Bir "Kun" Lûtfet göğünden!
Her gece muhacir oluyorum, mekân-ı aşk olan çöl/leş/miş gönüllerden lâhuti kentine hicret ediyorum...
Bir âmâ kadar basiretsizim! Bir nemrud kadar benlik/çi/yim... Ama huzuruna gelmek ebed-i arzum, tek emelim!
Benliğinin zincirleri ayaklarına dolanmış gârâib, sözleri hâlâ zihnimde yankılanmakta!
Kendime geldiğimde tek düşündüğüm,
Neye kulum?
Bir mecaz-i aşka mı? Trilyonlara mı? Zevklere mi?
Ben sadece ya Râb sana kul olmak istemiştim!
Hirada efendimizi (s.a.v) saran cebrail (a.s) olamasamda.
Hep hiranın girişinde bekleyen gönüllerden oldum!
Her yalnız kaldığımda kimse/siz değilim dedim
" Allah(C.c) kuluna kafi değil mi?" Sorunu kâfi lerle cevapladım...
Daim aşkını arzuladım!
Mecal/siz/dim! Sen gönlümden tutana dek!
Şimdi her güneş doğuşunda ben yeniden doğuyorum!
Her sabahı hamdlarla dolduruyorum...
Senden ya Râb senden tek bir şey diliyorum
"Kun fe yeKun! (Ol der ve Olur!)"
OL de, bu aşk fakiri kulun içinde "OL" de...
(amin)
ALINTI
[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın
