dördüncü cemreyi yüreğine düşürenlere
yazmanın bana iyi geleceği bilgisine sahipken… bu sebeple kalemi elime alıp ama ne yazacağımı bilmiyorken… bunca bilmeyişime rağmen yine de yazmaya çalışıyorken ben, cemrelerin ilki çoktan düşmüştü…
marttı görülecek ne çok şey vardı bitimsiz bir rüyanın başlangıcıydı cemrelerin ilki, havaya düşeniydi
üçtü cemreler havaya, suya, toprağa… peki ya hayatıma, ömrüme, yüreğime… yok muydu bir dördüncü cemre? beni ısıtacak, baharlar getirecek yüreğime…
düşmüştü cemrelerin ilki yağan karın ardından yerlerde kar vardı; ama cemre düşmüş, hava ısınmıştı düşmüştü ateş karın üstüne… erimişti kar… yok olmuştu… ateşe yazgılı pervaneler düşmüştü ateşin
üstüne sonu ateşe düşmek olan pervaneler, yanacaklarını bile bile pervaz ediyorlardı ateşin üzerinde sonları yanıp kül olmak oluyordu her defasında… kavuşuyorlardı pervane oldukları ateşe…
geçen günler ikinci cemrenin zamanının geldiğini söylüyordu düşüyordu cemre suya… diğer düşüşlerden farklı bir düşüş oluyordu onunki su gibi akıcı, hızlı… aynı zamanda yumuşacık oluyordu su gibi düşüyordu cemre suya… yani ateş düşüyordu suya ama ne ateş sönüyordu ne de su buna itiraz ediyordu birleşiyorlardı sadece ısınıyordu su ben bütün bunları suyun sıcaklığı bilgisiyle biliyordum…
düşüyordu cemre toprağa bu defa düşen ateş olmaktan çok baharın kendisi oluyordu tabiat yeniden doğuyordu onunla büyük bir doğum başlıyordu dünyadatomurcuklar patlıyordu, çiçekler açıyordu,
ağaçlar yeşillenmeye başlıyordu ölüm bitiyordu artık, hayat başlıyordu
yazarken öğrenmenin farkına varıyorken ben… aynı zamanda olup olmadığını dahi bilmediğim bir cemrenin varlığıyla irkiliyordum dördüncü cemrenin yüreğime düşmesini diliyordum…
diğerinin bilgisine ise “ezel”den ulaşmışken…
cemrelerin dördüncüsü çoktan yüreğime düşmüştü…fatma göger[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın
