Andelip

Andelip

Güzel bir bahar sabahıydı. Kışın beyaz sayfası, baharın yeşil sayfasına; gecenin karanlığı da gündüzün aydınlığına inkılâp etmişti. Vakit, günün en güzel ve en bereketli vakti, seher vaktiydi. Her canlı kendine has şekliyle Rablerini zikir ve tesbih ediyordu. Andelip, bu güzel bahar sabahında biraz gezmek, melekleri ve ruhaniyatı semadan indirtip aşka ve cezbeye getiren bu şirin manzaraları seyredip, Rabbinin sanatlarını temaşa etmek istiyordu. Bu neşe ve heyecanla kanatlarını hızla çarparak havalandı.

Bir tepeciğin üzerine gelmişti. Tepenin bir tarafı pembe ve mor, diğer tarafı ise sarı ve beyaz çiçeklerle kaplıydı. Tepenin alt tarafında, bir çınar ağacının yanındaki taşların arasından süzülerek aşağı doğru akan bir su vardı. Suyu görünce sevinçle suya doğru uçtu. Küçük bir taşın üzerine kondu. Ve birkaç yudum içti. Gökten rahmetini damlalar suretinde indirip muhtaç kullarına ihsan eden rabbine hamd etti. Tam bu sırada bir ses duydu. Biri imdat diye bağırıyordu. Dikkatlice dinledi. Evet, yanılmıyordu, biri yardım istiyordu. Aşağıya doğru baktı. Bu bir karıncaydı. Minik kollarının arasına sıkıştırdığı buğday tanesiyle birlikte, var gücüyle içine düştüğü sudan kurtulmaya çalışıyordu. Andelip hemen kanatlarını çırptı, yerden bir çöp aldı ve karıncaya doğru uzatarak, “haydi!” dedi. Karınca ise büyük bir hırsla, buğday tanesini de bırakmadan çöpe tutundu. Andelip de hızlıca çöpü çekti. Fakat tam o sırada karınca, uğruna hayatını riske attığı buğday tanesini elinden düşürdü.

Andelip, yorgun bedenini toprağa bırakmış, nefes nefese yatan karıncaya baktı ve yumuşak sesiyle, “Elhamdülillah kurtuldun” dedi. Karınca ise sanki onu duymuyor gibiydi. Uzandığı yerden hızlıca doğruldu. Ve suya bakarak “onu kaybettim, onu kaybettim, ben şimdi ne yapacağım” diye ağlamaya başladı. Andelip, “Üzülme kardeşim! Demek ki o buğday tanesi senin nasibin değilmiş. Hem Rabbimiz sana daha güzelini ihsan eder İnşallah.” dedi.

Karınca başını kaldırarak; “Haklısın, ama onu buraya kadar getirmek için çok çalıştım. Baksana yuvamıza da az kalmıştı. Hem, kendim ve arkadaşlarım için çok çalışmam lazım. Depoları doldurmalıyız, aç kalmamak için kışa hazırlık yapmalıyız.” dedi.

Andelip:

Evet, çalışmanız çok güzel, ama sakın Allah’ın rahmetinden ümit kesmeyin. O hiç birimizi aç bırakmaz. Yeryüzünde yaşayan canlıların rızkı ancak Allah’a aittir. Madem bize bu hayatı verdi, bizi beslemek ve rızık ile hayatımızı devam ettirmek onun vazifesidir. Hem baksana, hayatımızın devamı için her birimize farklı kabiliyetler vermiş. Ve hayatımızın devamı için gerekli olan her şeyi daha dünyaya gelmeden bize öğretmiş. Yoksa ben uçmayı, sen yuva yapmayı nereden bilecektik.

Andelip, tatlı tatlı konuşuyor ve karıncanın hayatında hiç duymadığı şeylerden bahsediyordu. Karınca da hiç ses çıkartmadan, hayranlıkla bu bilge bülbülü dinliyordu. Tam bu sırada bir vızıltı duyuldu. İkisi birden arkalarına baktılar. Bu, bir bal arısıydı. Hemen yanlarındaki sarıçiçeğe konuverdi ve: “Özür dilerim, istemeyerek kulak misafiri oldum. Acaba bu güzel sohbetinize ben de katılabilir miyim.” dedi. İkisi birden, “tabii, hoş geldin” dediler. Andelip sözlerine devamla, “Rabbimizin bizi nasıl terbiye ettiğini ve akıl ve irademizin fevkinde bize nasıl mükemmel vazifeler yaptırdığını konuşuyorduk. Siz arılar bu bahsimize güzel bir misal teşkil ediyorsunuz. Bize kendinizden ve işlerinizden biraz bahseder misin?” dedi.

Bal arısı:

“Ben bir işçi arıyım, şu ilerideki ağaçların kovuklarında binlerce arkadaşlarım var. Yaptığımız harika işleri anlatmak çok uzun sürer. Ama şu kadarını söyleyebilirim ki, biz büyük bir uyum içinde gece-gündüz çalışırız. Sayımız binlerce olduğu halde hiçbir karışıklık olmaz. Herkes vazifesini aksatmadan yerine getirir. Bir mühendislik harikası olan peteği, sayısız şifaları olan rahmet şerbetini onun izni ve ilhamıyla yaparız. Senin de söylediğin gibi bu sanatların hiç birisi bize ait değildir ve olamaz.”

Karınca:

“Biz de büyük bir aileyiz ve mükemmel işler yapıyoruz. Yani bize yaptırılıyor. Yuvamızda tam bir iş bölümü vardır. Kimse zerre miktar haddinden tecavüz etmez. Her birimiz önce kardeşini düşünür. Aramızda asla bir kıskançlık ve rekabet olmaz. Bütün gün çalışır rızkımızı ararız. Rabbimizin bize verdiği özel yön tayin etme sistemiyle ne kadar uzaklaşsak da yolumuzu şaşırmayız.”

Andelip:

“Bütün bunlar hem çok hayret verici hem de çok güzel. Evet, bu gibi harika işleri biz aciz kullarına yaptıran zat, elbette bütün noksanlıklardan münezzehtir.” dedi.

Karınca ve arı, andelibin sözlerini tasdik ettiler. Karınca, andelibe dönerek: “Beni sudan kurtardığın için teşekkür ederim. Ayrıca bu güzel nasihatlerinizle beni büyük bir gafletten kurtardığınız için Allah ikinizden de razı olsun. Sohbetimiz çok güzel ama artık gitmeliyim” dedi.

Bu sözlerden sonra üçü de birbirleriyle helalleşip ayrıldılar. Andelip tatlı bir rüzgârın eşliğinde bulutlara doğru süzülüp giderken, “Yedi kat yer gök ve içindekiler Allah’ı tesbih ederler. Allah’ın kusursuzluğunu ve mükemmelliğini bildirmeyen hiçbir şey yoktur.” âyetini okuyordu.

Afra Betül IŞIKLI
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın