Ah huzur

Ah Huzur

Ah huzur! Ah huzur! Bir türlü elde edemiyoruz seni Sana ulaşmak uğruna çalmadığımız kapı, gitmediğimiz dergâh kalmadı Bazen hayallerimizde, bazen geçmişe ait hatıralamızda, bazen sıcak bir yuvada, bazen emellerimizde, bazen parada, bazen rahatta, bazen şöhrette, bazen orada, bazen burada Nasıl gaybubet ettin de bizi yetim bırakıp gittin? Kaf dağının ardında mısın? Yoksa zümrüdüankanın tüylerinde mi? Seni geri getirmek için ne kadar uğraşılsa değer, ama bir türlü bize gamze çakmıyor, kendini ele vermiyorsun İhtilaçdan ihtilaca yoğrulmuş ve de yorulmuş ruhlarımıza senden başka hiçbir şey ilaç olmuyor

Yoksa en büyük hatamız seni dışarılarda aramak mıydı? Yoksa sen kalbimizin en kuytu köşesinde, ruhumuzun sana yöneleceği eşref saatlerin hülyalarıyla çile mi dolduruyordun? Yoksa sen hep bizim peşimizden koştururken, bizler güya seni bulma sevdasıyla senden kaçıyor ve sana karşı yabancılaşıyor muyduk? Ya sen bizi yakala ya da biz yavaşlayalım da, hiç değilse bu yazıda bana kendinden bir nağme ver; ver de bari sûrisiyle teselli olup avunalım

Duyuyor gibiyim, bir şeyler fısıldıyorsun, seslerin daha da netleşiyor ve bana misaller veriyorsun: “Ruhunu zaman makinesi gibi kullan, Nuh'un gemisine bir bilet al ve gir içeri Beni dev hırçın dalgalar arasında selametle yüzen geminin dümeninde bulacaksın Öyle manevralar yapıyordum ki, ne kimsenin burnu kanadı, ne gemi su aldı, hatta vahşi hayvanlar bile bağrışmadı Selametle onları Cudi'ye vardırdım Emn u eman içinde yere ayak bastılar
Yönünü şimdi Babil'e çevir Ateşe atılacağı zaman İbrahim, mancınığın kolları arasındaydım ben Onun “Allah halimi biliyor ya, O bana yeter” dediğini hayalinde canlandır, benim kokumu duyacaksın orada O, Hacer'i ve İsmail'i kurak çöllere bırakıp geriye bile bakmadan dönerken yine benden bir ses işiteceksin, hem İbrahim'de hem de Hacer'de Sakın İsmail'i unutma, babasının bıçağı altına girerken öylesine bütünleşmişti ki benimle, hiçbir acı duymuyordu Kabe'yi bina ederken taşların arasına koydukları harç bendim, dua dua yalvarırlarken, buğu buğu dillerinden yükselen de yine ben

Zamanın içinde yolculuğu seviyorsan, Kenan iline git, Yusuf'u bul, onunla kuyuya gir, beni orada bulacaksın Sakın yanlış anlama, ben kuyunun dibinde değil, Yusuf'un derinliklerindeydim Yusuf'la ancak orada başbaşa kalabildik Onunla öyle arkadaş olduk ki, ben bazen kılık değiştirsem de onu hiç yalnız bırakmadım; kuyudan çıkarken kovanın içinde, köle pazarındayken yanıbaşında, kendisine yapılan hayasız teklif esnasında gördüğü “burhan”da idim O benden, ben de ondan hiç bıkmadık; hapse girdi, arkasından ben de zindana daldım, uzun yıllar o çilesini doldurdu, ben de Yusuf'la doldum taştım İftiralar, çileler, ızdıraplar onu benden uzaklaştırmadı Ve bu vefaya ben öyle bir mukabelede bulundum ki, O Mısır'da aziz olduğunda da, ebeveyni ve kardeşleriyle tekrar biraraya geldiğinde de başı dönmedi, bakışı bulanmadı Benimle nefes aldı, verdi ve hayatını benimle hitama erdirdi

Sabrın varsa oradan açıl, Nil'in akıntılarının arasında nazlı nazlı sallanan Musa'nın beşiğine bak, beşiği suya bırakan annesinin gönlüneFiravun'un sarayında sadece Musa'nın kaldığı odada kendime yer bulabilmiştim, Asiye onu kucaklayıp öptükçe ben de sevinçten bayılacak hale geliyordum Gün geldi Medyen yollarında, gün geldi Mısır'a dönüşte, sihirbazların karşısında, Nil'in azgın sularıyla Haman'ın askerleri arasındayken O, hep birlikteydik Nil yarılınca önlerinde rehberlik etmiştim Tih'de 40 sene çile doldururken tesellisi hep bendim

Merakın hala devam ediyorsa, Nasıra'ya, Hanne'nin duasına kulak ver Tek çocuğunu mescide adarken içi benimle dolup taşmıştı Meryem dünyaya gelirken ilk nefesinde benimle tanıştı, mescidde kem gözler aramıza girmesin diye Zekeriya'nın himayesiyle ondan ayrılmadım Belki inanmazsın ama, Ruhu'l Kudus Meryem'e oğlunu üflerken vakanın tek şahidi bendim, ben de olmasaydım Meryem nasıl sabredecekti ki? Hamileyken aylarca onu terketmedim, terkedemezdim; ama o kadar zorluk çekti ki tâ “ye, iç, gözün aydın olsun” u işitinceye kadar Çocuğunu kavmine götürürken –aman Allah'ım, o ne çetin imtihandı, sizler yaşamadığınız için asla onun büyüklüğünü kavrayamazsınız!- neredeyse kalbinden çıkayazacaktım Derken İsa dile geldi, o konuşunca ben Meryem'in kalbine daha da bir kuruldum; İsa konuştukça hayasızlar pustu, mümin ruhlar beni bir kere daha duydu

Elbette anladın ki, Nebiler Nebisi'ni ben hiç terketmedim O'nun bana ihtiyacından değil, ben O'na muhtaç olduğumdan Zira ben çerağımı O daha dünyaya şeref-kudum buyurmadan O'nun nurundan tutuşturuyordum Ben O'nsuz olamazdım, olmadım Varlığımı da O'nunla duydum Beni duyanlar da O'nunla duydular O'nu gören, dinleyen, yanına varan herkes ama herkes beni de görmüş, duymuş ve hissetmişti En zorlu anlarda bile bu böyleydi: Hicret'e çıkarken Hira'da dostuna “Tasalanma, Allah bizimle beraberdir” derken Bedir'de, Uhud'da, Hendek'de, Hudeybiye'de ve daha nice mübarek mekanlarda hep O'nun sayesinde ben de duyuldum, hissedildim Diyebilirim ki, varlığımı ben de hakikaten O'nunla hissettim Beni en zirvelere ulaştırdı O, arkasından gelen nurlu mevkiblere de beni miras bıraktı

Evet, sen de beni duymak istiyorsan, O'na ittiba etmeli, Sünnetlerini ihya edip, edebiyle edeplenmelisin; en ufak bir adet-i nebeviye dahi olsa O'nu hatıra getiriyor “ O ihtardan, o hâtıra, bir huzur -u İlâhi hâtırasına inkılâp ediyor” İşte ben oradayım Seni bekliyorum

Gültekin Bibar

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın