Ben Oynamıyorum

Ben Oynamıyorum

Üniversiteye kadar doğduğu kasabada okuyup, üniversite için İstanbul’a yerleşen bir doktor, büyük şehirli olduktan yıllar sonra kendisiyle yapılan röportajda şunları söylüyordu: “İstanbul’a ilk geldiğimde her ambulans sesi duyduğumda üzülür, ardından bakar, peşinden gitmek, gidip yapabileceğim bir şey var mı sormak isterdim. Çünkü doğduğum ve büyüdüğüm kasabada herkes birbirini bilir, derdine sıkıntısına yardım etmek isterdi. Aradan yıllar geçti ve ben bugün ambulans seslerini artık duymuyorum. Hayatın normal seslerinden birisi gibi geliyor bana ambulans sesleri. Ambulansın ardından gidip yardım etme düşüncesi ise artık aklıma gelmiyor bile ve ben bunun için kendimden utanıyorum”

Global köy diyorlar artık dünya için. Sınırlar kalktı, herkes her yerlere gidiyor, herkes her yerleri biliyor, herkes her şeyden haberdar. Dünyanın hangi noktasında ne olursa olsun, anında görme ve bilgi alma imkânına sahibiz maalesef. Maalesef diyorum çünkü bu imkân bizi duyarsız hale getiriyor. Dünyanın her yerinde insanların yaşadıkları dramı bir film havasında seyrediyor, halen biraz insafımız kaldıysa canımız sıkılıyor, belki acıklı filmleri seyrederken olduğu gibi gözlerimiz yaşarıyor, sonra kanalı değiştirdiğimizde her şeyi unutuyoruz. “İsrail Filistin’i vuruyor, ölen sayısı 1000’i geçiyor kişi ölmüş” diyoruz, ardından yerel seçimleri, adayları konuşmaya başlıyoruz. Çoğu çocuk 1000 can, 1000 insan, 1000 ayrı dünya bir anda öldürülmüş, biz küçük dünyalarımızın küçük hesaplarının yasında ya da neşesindeyiz.

Bir küçük çocuğun daha yeni dünyaya açtığı gözlerini daha yürüyemeden, daha konuşamadan insanlar yüzünden ebediyen kapatması, çiçeği burnunda bir gelinin hayatının aşkıyla muradına erip, bir yastıkta kocama hayalleri kurarken kocasını kaybetmesi, bir babanın bakmaya kıyamadığı en büyük eseri, gururu, delikanlısını toprağa koyması günlük hadiselerden oluverdi artık ve haber başlığı olmaktan öte bir anlam taşımıyor. Gündemde siyasetçilerin kirli pazarlıkları ya da artistlerin hayâsız hayatları kadar yer tutmuyor. Yukarıda alıntıladığım doktor gibi gözleyebiliyorum kendimdeki duyarsızlaşma sürecini. Vicdanımın sakatlanmaya başladığını hissedebiliyorum. Her gördüğüm haberde yüreğim benzer acılar duyar gibi kanamıyor biliyorum. Biliyorum ve utanıyorum kendimden. Yangın yerine dönen dünyada kimilerinin yangını körüklerken, kimilerinin yangın yokmuş gibi hareket etmesine kahrediyorum. Bu ikisinin arasında taşıdığım kovamın küçüklüğüne ve o küçücük kovamı taşımak için yegâne kuvvetim/enerjim olan kalbimin körelmesine yanıyorum ve korkuyorum. Korkuyorum çünkü soğuk hava kütlelerinin kıtalar arası hareket etmesi gibi, biliyorum ki acılar ve kahırlar da kıtalar arası hareket eder. Hastalıkların virüslerle insandan insana bulaşması gibi, mutsuzluk hastalığı da insandan insana bulaşır.

İnsanlar garip bir körebe oyunu oynuyor gibi. Normalin aksine bu oyunda herkes ebe, herkesin gözleri kapalı ama kimse kimseyi aramıyor hatta herkes birbirinden kaçıyor. Gözlerini açıp başkasını, başkasının dertlerini, sıkıntısını gören oyunu kaybediyor.

Kimse bana oyunu kaybediyorsun demesin, ben zaten oynamıyorum.

Mehmet DİNÇ
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın