En çok kimi sevmek lazım?

EN ÇOK KİMİ SEVMEK LÂZIM?

“Sevmek”; muhabbet, hep berâber olmayı istemek, berâber olmakdan zevk almak, lezzet duymak demektir. Sevmek deyince, hemen hâtırlamak lâzımdır ki, en çok sevilmesi gereken varlık (ya’nî 1. olarak sevilmesi gereken zât), bizleri yoktan var eden, varlıkta durduran ve muhtâç olduğumuz her türlü ni’meti lutfeden, “Vâcibü’l-vücûd” olan Allahü teâlâdır.

Ondan sonra, en çok sevilecek kimse (ya’nî 2. olarak sevilmesi gereken zât), “Dünyâ ve Âhiretin Efendisi”, “İnsanların ve Cinnîlerin Peygamberi”, “Allah’ın Mahbûbu” olan Peygamber Efendimizdir.

Allahü teâlâ, bir âyet-i kerîmede buyuruyor ki:

“De ki: Eğer babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, eşleriniz, aşîretiniz [kabîleniz, hısım-akrabanız], kazandığınız mallar, kesâda uğramasından korktuğunuz ticâret, hoşlandığınız meskenler; size Allah’tan, Resûlünden ve Allah yolunda cihâd etmekten daha sevgili ise, artık Allah’ın emri gelinceye kadar bekleyin. Allah, fâsıklar gürûhunu hidâyete erdirmez.” (Tevbe, 24)

Yüce Rabbimiz yine buyuruyor ki: “Peygamber, mü’minlere canlarından evlâdır, ileridir, daha yakındır; O’nun hanımları da onların anneleridir…..” [Ahzâb, 6] [Demek ki Sevgili Peygamberimiz, mü'minler nazarında kendi nefislerinden, canlarından daha önce gelir. Mü’minlerin, Peygamberimizi kendi nefislerinden daha çok sevmeleri gerekir.]

Sonra sevilecekler sırasında diğer Peygamberler, Peygamberimizin “Ehl-i Beyt”i, mübârek hanımları, çocuk ve torunları, “Halîfeler”i ve bütün “Sahâbe-i kirâm”ı gelir.

Sonra da Peygamberimizin vârisi olan “Âlim” ve “Velî”ler, daha sonra da bizim kendi yakınlarımız, ya’nî ana-baba, eş, çocuk, torunlar ve diğer akrabamız gelir.

Kur’ân-ı kerîmde:

“(Resûlüm! ) De ki: Eğer siz gerçekten Allah’ı seviyorsanız, bana uyunuz ki, Allah da sizi sevsin ve günâhlarınızı bağışlasın. Allah son derece affedici ve merhamet edicidir” (Âl-i İmrân, 31) buyurulmuştur. Ya’nî Allah’ı sevmenin alâmeti de Resûlullah’a tâbi olmak şeklinde ifâde buyurulmaktadır.

İslâmın birinci şartı, bilindiği gibi, “Kelime-i Şehâdet”i söylemektir. Bu da Allahü teâlâya ve Peygamberine (aleyhisselâm) îmân demektir. Ya’nî onlara inanmak, onları sevmek ve sözlerini beğenip, kabûl etmektir.

Her mü’minin, Resûlullah’ı çok sevmesi lâzımdır. “Sahîh-i Buhârî”de ve diğer birçok hadîs kitâbında yer alan bir hadîs-i şerîfte, “Bir kimse, beni çocuğundan, babasından ve herkesten dahâ çok sevmedikçe, [kâmil ma’nâda] îmân etmiş olmaz” buyuruldu.

Hadîs-i şerîfin diğer bir rivâyeti de şöyledir:

“Bir kimse, beni kendi nefsinden, ehlinden ve bütün insanlardan dahâ çok sevmedikçe, îmân etmiş olmaz.”

Cenâb-ı Hak şöyle buyurmaktadır:

“(Ey inananlar!) Andolsun ki, size içinizden, kendinizden öyle bir Peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntıya uğramanız, ona çok ağır gelir. O, size çok düşkün [üstünüze çokça titreyen], mü’minlere karşı çok şefkatli ve gâyet merhametlidir.” (Tevbe, 128 )

Hadîs-i şerîfte de: “Bir şeyi çok seven, elbette onu çok anar” buyuruluyor. Yine hadîs-i şerîfte, “Allahü teâlâ, bir kuluna söz ve yazı san’atı verirse, Resûlullah’ı övsün, düşmanlarını kötülesin” buyurulmuştur. Hattâ şâir sahâbî Hassân bin Sâbit’e, Mescid-i Nebevî’de bir kürsü tahsîs edilip şiirleriyle, Peygamberimizi müdâfaa etmesi ricâ edilmiştir.

Aslında, kâinâtın Efendisi Muhammed aleyhisselâmı, lâyıkı vechile, doğru bir şekilde beşeriyete tanıtmak, O’na ümmet olmakla şereflenmiş biz müslümanlar için bir insanlık, müslümânlık ve vefâ borcudur.

Zaman zaman zikrettiğimiz vechile, bir insanda bulunabilecek, görünür-görünmez bütün iyilikler, üstünlükler ve güzellikler kendisinde toplanmış olan, Resûl-i Ekrem Muhammed aleyhisselâm’ı gündemde tutmak, bütün insanlara tanıtmak ve sevdirmeye çalışmak çok şerefli bir iştir. Bu, kültürlü, münevver, imkânı olan ve gücü yeten her müslümanın işi olmalıdır.

Çünkü İslâm âlimlerinin buyurdukları gibi, saâdetlerin başı, Muhammed aleyhisselâmı tanımak, sevmek, O’na îmân etmek, tâbi’ ve teslîm olmaktır.

Şüphesiz ki O’nu seven, O’nunla ilgili her şeyi de sever. “Ehl-i Beyt”i sevmek her mü’mine farzdır. Bunlarda Resûlullah’ın zerreleri vardır. Onlara kıymet vermek, saygı göstermek her müslümanın vazîfesidir. İslâm âlimleri, “Ehl-i Beyt” sevgisini, son nefeste îmân ile gitmek için şart görmüşlerdir.

Mühim bir hadisi zikrederek konumuza devâm edelim:

Resûlullah (sallallâhü aleyhi ve sellem), bir hadis-i şerifinde:

“Şüphesiz ki ben, size iki (önemli) şey bırakıyorum. Benden sonra onlara tâbi olduğunuz müddetçe, yolunuzdan aslâ sapmazsınız. Onlardan biri, diğerinden daha büyüktür. Bunlardan biri Allah’ın kitâbıdır ki, gökten yere sarkıtılmış olan Allah’ın ipidir. Diğeri ise, “Itret”im, yani “Ehl-i Beyt”imdir. Bu ikisi, Havz-ı Kevser’e gelinceye kadar birbirinden ayrılmayacaklardır. O hâlde iyi düşününüz, o ikisi husûsunda bana nasıl iyi bir halef olacaksınız?” buyurmuştur.

Bu hadis-i şerifin diğer bir rivâyeti de şöyledir:

“Size iki önemli şey bırakıyorum. Bunlara uyduğunuz müddetçe sapıtmazsınız. Bunlar, “Allah’ın Kitâbı” ve benim “Sünnet”imdir. Bu ikisi, Havz’a gelinceye kadar birbirlerinden ayrılmayacaklardır.”

RAMAZAN AYVALI
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın