Ağla ki Gözyaşların Bize Hayat Üflüyor

Ağla ki, Gözyaşların Bize Hayat Üflüyor!

Bilmem ki herşeyin maddiyât etrafında dönüp durduğu, şu son demlerini yaşayan fânî cihanda, Senin o, meleklerin taşıdığı kristallerden daha değerli gözyaşların da olmasaydı, biz gedâların-ın hâli nice olurdu! Ağlamana kıyamayız ama, ey Bülbül-i Şeydâ, ağla, ağla ki, Sen ağladıkça, biz yoldakilerin yürek yağları biraz olsun eriyor, paslanan kalpler-imiz bir nebze olsun arınıyor ve biraz daha hakîkate yakınlık kazandığımızı hisseder gibi oluyoruz

Ey Gözleri Şehlâ! Biliyorum ki Senin o gözyaşların, Hak katında çok pahalı, çok değerli ve çok yücedir İnan ki, kalblerimiz, Zât-ı Âli’niz ve bâzı sâlih kimselerin nakledilen güzel haberlerini, anekdotlarını ve ibretli hâtırılarını dinlemekle hayat bulmaktadır Yolda emekleyen bizlerin saadeti, o gözyaşlarını tâkip etmededir Efendim, gözyaşlarınız bize güç veriyor Onlara kurban olalım Onlar bize, tıpkı o şehâmetli devirlerde çalınan mehter gibi geliyor ve bize bitip tükenmez şevkler yaşatıyorlar

Sâlih el-Mürrî’den gelen bir rivâyete göre; “Her kim günah korkusundan dolayı ağlarsa, günahı affolur Her kim Allah’a (celle celâlüh) olan iştiyâkından dolayı ağlarsa, Cennet’te Cemâlullah’ı görür, dilediği zaman, o cemâl-i bâ-kemâli seyreder Her kim ateş korkusundan dolayı ağlarsa, Allah onu ateşten korur Her kim Cennet şevk-u iştiyâkıyla ağlarsa, Allah (celle celâlüh) onu Cennet’e koyar” Bir başka hak dostu da şöyle tavsiyede bulunur: “Edimi’l-huzne alâ hayri’l-âhireh, leallehü en yûsıleke ileyhi” Yâni: “Âhiret hayırlarına kavuşma adına hüzne devamUmulur ki hüzün sizi o nimetlere kavuşturur” …ve yine onlardan biri: “İlâhî! Sana olan haşyet ve saygısından dolayı gözyaşı dökenin âhiretteki karşılığı nedir?” der Cenâb-ı Hak şöyle buyurur: “Bunun karşılığı, onun yüzünü Cehennem’den âzât etmem ve o dehşetli günde ona aslâ korku yaşatmamamdır!”

Gözyaşları, tevbe ve pişmanlığın alâmeti; yerine göre de aşk-u iştiyâkın Gözyaşı, Hak rahmetinin en sağlam anahtarı Gözyaşında haşyet var, rehbet var, huşû ve hudû var, tevâzu var Kulluğun remzi, gözyaşları… Gözyaşların, kalplerimizde kıvılcımlar tutuşturuyor Efendim Bize, bizi ve insan olduğumuzu hatırlatıyor; bizi, insan olmaya zorluyor Sen ağlıyorsun; biliyoruz ki bu ağlaman, rakîk kalbinizin inceliğinden, pâk u duru oluşundan Zira günahlar, kalpleri katılaştırıyor, önüne perdeler örüyor Ağlamanızla bize, ağlamanın fayda vermeyeceği bir günü hatırlatıyorsunuz Ağlama burada fayda verir; ötede ağlayanlar, burada ağlamayanlardır, diyorsunuz Yine gözyaşlarınız diyor ki, ne zamana kadar bu gaflet, ne zamana kadar bu katılık, nereye kadar bu oyunda oynaştalık! Hâlâ şu boş-luklardan bıkmadınız mı! Hâlâ anlamadınız mı hayatın geçici olduğunu! Hâlâ vazgeçmeyecek misiniz hâl-i pürmelâlinizden!

Ağla Efendim! Zaten bir zaman dememiş miydiniz, Yunus gibi: “Ağla gözlerim gülmezem ayruk, dost iline varup gelmezem ayruk!” Ağla! Ağla ki, gözyaşlarınız bize; “İki göz vardır, ateş yüzü görmez: Allah saygısından ağlayan gözler ve bir de Allah yolunda nöbet bekleyen gözler!” hakîkatini haykırıyor Ağla ki, taşlaşan kalplerin başka kurtuluş ümidi de kalmadı zaten Belki gözyaşlarınız sayesinde, bir nebze olsun, kurtuluş yolunda ümitli adımlar atabiliriz

Sen bize, İmâm-ı Gazzâlîlerden, tâbiîn ve evliyâlar devrinden bir yâdigârsın Onlar da tıpkı Zât’ınız gibi, evlerinde, namazda, ve her yerde ağlıyorlardı Tıpkı Ebû Saîd gibi O da ağlıyordu Evinde ağlıyor, insanlar arasında ağlıyor, namazda ağlıyordu Ona sordular: Neden bu kadar ağlama? Şöyle cevap verdi: “Yâ büneyye! Femâ yasnau’l-mü’minu izâ lem yebki!” “Evlâdım! Bir mü’min ağlamazsa, başka ne yapar ki? Evlâdım! Gözyaşı, hak rahmetinin dâîsidir Allah’ın merhametini celbeder Merhamete kavuşursanız, ateşten kurtulur, Cennet’e ulaşırsınız! Bir çocuk ağladığı zaman annesi ona şefkat etmez mi!”

İbn Mes’ûd (radıyallâhü anh) der ki, daha biz yeni müslüman olmuştuk; henüz birkaç sene ancak geçmişti İşte tam bu esnada şu âyet geldi ve bizleri sarstı “İman edenlerin kalplerinin Cenâb-ı Hakk’ı ve O’nun tarafından inen hakîkatleri hatırlayarak yumuşayıp saygı ile dirilme vakti henüz gelmedi mi? Sakın onlar daha önceki kitap ehli gibi olmasınlar Zira kitabı tanımalarının üzerinden kendilerince uzun zaman geçmesi sebebiyle, onlarda ülfet ve kanıksama meydana gelmiş, neticede kalpleri katılaşmıştı Hatta onların çoğu büsbütün yoldan çıkmışlardır” (Hadîd, 16) Kalpleri diri ve canlı olan kimseler, işte bu âyeti işitince, gözyaşı dökerler Allahım! Vakti geldi artık

Sevgiliyle buluşmadan daha büyük hangi muştu olabilir! Sevgilisi için gözyaşı döken her âşık, muhakkak ki ona kavuşur Ey Gözüyaşlı İnsan! Biliyorum, elli küsur senedir ağlıyorsun Gözyaşların, o sürmeli gözlerini yıpratmış Ancak boşa gitmedi Efendim, aslâ boşa gitmedi! Siz ağladıkça, çöller yeşerdi, cennet-âsâ bir bahara döndü Rahmet bulutları yağdı ve yeryüzünü gül devrinden bir bahara teşne hâle getirdiAğladıkça Siz, karlar buzlar eridi, sular seller çağıldamaya başladı Etrafta, bülbüller öttü, civcivler çıktı Boşa gitmedi, gitmiyor, inşallah gitmeyecek a Efendim!

O hüzünlü sesiniz ve gözyaşlarınız olmasa, biz fakirlerin hâli nice olurdu! Hayat acımasız, hayat anlamsız, hayat kısır döngüde dolanıp duruyor… Ama Sizi dinleyince, gözyaşlarınızı idrâk edince, insan olduğunu hatırlayanlar var Âh bir de işâretlerini de tam anlayabilsek! Âh bir de her halinizde Sizi örnek alabilsek… Ne yapalım, kâbiliyetimiz bu kadarmış Efendim! Siz, sînelerimizdeki en muallâ yerde her dâim ârâm ediyorsunuz Hep sana hazırlanıp, arınmak istiyoruz, ama bir türlü de kavuşamıyoruz Sana liyâkat kesbetmek ne de zormuş Efendim! Bilmem ki burada bu liyâkati kazanamazsak, ya da iyice kaybedersek, ötede gedâların hâli nice ola! Bu durum bizi ürpertiyor, hattâ bâzen ümitsizliğe de sevkediyor

Ey gözü sürmeli, ey, bülbül-i nâlân, ey şefkat ve merhamet timsâli, ey en kıymetli hazine! Sen bâzen, kırık testiyle gönül ve beyin dünyamızı şereflendiriyor, bâzen bamteliyle kalblerimizin rikkat teline dokunuyorsun… işte şimdi, gözlerimiz de cemâlinle yeniden ve ter-ü taze şenleniyor! Bunların çok büyük bir lütuf olduğuna inanıyoruz Sultanım! Ancak, acaba bu bolluk bizi şımartır, kesrette boğar mı diye de endişe ediyoruz Rabbim bu nimet bolluğunda, israftan korusun! Nimetin kadrini bilememe gibi bir imtihana mübtelâ etmesin! Evet, kasetler var, kitaplar yığınla, her hafta mektuplarınla şerefleniyor, hâtıralarınla yenileniyoruz! Ya bunları hakkıyla anlayıp hayata hayat kılabilir miyiz! Bu konuda dua ve himmetinize muhtacız Efendim!

Herşeye rağmen, ey gül-i rânâ, ey Erzurum’un bağrından çıkıp, Edirne’ye akan, oradan İzmir’in semâlarını aydınlatıp, pâyitahttan Zülkarneyn gibi atını günbatımına süren atlastan çepkenli akıncı! Sen herşeye rağmen, şakımaya devam et Çünkü, Seninle hayatımız anlam kazanıyor, günlük gündelik hayattan dâvâ boyutuna ister istemez geçer gibi oluyor ve insan olduğumuzu bir kez daha hatırlıyoruz Sen, ebedlere dek susma! Hep şakı Dâim türkümüzü söyle Medîne’nin Gülü’nü (Aleyhisselâm) anlat Ashâb-ı Kirâm’ı hatırlat Rabbimizi bizlere duyur… Seninle uhuvveti anlıyor, dâvaya sarılma lüzumu hissediyoruz Kucaklarımıza attığın şu emâneti götürmemiz, gözlerindeki o ebedî ışıltıda Ağlayan gözleriniz, bize fer oluyor a Efendim

Sana teşekkürün sözlerle olamayacağını az buçuk biliyoruz Bunun ancak, küheylanlar gibi koşmakla mümkün olduğuna inanıyoruz Biliyoruz ki Sen, koşmadan, terden, Allah yolunda ızdıraptan memnun olursun Birinin gözyaşları dinince seviniyorsun Kimsesiz ellerden tutulunca, hoşlanıyorsun Sen, hizmet aşk-u şevkini tâ ötelere taşımıssın Hürmetlerimizi yürekten Sana sunarken, Rabbim dünyâ ve âhirette, Seni, bizle mahcubiyet yaşatmasın, diyelim

İnsanlık gaflet içinde, ölümse onları durmadan uyarıyor Kimileri uyanıyor ama bazıları için iş işten geçmiş, ömür sermayesi de bitmiş oluyor! Biri: “Hiçbir kul, kalp kasvetinden daha büyük bir musîbetle karşılaşmamıştır” der Allah’tan en uzak kalpler, kasvetli kalplerdir Ancak Cehennem yeter onları yumuşatmaya Kalp katılaşırsa, gözler dumura uğrar Gözyaşlarınla bize, “Günahlarına sen de ağlamazsan, onlara kim ağlayacak!” diyorsun

Tâbiînden biri, Nebî Aleyhisselâm’ı rüyâda görebilme arzusuyla tam yirmi sene gözyaşı döktü ve sonunda da bu nimete kavuştu Ey kârî! Sen, ben, biz… O’nu görebilme adına bu kadarcık olsun ağlayabildik mi! O’nu görememek, gözyaşlarımızı ceyhûn etmesi gereken en büyük bir sebep Ağlayalım ki, O’nun havz-ı kevseri’nden, yine O’nun mübârek elleriyle içebilelim “Haşyet duymayan kalpten, yaşarmayan gözden, hakkı ve hakîkati işitmeyen kulaklardan, doymayan nefisten, faydasız ilimden, kabûle karîn olmayan duadan Sana sığınırım Allahım!” buyurmuyor mu? Biz de ağlayalım 40-50 yıldır tebessüm nedir bilmeyen, ızdırap ve çile türküleriyle ömrünü sürdüren Asrın Büyük Muzdaribi’nin gözyaşlarını dindirmek için ağlayalım…

Bayram Kusursuz
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın