Cinnet ve cennet arasında

Cinnet Ve Cennet Arasında

“Cennetin iyileştiremeyeceği hiçbir acı yoktur dünya da”

Moore

Bir ırmak kenarında, bir deniz sahilinde, yakamozlar arasında, ayın dolunay göründüğü bir zamanda; her şeyden ve herkesten uzak bir yaşam tahayyülü; ara ara hepimizin istediği, arzuladığı duygulardır.

Ne hiper marketler, ne sezon sonu indirimler, ne kampanyalar, ne reklâmlar hiçbir şeyin bize ulaşamadığı kapsama alanının dışına çıkmak istediğimiz anlar…

Bir orman kulübesinde, doğayla insanın düşman olmadığı, birinin diğerine zulüm etmediği, duyulan hışırtıların vahşi hayvanlar bile olsa insan kadar tehlikeli olmadığının farkında olarak kendimizi dinlemek…

Bir fecir vakti, çiğ taneleri gibi yere düşen gözyaşlarımızla Salatı ikame etmek ve yalnızca kendimizi anlamaya çalışmak..

Kanın, gözyaşının, bu kadar çok akmadığı, sokaklardan akan kir ve kötü kokudan uzaklaşarak, biri diğerine masumca bakarken, diğer elin ona kıymadığı; kıyılanlardan uzak bir kıyıda yürümek ne başka bir duygu olurdu değil mi?

Her gün yeni bir duygumuzun öldüğü söyleniyor. Her gün biraz daha azaldığımız dile getiriliyor. Sinirli, agresif, hep kafası bir şeylere bozuk insanlar çoğalıyor. Çocuk psikiyatrileri artıyor, ergenler sınır tanımıyor. Anneler doğurdukları çocuklarını tanıyamıyor, babalar evden uzakta mutluluk reçeteleri deniyor…

Toplum kendi kendini yiyen bir mahlûkata dönüşüyor. Her biri bir yerinden asılıyor hayata, hem kendi hayatlarını hem kendilerine bağımlı olanların hayatı heder ediliyor. Ve sonra kader deniliyor adına. Fatura yaratana kesiliyor “O” dilemeseydi olmazdı deniliyor. Kendisin izni olmadan tek yaprağın bile düşmesi mümkün olmayan, dilermiydi böyle bir şey. Zulüm eder miydi yarattıklarına…

“Biz onlara zulüm etmedik onlar kendi kendilerine zulüm ediyorlardı”.

Birlikte olmayı beceremiyoruz artık. Birbirimize tahammülümüz azaldı. Önce büyük aileler küçültüldü, çekirdek ailede ilişkiler daha sağlam olur diye. Sonra bencil bireyler yetişmeye başladı. O zaman sosyalleşelim denildi. Paylaşmayı unutan, birbirine sevgi ve saygıyı, nezaketli ve hoşgörülü olmayı bilmeyen fertler sosyalleşmeye çalışınca birbirleriyle çatışmaya başladılar. Çünkü paylaşmanın ana kuralını unutmuşlardı. Önce ben sonra sen diyorlardı. Oysa önse sen demeleri gerekiyordu. Çünkü ilk selam veren daima önde olandır.

Önce sen diyenler aslında kendilerine iyilik ediyorlardı, ama önce ben diyenler hem kendilerine hem etrafındakilere zarar veriyorlardı.

Bir gülümseme, bir güzel söz, bir affediş ve biraz sabır… Biraz ilke, biraz izzet ve en önemlisi hikmet… Bize ve efradımıza neler katmazdı ki… Belki birçok sorun kendiliğinden çözülür, sizi öyle kararlı görünce kapı deliğinden çıkıp giderdi sorunlar… Yumuşak başlı ve biraz halimce olmak örülen hangi sert duvarı yıkmazdı ki. Hangi köprü bu kolonlar üzerine kurulmazdı ki?

Kendi ehline, kardeşine merhametle bakan, düşmanına sertçe nazar eden; hangi göz öfkeyle kararırdı. Dinlemeyi bilen hangi kulak istemediği sözleri sevdiğinden işitirdi ki… Saygı göstermesini bilenler neden saygı görmesinler ki… Sevmeyi bilen hangi yürek sevdiğinden sıkılırdı ki… Hataları düzelterek örten bir el neden öpülmesin ki… Tecrübelerini paylaşmasını bilen ihtiyarlar neden yalnız başına yaşamaya mecbur bırakılsın ki… Hizmet etmesini bilenlere neden hizmet edilmesin ki…

Toplum, aile ve yürek… Birbirlerini çeken mıknatıslar gibidirler… O kadar birbirine bağlıdırlar ki, yürekler ifsat olunca, o et parçası bir kokmaya başlayınca, bütün bedenin azaları arızalanır. Ve sonra aileye bulaşır ve sonra topluma… İnsanın yaşama organı kalpse, toplumlarınki de ailedir. Onun ıslahı hepsinin ıslahıdır. Onun için aileye ve topluma yapılan yatırım hayırların en güzeli diye teşvik edilmiştir.

Önce kalpte başlar cinnet veya cennet; orda cennetini, cinnete teslim edenler sonsuz cenneti nerde ararlar? “Kötü örnek, örnek değildir” ama güzel örnekler sessiz durdukça seslerini duyurmak için gerekeni yapmadıkça toplum olarak cinnet geçirmeye devam edeceğiz. Ve kötü örnekler seri üretimleriyle hızlı bir şekilde reyonlarda yerlerini alacaklar…

Anneler çocuklara işkence edecek, kızlar annelerini öldürecek, babalar sinir krizi geçirip kendisi başta olmak üzere bütün aileyi yani toplumun en küçük bir şubesini yok edecekler. Ve sonra bizler toplumun ıslahı ile sorumlu şahsiyetler, oturup “Allah taksiratlarını affetsin mi” diyeceğiz. Yoksa önümüz yaz rehavet mi çöktü, hele sıcaklar azalsın, çocuklar büyüsün, kendimi bir toparlayayım mı diyeceğiz? Yoksa dinlenmeyi beceremediğimiz tatil yerlerinde tatile mi gideceğiz? Sahi ne yapacağız bu yaz. Çocukların, gençlerin boşalan zamanlarını doldurmak için, onları cinnet evlerinden çıkartıp cennet evlerine girdirmek için neler planladık? Yoksa oturanlar birlikte oturmaya razı mı olduk?

“… Geri kalanlar, oturup kalmalarına sevindiler. Allah yolunda mallarıyla canlarıyla cihat hoşlarına gitmedi de “sıcakta savaşa çıkmayın” dediler. De ki: - Cehennem ateşi daha sıcaktır” keşke anlayabilselerdi. Ve yaptıklarına karşılık olarak az gülüp çok ağlasınlar” (Tevbe/81,83)

Yasemin Şüheda

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın