Hz. Enes (ra) anlatıyor: Resûlullah (sas) ile beraber bulunuyorduk. Bir ara azı dişleri görülecek şekilde gülümsedi. Sebebini sorduğumuzda şöyle buyurdular: -Ümmetimden iki kişi Allâh'ın huzuruna gelirler.
Birisi,

-Yâ Rabb, benim bunda hakkım var; hakkımı bundan al, bana ver, der.

Allah Teâlâ da ötekine,

- Hakkını ver, buyurur.

Adam,

- Yâ Rabb, bende sevap nâmına bir şey kalmadı, der.

Cenâb-ı Hakk,

- Baksana, bu adamın sevabı kalmadı, ne dersin? buyurur.

Adamcağız,

- O halde benim günahlarımdan alsın, der.

Resûlüllah (sas) Efendimiz bunu anlatırken gözleri yaşardı ve, 'O gün büyük bir gündür. İnsan; günâhının alınmasını ister.' dedi.

Bunun üzerine Allah Teâlâ hak sahibine,

- Başını kaldır ve cennete bak, buyurur.

Adamcağız,

- Yâ Rabb, inci ile işlenmiş, gümüşten ve altından köşkler görüyorum. Bunlar hangi peygamber, hangi sıddîk veya hangi şehitler içindir? der.

Allah Teâlâ,

- Bunlar, bana ücretini verenler içindir, buyurur.

Adamcağız,

- Bunların hakkını kim ödeyebilir? der.

Hz. Allah,

- Sen istersen bunlara sahip olabilirsin, buyurur.

Adam,

- Nasıl olur, yâ Rabb? deyince,

Cenâb-ı Hakk,

- Hakkını bu adama bağışlamakla, buyurur.

Adam,

- O halde ben bunu affettim, der.

Allahü zû'l-Celâl hazretleri de,

- Arkadaşını al, beraberce cennete girin, buyurur.

Sonra Resûlüllah (sas) Efendimiz;

‘Allah’tan korkun, O'na karşı çok saygılı olun ve siz de kendi aranızı düzeltin. Bakınız, bizzat Hazret-i Allah mü'minlerin arasını buluyor.” buyurmuşlardır.