Âşıklar Sultânı: Yûnus Emre

Bugün sevgisizlik çölünde yanarken, sevmeye-sevilmeye her zamankinden daha muhtaç olduğumuz meydanda.

Yerden – gökten ölüm yağarken, zalimler mazlumları katledip vatanlarını yağmalarken, daha bir muhtaç olduğumuzu hissediyoruz sevgiye.

Sâhî sevgi neydi? Nesne miydi!

Sevgi eğer miras olsaydı şüphesiz bunun banisi Sevgi Sultanı (sav) olur ve bunun temsilciliği de en çok Yûnus Emre’ye yakışırdı.

Ben gelmedim dava için

Benim işim sevgi için

Dostun evi gönüllerdir

Gönüller yapmaya geldim

“Yaratılanı sevdim, Yaradan’dan ötürü” düsturunu bize rehber eylemişken Sen, bugün müslümanlar yeryüzünde sevgisizlik girdabında tesbih taneleri gibi sağa sola savrulmuş durumda.

Gel dünyanın necasetinden arınmak için gönüllerimize desen desen sevgiyi nakşet yeniden.

Gel hayatı sevgi üzerine kurmayı öğret bize.

Sevdiğimi söylemezsem

Sevmek derdi beni boğar

diyerek sevdiğini itiraf etmekten korkmamayı öğret bize.

Bize hakiki aşkı öğret yeniden!

“Aşk gelince, cümle noksanlıklar tamam olur” demişsin. Yoksa yüreğimizin yürekliğini yitirmesi, amansız yollarda yol almışlığımızın ve çaresiz dertlere düçar olmamızın sebebi aşksızlıktan dolayı mı?!

Bu nasıl bir aşk ki, senelerce tekkeye dağdan odunlar taşıdın. Getirdiğin odunlar ip gibi düzgündü. Hocan Tapduk Emre hazretleri: “Ey Yûnus, bu ne iştir, hiç eğri odun yok?” buyurunca: “Efendim, bu kapıya eğri odun yakışmaz.” cevâbını vermiştin.

Dağdan getirdiğin odunlar gibi, hayatın da, sözün de, özün de düzdü.

Bir kez gönül yıktın ise

O kıldığın namaz değil

Lâkin biz her gün ne gönüller yıktık. Hepsinin ötesinde günde 5 kez değil defalarca kırıyoruz Allah’ı! Hatamızı biliyor ama söyleyemiyor, nefsimizden utanıyoruz!

Hayatın zorluğu değil, günahların ağırlığı abanıyor omuzlarımıza. Başımızı kumlara gömüyor, sırt çeviriyoruz ölüme ama kaçamıyoruz! Koca ömür, bir akarsu gidi akıp gidiyor avuçlarımızdan. Durduramıyoruz.

Sen Âşıkların sultanı! Bir aşk ancak böyle güzel ifade edilebilirdi:

Cennet cennet dedikleri,

Birkaç köşkle birkaç hûri;

İsteyene var onları,

Bana seni gerek seni.

***

Yûnus Emre, aslında hem çok meşhur hem de çok meçhul!

Zira tarihte 2 tane “kesin” Yûnus Emre vardır. Biri Mevlânâ, Muhyiddin-i Arabi, Sadreddin-i Konevi, Sad-i Şirazi, Nasreddin Hoca gibi büyük zatların devrinde yaşayan kişi. Öteki Yûnus emre ise Bursa'da Emir Sultan'a yetişmiş Yûnus... Birisi Mevlânâ'dan biraz genç; ötekisi Emir Sultan'dan biraz genç... Emir Sultan'dan feyz almış, Emir Sultan'a bağlı... Bu ikinci Yûnus daha ziyade, ''Şol cennetin ırmakları'', ''Kâbe’nin yolları bölük bölüktür'' gibi ilâhileri söyleyen... Yâni bizim Yûnus'un diye sevdiğimiz şiirlerin yüzde altmışı - yetmişi Bursalı Yûnus'undur.[1]

Bu iki Yûnus arasında bir asır var. Yûnuslar çok olunca, Yûnuslara sahiplenen şehirler de çok olmuş. 2. Yûnus’un Bursa’da olduğu tartışma konusu olmasa da mezarı bir evin bahçesinde ama bakımsız ve viran halde.

Aşk ki ezelden masaldı, meseldi! Yûnus aşktı, aşkı en güzel Yûnus Emre kaleme almıştı. Leylâ ve Mecnûn divanıyla bu hikayeyi en iyi anlatan Fuzûlî, bir gazelinde:

Bende Mecnûn’dan füsûn âşıklık istidadı var

Âşığı sadık benim, mecnûnun ancak adı var

deyip kendi şahsını ön plana çıkartırken, Yûnus Emre:

Ölmez imiş âşık cânı

Hiç çürümez imiş teni

Aşk her kimi kıldı fânî

Ona zevâl ermez imiş.

dizeleriyle hakiki aşkı yakalayanları ön planda tuttuğu görülmektedir.

“Ballar balını buldum deyen Yunus Emre, bu dizesinde hakiki aşkı bulduğunu da anlatır!

Ey aşk mektebinin şehremini Yûnus!

Çağları aşan dipdiri nefesinle, asrın karanlıklarından çıkamadığımız bu dehlizlerde bize ‘sevgi yolu’nu göster! Sekiz asır sonra yedi iklimden hoş kokulu muhabbet rüzgarlarını savur da üzerimize, kendimize gelelim yeniden.

Zafer Şık

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın