Filistin Cihadımızın Önündeki Engeller

Filistin Cihadımızın Önündeki Engeller

Filistin konusunda ümmet olarak, zulmü ve büyük fitneyi ortadan kaldıracak çok etkili bir şey yapamamanın ve âcil kesin çözüm bulamamanın ıstırabını yaşadığımızı, bu yönüyle Filistin’li bir mücâhid bir defa ölürken (ölümsüzleşirken) bizim çaresizlik içinde günde bin defa öldüğümüzü itiraf etmek gerekiyor.

“Başına taş yağmasını istemiyorsan, sen de buradan İsrail’e bir taş atmalısın! Atacağın taş İsrail’e yetişmiyorsa bil ki kabahat taşta değil, baştadır. Gücün yetmiyor, elinle taşlayamıyorsan, hiç olmazsa dilinle taşlamalısın İslâm’ın ve Müslümanların düşmanlarını. Ama sen mutlaka taşlamalısın zâlimleri.” diyeceğiz, diyemiyoruz. Çünkü, Filistin’de hiç değilse zâlimlere atılacak taşlar olsun özgür. Burada taşları bile bağlamışlar, itleri salıvermişler. Buranın itleri mi, oranın tankları mı daha zâlim, tartışılır. Dille bile taşlatmıyorlar insanı. Şöyle doya doya taşlamanın keyfini çıkaramıyor, Filistinli olamıyorsun.

Bugüne kadar mücâhid gençlerimiz cihad için Bosna’ya gitti, Çeçenistan’a gitti, Afganistan’a gitti, ama Filistin’e gitmek aklına gelmedi, getirilmedi. Hatta yarım asırdan fazla zamandır Filistin’de cihad var olduğu halde, gündeminde Filistin fazla yoktu. Umre’ye gidenlerimizin de aklına Mescid-i Aksâ ziyareti gelmiyor, oradaki kardeşlerini ümmet, yok sayıyordu. O yüzden Şeyh Ahmed Yasin, ümmetin suskunluğunu Allah’a şikâyet etme ihtiyacı duyuyordu.

Bu durum, hâlâ problem olarak ümmetin vebali şeklinde devam ediyor. Son günlerdeki duyarlılık, konjonktürel; vahşi bombardımanlar, canavarca hücumlar bitince eylemler de, Filistin gündemi de bitecek ve herkes gündelik işleriyle oyalanmayı sürdürecek.

Hâlbuki Filistin toprakları yeryüzü hâkimiyetinin tarih boyunca bir sembolü gibi kabul edilmiş, Filistin’e (Mescid-i Aksâ’ya) sahip olan ülkeler ve zihniyetler, hem psikolojik moral, hem de siyasal güç yönüyle rakiplerinden öne geçmişlerdir. Onun için, Hz. Ömer’in fethinden 20. yüzyılın ilk yarılarına kadar müslümanların o topraklarda hâkimiyeti, izzetlerinin ve dünya devleti olmanın bir göstergesi olmuştur. Bu gerçeği tersinden okumak da mümkün: Yeryüzü halifeliği görevini tümüyle ihmal eden, Dünya İslâm Devleti idealini dillendiremeyen, düşleyemeyen, rüyasında bile göremeyen izzetten uzak insanımız, bu konumuyla Kudüs’e hâkim olamaz.

Olaya heyecanla, duygularla değil, serinkanlılıkla, tecrübe birikimiyle, akılla, vahyin tedriciliğe verdiği önemle bakmak gerekiyor. Cihada hazır olmak elbette gereklidir, Filistin’e duyarlı olmak mecburidir, ama hangi kapıdan nasıl gidecek gençler ve nasıl onlara yardım edecek? Bugün cephelerde insan ihtiyacından çok daha fazla silaha, yani paraya ihtiyaç var. Yetecek sayıda cihad edecek oralarda insan var. Ama, hepsinin lojistik, manevî ve maddî desteğe ihtiyacı var.

Ayrıca, kendi aramızda şu değerlendirmeyi yapmak mecburiyetindeyiz: Öyle bir acayip dünyada yaşıyoruz ki, söz fayda etmiyor; meşhur tabirle sözün bittiği yerdeyiz. Söz bitince silah konuşsun diyorsunuz, o da fayda sağlamıyor. Yani, söylemesi zor, ama söylenmeli; canla cihadın bile yeterli olmadığı bir fitnenin içindeyiz. Nasıl mı?

Kurtuluş Savaşı denilen savaşta bu ülke topraklarında nice insan canlarını verdi. Sonuç mu? Onların kanları, antlaşma masalarında çok ucuza satıldı. Sanki düşman olan kâfirler gâlip gelseydi Türkiye’de nasıl bir yönetim ve nasıl halkı Batılılaştırmaya uğratacaksa aynısı uygulandı. Dünyevî açıdan bedavaya ölmüş oldular savaş yapan ve zafer kazananlar.

Bosna Hersek’te cephelerde öldürülen kardeşlerimiz… İnşaAllah hepsi şehid derecesine ermiştir. Ama, dünyevî sonuç ortada: Ne İslâm devleti kuruldu, ne problemler çözüldü. Çeçenistan için de benzer şeyler söylenebilir. Afganistan için daha göze batacak şekilde şehidlerin kanlarının neticeyi tayin etmede yeterli kalmadığı söylenebilir. Irak’sa tam bir fâcia. Ümmet birbirini kırarak cihad yaptığını sanıyor, Müslüman kardeşini öldürmek için ölenler şehid sayılıyor. Ve tabii bu kanlar zulmü boğamıyor, daha büyütüyor…

Öyle bir dünyada yaşıyoruz ki, kimin eli kimin cephesinde belli değil. Kim kimin uğrunda, niçin cihad ettiğini bilmiyor. Hangi teşkilat, hangi grup neyi amaçlıyor; çok net değil. Net kabul edilenlerin de yarın nasıl bir pazarlık ve hesaplar içinde olacağını, şehid kanlarını satıp satmayacağını, ya da kandırılıp kandırılmayacağını kimse bilmiyor.

Filistin cihadına yardım için, o kardeşleriyle omuz omuza savaşmaya niyet edip yola çıkan insan, nasıl gidecek? Yollar açık mı? Ülke çıkışında ve diğer sınırlarda törenle mi karşılayacaklar bu kahraman adaylarını? Yoksa eşkıya yolları kesmiş, cihada giden yolları kapatmış mı? Öyleyse, hem kendimiz ve hem o yolu kullanmak için arkamızdan gelecekler için yolu açmak kasdıyla önce o eşkıya ile cihad edilmeli değil mi? Bu cihada giderken ülkeden çıkarmayan, geçiş hakkı vermeyen, kendi ülkelerine koymayan veya oradan cihad için çıkmasına izin vermeyen zihniyet, sadece bu tavrı ile bile, cihad düşmanı ve İsrail dostu sayılmaz mı? İsrail’i kim besliyor, kim ayakta tutuyor, kim lojistik destek veriyor, kim hangi anlaşmalarla onlara yardımcı oluyor? Daha doğrusu soruyu tersten sormak lâzım: Hangi ülke yönetimi yardım etmiyor? Kim İsrailleşmemiş ki?! Öyleyse cihada nereden başlamalıyız?
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın