Ne zordur pasif olmak

Ne Zordur Pasif Olmak…

Mana ikliminde, fikretme amelinde, düşünme aleminde bir hayat saklı bilinmeyene değil bilinene doğru uzanan, apaçık yolun üzerinde… Küçük notlar düşülmüş, yol levhaları döşenmiş nereye sorusunu niçin sorgulamasını yapabilene… Dağlar dümdüz olurmuş, rüzgar geçsin diye kenara çekilirmiş, okyanuslar yarılır hakikat apaçık ortaya konurmuş ceht ayakkabısını giyebilene…

Geceler zifiri karanlığı atarmış üstünden, gündüzler sıyrılırmış batılın kıskacından… İdrak dururmuş hemen her köşe başında, taklit divane olur bilinçle hayatın yüreğine inebilene…

Ne zordur hayatta pasif olmak… Pasif içici, pasif dinleyici, pasif izleyici ve düşünce dünyasında pasif kalmak… en çok etkilenen durumda olmak.. Başkalarının birbirine kattığı tozu dumanı yutmak . Etkisiz, renksiz başkalarının rengine kapılıp onların üfürüp geçtiği dumanı içine çekmek.

Ne zordur hayatta pasif kalmak, hep başkalarının dediğine kapılıp kıyı kıyı dolaşmak. Başkalarının biçtiği kıyafeti giymek zorunda olmak… Birileri savaşırken birileri yenilirken bir mücadele içinde olanların yanında hep yenik kalmak. Ne kazanmanın sevincini ne kaybetmenin hüznünü yaşayamamak ama hep birileri yüzünden acıya ram olmak.

Mutlu olmanın adresini hayatta şahit olduğu, tanıklık ettiği her durumu; hiç orda olmamış, yaşamamış gibi davranıp; gözlerini yuman, kalbini örtüp uzaklaşmakta arar pasif kişi… Zanneder ki pasif oldukça hayatın sınavlarıyla karşılaşmayacak ve düşman kazanmayacaktır. Oysa hakiki dostluluğu da hiçbir zaman tadamayacaktır… Ne güven almanın nede vermenin vasfını taşımayacaktır.

Her zaman kaçan, arkalarda duran, “ sen git savaş, biz sonra kutlamalara geliriz” düşüncesine sahip olan, bir ideal uğruna mücadele etmenin verdiği hazzı yaşamadığı için; öncülerden olmaya gayret edemediği gibi geride kalmaya razı olandır, pasif kişi.

Ne zordur pasif yaşamak… Mevcut düzeni her zaman destekleyip bir inkılap yapacak seviyeye çıkamamak… Yapılan işlerin içinde “bana düşen görev nedir” sorusunu hiçbir zaman güncelleştirememek. Ne çürük binayı yıkabilmek ne de mamur edebilmek. Hep kendi kendine söylenmek. En çok söylenen kişidir pasif kişi ve en çok şikâyet eden. Ama hiçbir zaman değiştireceği şeyleri değiştirme teşebbüssünde bulunmayan, hep yapmaya niyetlenen ama bir türlü yapmayan, dilinde ki düğümü bir türlü çözemeyen kişidir. En az yarayı almanın hesabını yaparken en çok yarayı alan kimsedir.

Bu dünyada bir dikili ağacı olamaz pasif kişinin. Çünkü ne ağaç dikecek gayreti ne onu büyütecek sabrı ve nede onu zararlı etkenlerden koruyacak cesareti vardır. Hep başkalarının yetiştirdiği meyveli ağaçlara bakıp iç geçirmeye mecburdur.

Pasif düşünce hep başkalarının düşünceleriyle beslenmek zorunda kalır. Çünkü kendi melekeleri işlevsiz geldiğinden düşünme yetisini kaybetmiştir. Başkalarının oynadığı oyuna dâhil olup onların kendisine verdiği rolü benimseyip oynamak zorundadır. Oyunbozanlık yapamadığı gibi yapanlara da ses çıkartamaz. Çünkü kendisi oyuna hâkim değildir.

Pasif olmak kendi rüştünü hiçbir zaman ispatlayamamaktır. Kendine zararlı ya da faydalıyı tespit edemediği için kendisine sunulan reçeteyi kullanmak zorundadır. Hayır, kelimesini çok kullanmadığı için hayırlardan uzak bir yaşantı içindedir. Neyin lehine neyin aleyhine olduğunu çok ayırt edemez; ferasetten kilometrelerce uzak, taklide santimetrelerce yakındır.

Hayatın öznesi durumunda olduğunu, kâinatın onun etrafında döndüğünü anlamayan pasif düşünce kendi kendini hiçe sayar, basit görür. Ne kadar değerli olduğundan dem vurulsa da o kendi kıymetini hiçbir zaman bilmez. Çünkü o değer alınacak merciyi unutup kendisini onun yerine koymuştur. Kendi nefsi her şeyin üstündedir. Yeter ki rahat yaşayabilsin. Başkalarının rahatı pek onun umurun da olmaz. Sözde olmuş olsa da yaşantısında bunun pek etkisi görülmez. Ta ki kendi rahatı bozulunca… O zaman da biraz irkilir ama hiçbir stratejisi olmadığı için ne yapacağını şaşırır kalır. Kendini aciz hisseder. Ve gerçekten acizleşmiştir pasif kişi..

Pasiflik aktif olmanın düşmanıdır. Körler memleketinde görenlerin uğradığı akıbete uğrarlar aktif insanlar. Uykularını kaçırtanlardan hoşlanmazlar. ‘Ne gereği var şimdi’ bunların deyip geçmek isterler. Boş gözlerle hayatı seyretmek dururken dolu bir zihinle tefekküre dalmaktan hoşlanmazlar. Neden ve niçin sorularını hayatlarından dışladıkları için onlara bu tarz soru soranlardan da haz almazlar. Boş bir koşuşturma, zaman kaybı görürler aktif bir zihnin faaliyetlerini.

Sürekli hareket eden, başlarını döndüren birer canlı mesabesindedir aktif kişiler. Onları kendilerine benzetmek için ellerinden geleni yaparlar. Kimi zaman aşırı, kimi zaman uçta görürler. Kendi tembelliklerini gizlemek için onların çalışmalarını gereksiz görürler.

‘İki günü eşit olan zarardadır’ emrini unuturlar.. Oysa bir işi bitirip hemen diğerine başlamak gerekir. Çünkü herkese çalıştığının karşılığı vardır…

Ve en önemlisi; hep başına vurulan çivi olmamak için aktif olmak gerekir. Yoksa hep başkalarının gösterdiği yerden bakmak zorunda kalırız. Oysa bizim bakmamız gereken yer ZATEN belli değil mi?

Yasemin Şüheda
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın