Zor Zamanda

Zor Zamanda

Ahmet Taşgetiren

Zor zamanları vardır Müslüman olmanın. İnsanın Müslümanlığı sınanır. O eşiği atlayabilenlerdir İslâm kıvamını gerçekten kuşananlar...Onlardır, inançları çağlara taşıyanlar, çağları aşanlar...

Karşıda karanlık bir kütle varken, oradan taş sökme iradesi taşımaktır zor zamanda Müslüman olmak... "Allah yolunda bana kim yardımcı olur?" diye sorabilmek, "Şimdi bana kim inanır?" diye gönüllerin kapısını çalabilmektir. "Kalk ve inzar et" çağrısına uyabilmekir. Sağır duvarlardan yankı beklemek, karanlığın içinde göz aramak, diri bir gönüle ulaşabilmek için pörsümüş toplumların içinde kulaç atmaktır.

Alâkasızlığı, dışlanmayı göze almaktır. Kınanmayı, meczub, deli, şair, sihirbaz diye hakaret edilmeyi sineye çekebilmektir. Yollara diken döşenmesini, üzerine deve işkembesi atılmasını, yol kesici olarak görmemektir. Her türlü itibar kaybına hazır olmaktır.

Tüm bir inananlar topluluğu olarak siyasî, iktisadî ve sosyal bir abluka altına alınmayı, açlıktan ağaç kabuklarını kemirmeyi, çocuk ağıtlarının Arşa yükselmesini, ateşe atılmayı, yurdundan çıkarılmayı, ölüm tuzaklarına maruz kalmayı, taşlanmayı, cana minnet bilmek, bütün bu durumlarda sadece Allah'a sığınabilmek, "Allah bana yeter" diyebilmektir. "Rabbim onlar bilmiyorlar" diyerek, engin bir bağışlar dünyası açabilmektir. Hatta daha ötede, tüm bu durumlarda kendisine zulmedenlerin neslinden muvahhidler gelmesi için dua edebilmektir.

Kızgın kumlara yatırılmış bedeni üzerinde kırbaç şaklarken kutlu önderinin ayağına diken batmasına razı olmamaktır. Ya da yerlerde sürüklenirken "Allah bir" den başka tepki vermemektir.

Küçücük gönlünde İslâm ışığı yandığında, Peygamber'e imanını açıklamak için babasından izin alma gereği hissetmemek, "Beni yaratırken Rabbim babama mı sordu ki?" diye düşünebilmektir.

Kutlu önderin, suikast düzenleneceği kesin olan yatağına fütursuz uzanmaktır.

Kutlu önderin Peygamberlik görevi ile ilgili olarak herkesi şüphe ateşi kavurduğunda "O ne söylerse doğrudur" diyebilmektir.

Kurulu düzenin hakim odakları, İslâm'ın büyüme seyrini durdurabilmek için mevki, makam, ekonomik çıkar vaad ettiğinde, "Sağ elime güneşi, sol elime ayı verseniz beni dâvâmdan döndüremezsiniz" diyerek, insanı, tereddüde düşürecek, yolundan döndürecek bütün ara durakları kaldırmaktır.

Korkuları yenmektir. Korkuların bir tuzak olduğunu, imtihanın korkularda, açlıkta, mal ve cana gelecek musibetlerde olduğunu bilmek, her şeye rağmen sabrı kuşanmaktır. "Biz Allah'a aitiz ve Allah'a döneceğiz" diyebilmektir. "İslâm muarızları toplanıp geliyorlar, korkun onlardan" dendiğinde, inançlarında coşku hissetmektir. Dizleri titrememek, dili dolaşmamak, zihni ve kalbi bulanmamaktır. Kendini kurtarmak için kutlu önderi ve yol arkadaşlarını kurban vermemektir.

İşkenceler karşısında bunalıp da, dudaklarımız "Allah'ın yardımı ne zaman?" sualiyle yanıp kavrulduğunda, "Allah'ın yardımı yakındır" muştusunu içimizde duyabilmektir. "Allah'ın yoluna yardım ederseniz, Allah da size yardım eder" düsturunu bir gönül kıvamı haline getirebilmektir.

Önce geçen "Allah'a adanmış insanlar"ın, O'nun yolunda can bedeli ödemeyi gerektirecek bir vasat oluştuğunda, vücutları demir taraklarla taransa bile, çukura gömülüp başlarından aşağı ikiye biçilseler de, çektikleri sıkıntılardan dolayı korkuya kapılmadıklarını, zaafa düşmediklerini, boyun eğmediklerini, sadece sabra ve duaya sarıldıklarını ve Allah Teâlâ'nın dinini mutlaka hakim kılacağına inandıklarını unutmamaktır.

Duaya sarılmaktır, şöylesine:

"Güçsüz ve çaresiz kaldığımı, halk nazarında hor görüldüğümü ancak Sana arz ve şikâyet ederim.

"Ya Erhamerrahimîn... Hor görülenlerin Rabbi Sensin. Sensin Rabbim benim. Beni kime bıraktın? Huysuz ve yüzsüz yabancıya mı? Bana hakim olacak bir düşmana mı?

"Allah'ım.

"Aldırmam çektiklerime; yeter ki uğradığım gazabın olmasın Senin...Fakat, bana bunları göstermeyecek kadar engindir affın, merhametin Senin...

"Allahım gazabına uğramaktan, rahmetinden uzak kalmaktan, karanlıkları aydınlatan, dünya ve ahireti, salâha kavuşturan ilâhî nuruna sığınırım. Rızanı dilerim. Sana iltica ederim.

"Güç de kuvvet de Senindir, Senin elindedir.

Ve sabra sarılmaktır:

"Yalnızca "inandık" demekle ilâhî muştuya lâyık olunamayacağını, mü'min olmanın, sabır imtihanlarına dayanmak olduğunu bilmektir.

"Anam babam sana feda olsun" diyebilmektir zor zamanda Müslüman olmak.. Malını mülkünü, Allah için seferber edebilmektir.

Allah için bir görev söz konusu olduğunda, yolun uzunluğunu, havanın sıcaklığını, düşmanın gücünü, geride kalan mal ve mülkün cazibesini unutabilmektir.

Kutlu önder, bir yeri savunma görevi verdiğinde, ganimet dağıtımı telâşıyla görev yerini terketmemeye muvaffak olmaktır.

"İçki haramdır" emri geldiğinde, elindeki kadehi bırakabilmek, malındaki Allah hakkını verirken, miktarı ne kadar yüksek olursa olsun, elleri titrememektir.

Allâh'a ortak koşanlar, küçümsediğinde inananları, fakir-fukara ve ayak takımı dediğinde, toplumun aşağı katmanları olarak gördüğünde, onlardan uzaklaşmasını istediğinde, İslâm bağlılığını bir aristokrat çizgisi haline getirmek istediğinde, onurlu olmanın inanmakla başladığını bilmek, onları "kardeş" diye sevmek ve kucaklamak ve bu mütegallibe beklentisini tatmin etmemektir.

Zalimlerle dost olmamaktır, ne kadar güçlü olurlarsa olsunlar onlara meyil duymamaktır, onların iktidarına imrenmemektir, onları hoşnud edecek zaaflar göstermemektir.

Her türlü soy tükenmesi (ebterlik) beklentisi karşısında İslâm nesillerini ebediyyen var kılacak inanç tohumları ekebilmektir toplumların rahmine...

Her türlü siyasî ikbale ve iktidara rağmen, kendisinin bir kul, görevinin de Allah hukukunu gözetmek olduğunu unutmamaktır.

Ahireti, yani mutlak mahkemeyi ve ebedî hayatı hiçbir durumda unutmamaktır zor zamanda Müslüman olmak...

Kutlu önderin de ölümlü olduğunu bilip, o ölür veya öldürülürse, gerisin geriye küfür iklimine dönmenin çılgınlık olduğunun idrakine varmak ve Peygamber çizgisini, ebediyyete kadar can pahasına savunmaktır. "Kim Muhammed'e tapıyorsa, bilsin ki Muhammed ölmüştür. Kim Allah'a kulluk ediyorsa, bilsin ki Allah hay ve lâyemûttur" diye konuşabilmektir zor zamanda Müslüman olmak... Hazreti peygamber'in ebediyyet mesajını yaşatmanın, Ona bağlılığın asıl özü olduğunu kavramaktır.

Zor zaman, Allah'a kulluğu sınava sokan zamandır. Bizi kullukla, dünya hayatı arasında tercih yapmaya zorlayan zamandır. Yakın çıkar mı, uzak ebediyyet mi sorgusuyla yüreğimizi yoklayan zamandır. Nefsî hesap ve tutkularımızla, vahyin çağrısı arasında kalbimizi test eden zamandır...

Orada Allah Teâlâ "Siz baki olanını seçin" diyor bize... "Siz Allah'a kul olmayı seçin. Nefsini Rab edinenlerden olmayın..." diyor. "Allah bana yeter" deyin. "Allah kuluna yetmez mi?" deyin..."Allah'tan başka güç sahibi yoktur. Mutlak kudret Allah'ındır." deyin. "Ölümü de hayatı da yaratan Allahtır" deyin. Ve Allah dilemezse, hiç kimse hiçbir şeye güç yetiremez deyin..."Ben âlemlerin Rabbi olan Allah'a teslim olanlardanım", deyin, diye çağırıyor Rabbimiz...

Zor zaman, her zaman yoklar insanın içini...Çünkü insan yüreği her zaman sınavdadır. Son nefese kadar her zaman...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın