduğum zaman büyük bir saadet hissediyorum. Otların üzerine uzanıp karıncaları seyrediyorum. Karıncalar çok sevimli ve akıllı. Hep birbirleriyle yardımlaşıyorlar. Kelebekler de birbirlerini çok seviyorlar. Bütünüyle tabiat insana huzur ve sevgi aşılıyor.

Fakat insanların içine döndüğüm vakit birden içimde bir huzursuzluk hissediyorum. İnsanlar neden karıncalar gibi birbirine yardım etmiyor, kelebekler gibi birbirlerini sevmiyorlar anlamıyorum. Hâlbuki onlarda akıl olmadığını, insanların akıllı olduğunu söylüyorlar. Ben ise hiç buna inanmıyorum. Geçen gün de ağabeyim şöyle dedi: ‘‘İnsanları tanıdıkça -köpeğimi daha çok seviyorum.’ Bu beni düşündürdü. Hayvanlarla akıl olmadığına inanamasam bile yine de insanların onlardan daha akıllı olduğu muhakkak. Hatta belki de gerçekten hayvanlarda akıl yok. Çünkü akıllıca gibi işler yapsalar da bunların daha iyisini yapmak hiç akıllarına gelmiyor. Hep aynı şeyleri yapıyorlar. Bahçedeki örümcekler yıllardır aynı biçimde ağ örüyor. Hiç daha iyi bir avlanma metodu geliştirelim demiyorlar. Halbuki geçenlerde babamın getirdiği civcivler makinede doğdukları ve hiç tavuk görmedikleri halde toprağı eşelemesini, yiyecek aramasını, kedilerin tehlikeli olduğunu biliyorlar. Hatta geçen sene kuluçkanın altına annemin koyduğu ördek yumurtasından çıkan civciv, diğer tavuğun civcivleri ve kuluçka hiç yanaşmadığı halde nasıl suya koştu ve hiç öğrenmeden nasıl yüzmeye başladı? Bunu babama sordum, verdiği cevaptan bir şey anlamadım. ‘Doğa”“iç güdü” gibi bazı şeyler söyledi. Ağabeyim de aynı şeyleri söylüyor. Bu kafamı kurcalıyor fakat asıl, insanları anlatıyordum. Ağabeyimin sözü beni düşündürüyor. İnsanlar akıllı oldukları halde neden akıllarını iyi yolda kullanmıyorlar? Böyle güzel bir dünyada kardeşçe yaşamak varken gazetelerdeki okuduklarımdan dehşet alıyorum. Çevremdekiler de huzursuz ve sinirli oluyor. Bu işler çok açma. Ben kafamda güzel bir dünya tasarlıyorum. Nasılsa dünyada kimse sonsuza kadar kalamayacağına göre geçici menfaatler uğrunda hayatı acılaştırmak saçma değil mi? Fakat şimdi kafam iyice karıştı. Kafamda tasarladığım dünya da yıkılıyor gibi hissediyorum. Çünkü o da geçici... Böyle anlarda içim alt üst oluyor. Arkamdan bir canavar kovalarken ve ben de önümde büyük bir saadetin arkasından koşarken çıkmaz sokağa girmiş, saadet uçup gitmiş gibi kendimi hissediyorum.

Dünya ve biz geçici isek her şey boş değil mi? Dünya güzel de olsa, korkunç da olsa önemi yok gibi. Bu düşüncelerimi açtığım zaman ‘Çok içti çocuk”... “Bu kadar derin şeyleri düşünme...” gibi sözlerle karşılaşıyorum. “Hayatını yaşamaya bak.” diyorlar. Bu insanlar ya beni anlamıyor, ya da ben onları anlamıyorum. Zaten ben de hayat güzel olsun istiyorum. Ama nasıl? Bunu araştırıyorum. Karamsarca ölümü bekleyelim demiyorum ki? Tuhaf şeyler... Hem dünyayı yaşanmaz hale getiriyorlar, hem “yaşa” diyorlar. Hem de düşünmeyince sanki ölüm gelmeyecek. Bir de böyle derin şeyleri düşünürsem aklımı kaçırırmışım. Çok tuhaf bu insanlar. Sanki aklı olmayan hayvanlar bizden daha mesut değil mi? Bunun bir çözüm yolu olmalı. Yoksa insan olmanın bir değeri kalmıyor. Dünyanın ve hayatın kısacık ve dar oluşu aklımı sıkıyor, düşünüyorum, dünya hayvanlar için çok güzel fakat insanın duygularını tatmin etmiyor. Kelebekler bir kaç gün ömürleri olduğu halde neşeyle birbirlerini kovalayıp oynaşıyorlar. Ama insanın hayattan doğru dürüst lezzet alması mümkün olmuyor. Halbuki çok üstün bir varlık... Kendinden çok aşağı mahluklar güzelce yaşarken insanın azap çekmesi çok acı. Hayvan gibi olmaya çalışsak, hem aklımız olduğu için daha beter aşağılanır, hayvan kadar da lezzet alamayız. Hem üstün bir varlık için bu çok manasız. Hayır hayır ben, insanın yok olup gideceğine inanmıyorum. 0 zaman her şey çok manasızlaşıyor. Kelebeklerin çok yakında öleceklerini düşünemedikleri belli. Ben ise düşünebildiğime göre ölmemeyi istemeye hakkım var. Böyle anlarda içimde bir şeyler doğuyor ve ellerimi yukarılara kaldırıp yalvarmak, gözyaşı dökmek istiyorum. Bana vücut verip en hassas cihazlarla donatıp his, idrak ve akıl takan kudretin beni yeniden diriltmeye gücü yetmez mi? Biyoloji dersinde gözün bir fotoğraf makinesi gibi çalıştığını, fakat göz gibi ışık şiddeti, uzaklık ayarlarını otomatik olarak ayarlayan bir fotoğraf makinesi yapmanın çok büyük teknik imkanlar istediğini gördük. Fotoğraf makinesi yapmak çok ince mühendislik bilgisi gerektirdiğine göre, göz yapmak daha mı basit? Evet evet mühendisin bilgisi ve planları elinde oldukça, makinesini kırıp dağıtsa da yeniden daha kolay yapar,

Bunu düşününce ancak huzur bulabiliyor ve deminden beri sayıp döktüğüm düşüncelere bir berraklık geldiğini hissediyorum. Karma karışık fikirler bir duruluk kazanıyor.

Belki de topyekûn insanlığın huzura ermesi ve birbirlerini köpeklerinden daha çok sevebilmeleri buna bağlı olsa gerek.

Bilal OK
Sızıntı Dergisi-Agustos 1980
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın