Ne başını sokacak bir evi vardı, ne de sığı­na­cak bir yuvası.

Kara kara düşünüyor, çaresiz­liğin kıska­cında kıv­­ranıyordu. Derdini kime açabilirdi?
İstemek çok zordu. İlk gittiği kimse, ya "Hayır" derse, ne ya­­­­­pacaktı? İkinci bir kişiye gidebilecek ya­pıya sahip değil­di.
Düşündü, taşındı, sonunda kararını verdi. Doğru mes­cidin yo­­lu­nu tuttu.
Başını kapıdan şöyle bir uzattı. İçeride Resulullah (a.s.m.) sahabeleriyle birlikte sohbet halindeydi. Zaten kendi­sini on­lardan ayrı gör­­­müyordu. Dâvâ arkadaşlarıydı, can yoldaş­larıydı.
Ak­­­­lından geçeni on­lardan gizlemesine ge­rek yoktu. Hele Re­su­­lul­lah'tan gizli tutmasının hiç mâ­nâ­sı yoktu. Zira Resulullah, sahabelerinin şahsi meseleleriyle de bizzat ilgilenirdi.
Kapıdan adımını attı. Fakat ayağının biri gidiyor, biri geri çe­­ki­­­liyordu. Halbuki diğer zamanlar çok rahat girerdi bu ka­­pı­­­dan.
Aklına gelen me­­­seleyi de hiç çekinmeden Resulullah'a sorar, ceva­bı­nı a­­lır­­­­dı. Fakat bu seferki me­sele doğrudan şahsını ilgilendiriyordu.

•••

Çekildi, bir köşeye oturdu. Nurlu sohbet tatlı tatlı de­vam e­di­­yor­­du. Sohbetin sonuna gelinmişti. Artık der­dini açabilir­di. Gün­­­ler­dir kafasında tasarladığı, düşün­düğü şeyi açtı.
"Yâ Resulullah" dedi, "müsaade buyurursanız bir mesele­mi arz etmek istiyorum. Benim evim yok, bir ev yapmak is­ti­yo­rum, fakat arsam da yoktur. Falan zâtın bir hurma bah­çesi var. Onun bir kenarına bir ev yap­mak istiyorum. A­ca­ba razı olur mu?"
Sözünü ettiği zât orada hazır bulunuyordu. Peygam­be­ri­miz, konuyu bahçe sahibi­ne sordu:
"Cennet'te bir hurmalık karşılığında bu adama ar­sayı verir mi­­sin?"
Adam ihtiyacının olduğunu ileri sürerek vermeye yanaşmadı. Aklına gelen başına gelmişti. İlk müracaatında red ce­vabı almıştı. Fakat Cenâb-ı Hak bir kapıyı kapatırsa öbü­­rü­nü açardı.

•••

Cömertliğiyle tanınan Ebu Dahdah orada hazırdı. Re­su­lul­lah'ın müjdesini kaçırmak istemiyordu. Varı yoğu oturdu­ğu e­viy­di. Hemen ileri atıldı, bahçe sahibine şu teklifte bulundu:
"Evimin karşılığında hurma bahçeni bana verir mi­sin?"
Bu teklif adama cazip geldi ve "Evet, kabul" dedi.
Ebu Dahdah çok sevinmişti. Böylece hem Resulul­lah'ı mem­­­nun edecek, hem de o ihtiyaç sahibi kardeşini se­vin­di­recekti. Az sonra, "Yâ Resulullah" dedi, "evimle değiştiğim bu hurma bah­­çesini size veriyorum. Siz de o kardeşime verin."
Resulullah çok memnundu. Ebu Dahdah'a ebedî müjdeyi ver­­­di: "Ebu Dahdah'ın Cennet'teki evi ne kadar büyük!"
Bu sözlerini birkaç defa tekrarladılar. Ebu Dahdah sevinçten u­­çuyordu. Dünya evini ver­miş, â­hi­ret evini satın almıştı. Fa­­kat içine bir kurt düşmüştü.
Eve git­tiğinde hanımına meseleyi na­sıl aça­caktı? Acaba o ne di­ye­cekti? Ya karşı çıkar da, "Biri­­cik evimizi niye verdin?" diye reddederse, ne yapacaktı? Bu dü­şünceyle evin yolunu tut­tu.
Kapıyı vurdu, içeri girdi. Eğip bük­me­den yaptığı işi doğrudan hanımına açtı:
"Hanım evi boşaltalım, çünkü ben onu Cen­net­'teki bir ev karşılığında sattım."
Hanım da eşi gibi aynı kafa yapısına sahipti. "Ne kadar kârlı bir satış, ne güzel düşünmüşsün, Allah senden razı olsun" dedi.
Ebu Dahdah'a bu fedakârlığı yaptıran Kur'ân'ın şu teşvik dolu müjdesiydi:
"Malını Allah rızası için harcayıp da Allah'a güzel bir borç vere­cek kim var? İşte onun karşılığını Allah kat kat verecek­tir." (Bakara Sûresi, 245.) Sanırım, yaşanan bu olay sorunuzun cevabı olmuştur. Huzur ve mutluluğunuzun artması duasıyla...  
 

ALINTI

allah razı olsun kardeş mevlam sizede cennete böyle bir ev nasip etsin yazıyı okurken çok duygulandım sitemizdeki bütün herkesin özellikle yazıyı okumasını tavsiye ediyorum allah yar yardımcınız olsun