Gözlerini yumarken kelimeler döküldü ağzından bir bir.
Dedi ki: BENİ AFFET!
Bütün söyleyecekleri aslında bu iki kelimeydi. ne söylese daha ileri geçemeyecekti.
Ama o devam etti.
Çok pişmanım diye inledi.
Rabbim dedi benim Rabbim. Yani kulu olduğum.
Ben ayağımın nerde sürçtüğünü ben hatamı ben yanılgımı adımı bilir gibi biliyorum.
Ben bin kerre kabul ettim kabahatimi. Sen bir kere affet.

Tevbe bir bilinç hali. Bir ilgi eki. ben hatamla da Senin dairendeyim. Hala Sana ait Seninim.
Tevbemi kabul et. Af duama icabet et.

Rabbim
beni affet melek değilim.
Affet diyorsam hala seninim.
Allah'ım ben şu kutsal ruhla şu toprak bedene nasıl sığayım?
Şu yolda taş olsaydım sarsılmaz kıpırdamazdım.Şaşmaz sapmazdım.
Ama affet insanım.

Ey tevbekarların Tevvabı.
Sen affı seversin. Rahman ve Rahim olan adınla gaflete merhamet edersin.
bana verdiğin kelimelerden okuyorumki Sen Sen'den dönenlere bile geri dönerlerse gel diyeceksin. Altından buzağıya tapanları bile eğer af dilerlerse affedeceksin.
Kıyas değil ümit.
Benide affet.
Ben kendimi affedemesem bile Sen beni affet.

Düştüm düşmüşlüğüm kimsenin değil benim yanılgımın eseri.
Düştüm. Düşenin dostu Allah.
Tut elimden kaldır beni..