Avuçlarına bırakırsam kalbimi ,ruhun yok olur
Zamanın bir yerinde hiç bitmemesi dileği ile başladı her şey Her şeyin bittiği gibi aşkta bitiyordu günün bir vaktinde
Bitmesin istedi, gitmemesini diledi,
Yollar ikiye ayrılmasın dedi
Bir gün
Düştü yağmur gökten, yağmurun hasretiyle yanan toprağa O karmakarışık, gürültülü sesler bir anda sessizliğe teslim oldu Sadece toprakla yağmurun sesi vardı Buluşmalarının sessiz ahengi
Bir daha düştü yağmur Sessizliğin sesi etrafta yankılandı Sessizlik Tek sesleri sessizlikti
Yarenine kavuşan toprak sevincinden şaha kalktı Havalandı bekleyemedi yerde Yükseldi yağmuru ile bütünlendiBütünleştikçe yağmuru ile özleminin sessizliği daha da büyüdü Sessizlik Usul, usul akıyordu yağmur toprağına
Ve geldiği gibi gitti Gürültüler arasında bıraktı yağmur toprağını
Bir varmış, bir yokmuş masallar neden böyle sessiz yaşanır dedi, gitti
Doyamadım dedi, gitti
Herkes yanlış biliyor toprağı ile bütünleşen yağmurun kokusunu herkes toprağın kokusu sanıyor
Herkes yanlış biliyor tıpkı benim aşkı yanlış bildiğim, masalları bilmediğim gibi
Sabahlar ayrılık için nöbette
Avuçlarına bırakırsam kalbimi ruhun yok olur ALINTI
[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın