Ağlamaktan korkma gözüm

Ağlamaktan Korkma Gözüm

Ağlamak herşeyidir onun Sadece acı çekiyor oluşunun ifadesi değildir ağlaması… “Acıktım, altımı ıslattım, üşüdüm” der aynı zamanda
Gökkubbe altında sürüp giden hayatla tanıştığı ilk saatlerde, kendisine dayatılan ihtiyaçları karşılamaya yetmediğini hisseder (mi?) Veya biz öyle anlarız; ağlar, ‘başkası’nı yardıma çağırır
‘Başkası’na yürüyüşümüz ilk ağlamamızla başlar
Büyüklenmemiz kocaman bir yalan! Bu yalanın altından büyük bir fay hattı geçiyor; en ufak sarsıntıda dökülüyor
Biyolojik yetmezliklerimizi söylemiyorum bile
Hayatın bize yaşattığı durumlar ve sordurduğu soruların hepsine cevap veremediğimiz bir gerçek Bir insan tekiyle konuşuyorsak, konuşma ihtiyacı duyuyorsak, demek ki bu böyle
Birşeyler yazıyor olmam da bunu doğruluyor
Yetmezliğimin, ‘başkası’na olan ihtiyacımın ifadesidir bunlar Yazarak rahatlıyorum; yazdıklarımın gelip sizi bulması, sizin beni okumanız, bilmeniz, bildiğinizi hissetmem, birlikte bir anlam çoğaltmamız hayatı ‘değer’li kılıyor
Bebek ağlar, biz ise konuşur ve yürürüz
‘Başka’larıma yürüyüp duruyorum Okumaya başladığım ve başta ‘başka’m olanlar sonra ‘ben’ oluyorlar ‘Başka’m ne kadar iyiyse ben o kadar iyileşiyorum
‘Başka’larımızı seçişimiz niteliğimizi, bizi belirliyor Eğer bizi bizin dışına taşımıyor ve bize yeni adımlar attırmıyor iseler, bir nitelik farkını yaşamıyor, ‘yeni’yle çoğalmıyoruz demektir
‘Başka’mız ötemizde olmalı bu yüzden; bizden fazla, bizden iyi olmalı ki, birkaç adım atmış olalım
Değilse, bize benzer veya bizden geride olanlarla durduğumuz yeri kendimize zindan etmiş oluruz Kendi ördüğümüz surların içinde bir mahkûm gibi yaşayıp gideriz
Söylemeye çalıştığım şeyi örneklemek açısından, Jack London’ın kahramanı Martin Eden’in karşılaş(tır)masını okuyalım diyorum:

“Birdenbire midesi bulanmaya başlamıştı Ruth’dan buna geçiş çok âni olmuştu Önündeki kızın cüretkâr, meydan okuyan gözlerinin yanında bir azizinkini andıran ve saflığın derinliklerinden kendisine bakan Ruth’un berrak, parlak gözlerini gördü Birden içinde birşeyin kıpırdadığını hissetti Onun için yaşantının, bu dondurma ve delikanlılardan başka birşey düşünmeyen kızlardan çok daha fazla bir anlamı vardı Düşüncelerinde hep gizli bir yaşantı sürdürdüğünü hatırladı Bu düşünceleri biriyle paylaşmak istemiş, ama kendisini anlayacak yetenekte ne bir kadın, ne de bir erkek bulabilmişti Birçok kereler düşüncelerini açmayı denemiş, ama kendisini dinleyenleri sadece şaşırtmıştı Ve tıpkı düşüncelerinin onların ötesinde olduğu gibi, kendisinin de onların ötesinde bir insan olduğu kararına varmıştı İçinde bir kuvvetin yükseldiğini hissetti ve yumruklarını sıktı Eğer yaşantının onun için daha fazla bir anlamı varsa, yaşantıdan daha fazla şeyler istemeliydi Ama bu istekleri böylesine bir ilişkiden bekleyemezdi Bu cesur siyah gözlerin kendisine sunacağı hiçbir şey yoktu Onların ardındaki düşünceleri—dondurma ya da başka şeyleri—biliyordu Ama onların yanındaki bu azizinkine benzeyen gözler Bildiği ve tahmin edemediği birçok şeyi sunuyordu kendisine Kitaplar, resimler, güzellik ve yücelik ve daha yüksek bir yaşamın tüm zerafetini sunuyordu bu gözler Bu cesur siyah gözlerin ardındaki tüm düşünce süreçlerini biliyordu Bir saat gibiydi Her çarkın dönüşünü sanki görebiliyordu Bu gözler insanı zorlamıyordu Vaad ettikleri bir mezar gibi dar ve sıkıcıydı Ve sonunda da mezar vardı Ama azizin gözleri bir bir esrar, akla gelmeyen harikalar ve sonsuz bir yaşantı vaad ediyordu Onların içinde bir ruhu ve kendi ruhunu görmüştü”

Ardına düştüğümüz gözlerin derinliği kadarız; nasıl bir dünya vaad ediyorsa o gözler, dünyamız odur

Aglamaktan korkmasin gozler

ALINTI
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın