Dikkat nefis azabilir

DİKKAT NEFİS AZABİLİR!

İnsan nefsi esasen pohpohlanmayı sever, arzular. Ne var ki, bu sonu hüsran olan bir tuzaktır. Kimi zaman yaptığımız güzel işler, faydalı, yararlı ameller, bizi sevindirir. Bir şeyler yapmış olmanın hazzını yaşatır. Çevremizdeki insanların bize olan teveccühleri ve iltifatları hoşumuza gider.

Güzel ve Salih ameller işliyorsak, bundan dolayı elbette mutlu olabiliriz. Bu güzel amellere güç yetirebildiğimiz için sevinebiliriz. Bunlar bizi sevindirsin, tabii… Ama dikkatli olalım. Nefsimizde bir büyüklenme, kibir oluşmasın. Çok ciddi, tehlikeli, sinsi bir manevi hastalıktır kibir. Tedavisi yapılmazsa gizli şirke kadar götürebilir insanı.

Kibirlenen insan, kendi yaptıklarından başkasını beğenmez. Başka kişilerin yaptıklarına değer vermez, takdir etmez. Çünkü kendinden başkasına bunu layık görmez. Yaptığı en ufak bir şeyi göklere çıkarır, reklâmını yapar. Bir başkası yapmışsa, görmezden gelir, üstünü kapatır, bilinmesini bile istemez. Kendinden başkasının daha iyi, daha güzel işler ortaya koyabileceğini kabul etmek istemez. Kendi yapamamışsa, bir başkası da yapamaz yahut yapmamalı. Çekememezliğe düşer.

İnsan ne yapıyorsa, Rabbi için yapıyorsa, bu şekilde amellerini sıfırlayacak tavır ve duygulardan kendini uzak tutmalıdır. İnsanın Rabbi için yaptıklarını çok görmesi doğru değildir. Hayatın tümü kulluk değil midir? O halde yaptığımız amelleri çok görmek bizi saptırır. Allah’a minnet etmeye götürür ki, bir ayette Allah Teala şöyle uyarıyor bizleri “ iman ettiğiniz için Allah’ ı minnet altında bıraktığınızı sanıyorsunuz. Hâlbuki Allah (size iman bahşettiği için ) size minnet eder.” Hucurat - 17

Kaldı ki, gelecek hayatımızda kimi iyi insanların bile, “neden daha çok Salih amel işlemedim” diye hayıflanacaklarını, hem hadis, hem de ayetlerden öğreniyoruz. Amelsiz olanların, imandan yoksun kalanların ise derin pişmanlığını, yine Rabbimiz ayetlerinde bizlere bildiriyor. “Ah! Bir kez daha dünyaya gönderilsem de Rabbim için daha çok Salih amel yapsaydım, vaktimi, emeğimi, gücümü daha çok harcasaydım” diye hayıflanacak insan.

Bizler henüz Allah için yeterince malımızı, vaktimizi, emeğimizi verdik mi ki, bir de üstüne üstlük çok görelim? Eğer çok görüyorsak, tehlike çanları nefsimiz için çalıyor demektir! Yaptığımız her faaliyet, ibadet ve ameller sadece Allah’a has kılınmalıdır. O’nun rızasını kazanmaya yönelik olmalıdır. Evet, amellerimizi görenler, şahid olanlar yaptıklarımız için iltifat edebilirler. Faaliyetlerimizi beğenebilirler. Bu yöndeki teveccühleri bizleri şımartmamalıdır. Nefsimizde “övünme” hastalığını ortaya çıkarmamalıdır.

Nefsimizin azgınlığına karşı uyanık olalım! Rabbimize karşı samimiyet ve ihlâsımıza halel getirmeyelim. Yaptığımız amelleri çok görüp, diğer kardeşlerimizin yaptıklarını küçümsemeyelim. Hayırlarda yarışalım. Ancak nefsanî hastalıklarımızı tedavi ederek yarışalım. Çoğaltarak değil!

Resullerin, pak imamların ve Salih insanların yaptıklarına bakalım ve nefsimize bir pay çıkaralım. Ömürlerini Allah yolunda verdiler. Kibirlendiler mi? Mallarını verdiler, övündüler mi? Çocuklarını feda ettiler, ümmetin başına kaktılar mı? Hayır! Çünkü onlar biliyorlardı ki, Allah için ne yapılsa azdır! Daha fazlası için gayret göstermeli ve Allah’tan yardım talep edilmelidir.

Yapacağımız ameller ve faaliyetler, dünyada Rabbe olan itaat ve bağlılığımızın sembolü, ahirette de azığımız olmalıdır. Yaptığımız ve yapacaklarımız bir övünme, başa kakma ve büyüklenme vesilesi olmamalıdır. Yoksa ahirette müflis olmamız kaçınılmazdır. Dikkat edelim! Rabbimiz, ancak samimi, ihlâslı amelleri kabul eder. Riya bulaşmasın, gösteriş amacıyla olmasın velev ki, az olsun, ama öz olsun!

Şükran Taşdelen
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın