Allahın adıyla oku

Yaratan Rabbinin adı ile oku!

ZAMAN DURMUYORDU. Ömrüm her geçen an tükeniyordu. Ruhuma bir acı çökmüştü. Kendimi yalnız bir başıma, çaresiz hissediyordum. Bana büyük bir lütuf olarak Yaratıcı tarafından verilen sermayem artık gençlik dönemini tamamlıyor, bilinmeze doğru hızla ilerliyordu. Elimden kaçan, tükenişine engel olamadığım anlarıma acıyordum. Hüzünleniyordum. Çocukluğumu hatırlıyordum. Okula ilk başlayışımı, üniversiteden mezun oluşumu hatırlıyordum. Ne çabuk da geçmişti zaman ve ben artık 30’lu yaşlara gelmiştim. Halbuki hep çocuk ve genç olarak kalacaktım. Elimin altındakileri sonsuza dek muhafaza edecektim. Bu kocaman bir yalan, kocaman bir aldanma imiş.

Artık anlamıştım. Bana Sanatkâr’ımı tanımam için verilen ömür sermayesi, bundan önce geçen yıllar gibi çabucak tükenecekti. Ve bir gün ölecektim. Benden öncekiler nasıl gitmiş ise, ben de bir gün sessizce göçüp gidecektim. Ölüm beklenmedik bir anda gelip kapımı çalacaktı. Yaratıcı bana nasıl hayatı verdiyse, bir gün de bana ölümü verecekti. Bir türlü bitmeyen işlerimi bir anda bitirecekti. Ben de bir gün bir gelip geçmiş olacaktım. Ben de bir gün bir fani olacaktım.

Dünyanın gafleti, içinde yaşadığımız toplumun hali bana bu gerçeği, bu hakikati unutturmuştu. Ne çabuk ve ne çok unutmuştum. Nefsimin ve şeytanın vehimler ve yalanlar üzerine kurguladığı dünyaların kocaman bir yalan olduğu ile artık yüzleşmiştim. Bu çok zor bir yüzleşmeydi.

Onca yıl durmaksızın önüme konulan engelleri aşmıştım. Biri bitince hemen öbürü karşıma çıkıyordu. Bitmiyordu. Artık yorulmuştum. Kendimi boşlukta çaresiz, bir başıma hissediyordum. Artık aklım, vicdanım ve kalbim bu gidişattan bunalmış, feryat ediyordu. Bana soruyorlardı: “Nereden geliyorum?” “Burada ne işim var?” “Nereye gidiyorum?” “Öldükten sonra bana ne olacak?”

İşte tam bu an şeytan geldi ve dedi ki: Şimdi bunları düşünmenin zamanı değil. Daha çok vaktimiz var bunları düşünmeye. Haydi şimdi gel zevk edelim, eğlenelim. Özgürce sınırsız bir şekilde arzularımızı tatmin edelim. Bir daha mı geleceksin bu dünyaya? Her türlü zevkten sınırsızca tadalım.

Evet, her insan gibi ben de tercih yapmak zorunda idim. Bu tercihi yapmakta her insan gibi ben de özgür bırakılmıştım. Ama tercihimin sonucuna katlanmak zorunluluğum vardı. Ya nefsimi ve şeytanı dinleyecektim. Onlar ne derse yapacaktım. Allah ile olan irtibatımı ve bağımı koparacaktım. Ve bunun sonucuna da katlanacaktım. Çünkü yaşadığım her anın, alıp verdiğim her nefesin hesabını verecektim. Bu istesem de istemesem de, bilsem de bilmek istemesem de kaçınılmaz olan büyük bir hakikatti. Seçebileceğim diğer tercih ise Yaratıcımın, Sahibimin, Yoktan Varedicimin adına yaşamaktı. O’nun emrine itaat edecektim. O’nu dinleyecektim. O’nun emir ve yasaklarına kulak verecektim.

Nefis ve şeytana dedim: Eğer benim önümden ölümü, kabri ve mahşerdeki o çetin, o zor hesabı kaldırırsanız. Firak ve zevalin ruhumda açtığı derin yaralara merhem olabilirseniz. Elinizde böyle bir iktidar var ise, sizi dinleyeyim. Sizin dediklerinizi yapayım. Eğer yok ise susun! Sizi dinlemeyeceğim. Çünki sizin beni çağırdığınız zevklerin hükmü “zehirli bala” benzer. Yerken bir an tad verir, ama koca bir bünyeyi zehirler. Bir anlık tada karşılık günlerce zehrin tesiriyle ızdırap (hafakan) verir. Bununla da kalmaz, bana emaneten verilen bu nazenin bedeni kötüye kullandığım için emanete hıyanet cezasını da belime yükler.

Akıllı olan her insan gibi tercihimi yapacaktım. Beni çok seven, beni her daim hatırlayan, beni hiçbir zaman unutmayan, beni her daim diri tutan, merhamet sahibi olan Rabbimi dinlemekten başka kurtuluş yolum yoktu. Bu kesindi. Apaçık bir gerçekti. Kendimi hesaba çekmeye karar verdim.

Evet, bunca yıl unutmuştum. Her gün bana verilen nihayetsiz nimetleri unutmuştum. Tüm kainatın bana hizmet ettiğini ve emrime verildiğini unutmuştum. Ömrüm şükretmekten uzak, gafletle dolu anlarla geçmişti. Artık bu gidişe dur demenin vakti çoktan gelmişti. Peki ne yapmalıydım? Nereden ve nasıl başlamalıydım. Bu duygular içindeyken, âlemlerin Rabbi Olan Allah’ın ilk vahyi aklıma geldi.

Şimdi hatırladım. Neden Kadîr-i Zülcelâl’in Peygamberimize göndermiş olduğu ilk vahyin “Oku!” değil de, “Yaratan Rabbin adıyla oku!” diye indirildiğini. Kendi başına asla okumaya çalışma!

Evet, O’nun ismi ile okumalıydım. Her işime O’nun ismi ile, “Bismillah” ile başlamalıydım. Allah ile irtibatımı koparıp, şeytan ve nefse uyup kendi başıma okumaya kalkmamalıydım. Çünkü benim gücüm, sıfatlarım, iktidarım, kabiliyetlerim çok ama çok azdı. Belki de yoktu. Ben bir yaratılmıştım. Mutlak muhtaçtım. Mutlak acizdim. Düşmanlarım nihayetsizdi. Varoluşuma hiçbir katkım yoktu. Demek ki, kendi kendime de malik (sahip) değildim. İnsandım; yani mutlak aciz ve fakirdim. Demek ki kendi başıma okumaya çalışmamalıydım. Kendi başına okumak beyhude bir çaba idi. Bu halimle benim her derdimi bilecek, her halimden haberdar olacak, her türlü ihtiyacıma cevap verecek olan Rabbime ne kadar da ihtiyacım olduğu hatırladım. O’nun ismi ile başlamaya ne kadar da muhtaç olduğumu hatırladım. Çünkü insanın ona ihtiyacı olmayan Birine ihtiyacı vardı. O ise Yaratandı. O ise Allah’tı. Her türlü noksanlıktan çok ama çok uzaktı. Mutlak güç sahibiydi. Herşeye güç Yetirendi. Herşeyin Sahibi ancak O’ydu.

Yâ Rab! Şimdi hatırladım. Kendi gerçekliğimi şimdi anladım. Kendi başıma bir hiç olduğumu şimdi farkettim. Sen yardım etmezsen, değil birşey yapmak, nefes dahi alamazdım. Affet unutuşumu. Bağışla hatalarımı. Mağfiret et günahlarıma!

Ey insanoğlu, sen kendini kendine malik (sahip) sanma. O yük ağırdır. Kaldıramazsın. Sınırsız ihtiyaçlarını karşılayamazsın. Bu yükü beline yükleme. Gel Rabbinin adı ile iste. Yüklerini bırak. O’na sığın, O’na tevekkül et. Kaderde sana verilene razı ol, rahat et. Zahmeti at. Her daim bismillah de. O’nun ismini al. Kâinattaki hadiselerin ve olayların karşısında tir tir titremekten kurtul.

Allah’ın ismiyle okuduğun her hadisede asla yalnız bırakılmayacaksın. Asla hüsrana uğramayacaksın. Her daim yardım göreceksin. Allah’ın ismini almadığın her anda tek başına yalnız kalacaksın. Hadisatın karşısında titremekten kurtulamayacaksın.

Demek ki hakiki selamet yalnızca İslam’dadır. Demek elemsiz lezzet ve kedersiz sevinç ve hayatta saadet sadece imandadır. Ey Allah’ı unuttuğum ve Allah’tan uzak yaşadığım anlarım, helak olmuş zamanlarım hepinize ama hepinize geçmiş olsun...

Haydi şimdi kalk ve Yaratan Rabbinin adı ile oku. Çünki yaratılış gayen, bu dünyaya gönderilme sebebin sadece ama sadece Allah’ın adı ile kainat kitabını okuman, O’nu tanıman ve O’nu bulman içindir. Sen sadece bu ulvi gaye için yaratıldın. Bunu asla unutma!

Ya Rab! Bizi, Senin güzel isimlerinin tarif edicisi, öğreticisi, muallimi olan zâta (s.a.v) yoldaş eyle, ümmet eyle. Şu fani ömrümüzü Senin Güzel Hakikatleri’ne şahitlik ederek tamamlamayı ve bekaya ulaşmayı nasip eyle. Amin.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın