Beni yakmasın diye ateşe tapıyordu

BENİ YAKMASIN” DİYE ATEŞE TAPIYORDU

Horasan erenlerinden Ahmed bin Harb, çevresine örnek olan büyük bir âlim ve zahiddir. Şahsında İslâm’ı yaşamış, verdiği örneklerle ve yaptığı irşadıyla birçok kimsenin hidayetine vesile olmuştur. Onun vasıtasıyla hidayete erenlerin içinde mecusi (ateşe tapan) komşusu Behram da vardır. Behram’ın imana girme olayı ibretlidir.
Bir gün, Behram’ın kervanını haramîlerin soyup soğana çevirdiğini duyan Ahmed bin Harb, yakınlarına:
– Haydin, komşumuz Behram’a geçmiş olsuna gidelim. Eşkıyalar, kervanını soymuş, malını talan etmişler, der.
Hep birlikte komşusunun evine giderler. Behram şaşkın ve aynı zamanda da memnun.
Ahmed bin Harb teselli etmek ister:
– Üzülmeyin, dünya malı el kiri gibidir. Gider, sonra geri gelir. Varlığına da, yokluğuna da fazla güvenmeyin.
Behram şöyle cevap verir:
– Üç yönden üzülmüyorum.
1 – Ben başkalarının malını almadım, başkaları benim malımı aldı. Ya aksi olsa da, ben başkasının malını gasbetmiş olsaydım, ne olurdu halim?
2 – Malımın bir kısmını talan ettiler, geride kalanla yine de geçinmem mümkün. Ya tümünü talan etselerdi de hepten açıkta kalsaydım, ne yapardım?
3 – Malımı götürdüler, inancımı götürmediler. Ya dinimden alâkam kesilmiş olsa da, inancımdan mahrum kalsaydım, ne olurdu benim hâlim?
Büyük veli hemen yakınındakilere emir verir:
– Bu sözleri yazın. Bunun sahibinde iman işaretleri var.
Sonra sualler-cevaplar arka arkaya gelişir. Bir ara bir fırsatını bulunca Ahmed bin Harb sorar:
– Sen akıllı, mantıklı bir insansın. Buna rağmen, yine de ateşe tapıyorsun, niçin?
Şöyle cevap verir Behram:
– Yarın beni yakmasın, kendisine ettiğim ibadeti hatırlayıp vefa göstersin, diye...
Büyük veli:
– Bak, der, üç sebepten dolayı hata yapıyorsun. Senin ibadete layık gördüğün ateş, hem zayıf, hem cahil, hem de vefasız!
Şöyle misal verir:
1 – Ateş zayıftır. Çünkü, küçük bir çocuk da onu üzerine döktüğü suyla söndürebilir. Bir çocuğun söndürmesine mukavemet edemeyen ateşten sen ne beklersin? Kendini sönmekten kurtaramıyor, seni nasıl kurtaracak?
2 – Ateş cahildir. Çünkü miski de yakar, necaseti de... birini diğerinden ayırma şuuru yoktur. Böyle şuursuz olan ateş ahirette seni mi ayıracak, ona ibadet ettiğini mi bilecek?
3 – Ateş vefasızdır. Zira sen ona yetmiş senedir tapıyorsun, ben ise hiç onu tanımıyorum. Gel, ikimiz de elimizi içine sokalım, göreceksin ikisini de yakacak, seni ibadet ettiğin için ayırdetme vefası göstermeyecektir!
Behram düşünmeye başlar...
– Peki, der, benim ibadet ettiğim böyle. Düşününce bunların doğruluğu anlaşılıyor. Ya senin ibadet ettiğin nasıl? Meselâ, O, şu canlıları niçin yarattı? Niçin rızk veriyor? Sonra niçin öldürüyor? Daha sonra niçin diriltecek?
Ahmed bin Harb cevap verir:
– Bunların hepsi de Rabbimin büyüklüğünü, kudretini, kuvvetini, rahmetini, nimetini göstermek içindir. Yaratmasaydı yaratıcılık kudreti bilinmezdi. Rızık vermeseydi rızık ve nimet sahibi olduğunu bilmek mümkün olmazdı. Öldürmeseydi, daha sonra diriltmeyecek olsaydı, sonsuz rahmet ve adaleti asla bilinmezdi. Bilinmek ve büyüklüğü anlaşılmak için bunları ve benzeri hadiseleri yarattı ki akıl, mantık sahibi kullar görsünler, bu sonsuz kuvvet, kudret ve nimet karşısında secdeye gitsinler, yaradanlarına kullukta bulunsunlar...
Bunun üzerine uzun bir sessizlik oldu.
Sonra mecusi Behram’dan ilk cümle duyuldu:
– Eşhedü en lâilahe illellah ve eşhedü enne Muhammeden abdûhu ve Resûlüh!
Ve hayıflandı:
– Boşuna gitti yetmiş senem.
– Hayır, dedi Ahmed bin Harb. Aslında sen kaybettiğini kazandın. Ama biz, kazandığımızı koruyabilecek miyiz?
Bize göre de mühim olan budur!

Ahmet Şahin
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın