Adı Hazandır Hüzündür Yalnızlaştırır

ADI HAZANDIR, HÜZÜNDÜR=YALNIZLAŞTIRIR

İşte böyledir hazan
“Güzeldir ama nazlıdır
Çirkindir ama sevimlidir
Solgundur ama sadedir
Üşütür ama sıcaktır
Sonbahar bir şiirle karşılar, bir hüzünle konuk edilir, bir masalla uğurlanır
Onu tanımadığınız adreslerde ararken susuzluğunuzda bulur, vahalarda yüreğine dokunur, son nefesinize yetiştirdiği kuru bir yaprakla kaybedersiniz”
…
Artık çoksesliliğin ritmik sıkıntılarını, mevsimini yitirmiş güneşin omuzlarına yükleyip ufuklardan uğurlarken, telaşlı bulutlarla birlikte yalnızlık şarkıları söyleme vakti gelmiştir
Gelen hazandır, hüzündür = yalnızlaştırır
…
Hepimiz, göğünde yıldızı olmayan gecelerin sabahına zor tebessümler dağıtan, kanatları kırılmış titrek bir hayatın çaresiz çocukları gibiyiz Bir bağbozumunda daha özlemlerimizin arkasına gizlenip, kendi yalnızlığımızın kıyılarında soluklanarak içimizi ısıtacağımız hüzünlü mevsimlerin eşiğindeyiz Sakın! Sıcaklığını yaza teslim eden güneşin size sahte gülücükler dağıtan cilveli duruşuna aldanmayın Bundan böyle, vaktini kuşanmış zamanın kollarında bitmek bilmez açmazlarınızı düşünürken, aralık duran pencerenizden teninize değen soğuk rüzgârlarla irkileceksiniz Ve hazan yüzüne kapanan her pencereyle biraz daha kuşatacak yaşamınızı Ne düşünmesi gerektiğini düşünen kararsız ruh halinizin boşlukta bıraktığı anlamsız izler, bakışlarınızla birlikte balkon demirlerinin aralıklarından sıyrılıp sararmış yapraklarla sokaklara saçılacak Bekleyen de-beklenen de, gelen de - getiren de, giden de-götüren de yaşamınızın kuytu köşelerinde yankılanan cılız, ama zarif bir ses gibi en beklenmedik anda her köşe başında karşınıza çıkan sonbahar olacak
…

Gelen hazandır, hüzündür = yalnızlaştırır

Serseri kaldırımlarda hayatlarının gölgesine basmadan yürüyen telaşlı insanlar, heyecanlı bulutların beklenmeyen gürültülerinden ürkerek üzerlerine boşalttığı yağmurdan süratle kaçarken, kalplerini bile yormadan düşüncelerinizi çiğneyecekler Cümlelerinizin canı yanacak, yaşamlarınızın kenarını göz yaşlarınız ıslatacak! Yine de, düşüncelerinizle âşık olduğunuzu, düşüncelerinizle ağladığınızı, düşüncelerinizle mest olduğunuzu, düşüncelerinizle yıkıldığınızı, düşüncelerinizle yalnızlaştığınızı hazandan başka kimseler bilmeyecek Hayatınız kendine küsse bile kimse size yeni bir hayat hediye etmeyecek
Gelen hazandır, hüzündür = yalnızlaştırır
Kıyıda-köşede kalan siyah beyaz fotoğraflarımıza bakıp geçmişteki taze hayatlarımızı özlemek en çok bu mevsimde yakışacak bizlere Ve hepimiz, önümüzde duran fotoğraf karesine yaşamını bırakarak dönemeyeceği diyarlara göç edenlerin bugün aramızda olmayışını, karşı parktaki ağaçlardan toprağa savrulan kuru yapraklarla anımsayacağız Belki de bu, gidenleri son görüşümüz Ve gidecek olan kendimize, geride kalacak son bakışımız Bir sonraki sonbahara bizsiz kavuşacak dostlarımızla baktığımız son fotoğraf karesi Kim bilir, belki de bu SON VEDA(mız)!

Gelen hazandır, hüzündür = yalnızlaştırır

Sonbahar, üzerinde ayak izlerinizi belli etmeden sessizce yürüdüğünüz mevsimin adıdır Hangi kapıyı çalmaya yeltenseniz hüzün kapı aralıklarından size bakıp yalnızlığı yanınıza yoldaş edecektir Ve siz, başını iki elinin arasına alıp güneşin batışını üşüyerek izleyen insanların sımsıcak özlemler büyütmesi gibi umutla bakacaksınız hayata Bütün yolları ölümle kesişen yaşamların otobüs camlarına başlarını yaslayıp uzun uzun hayaller kurması gibi anlık bir yansımayla geçecek günleriniz Hayallerinizin sınırsızlığına yetişemeden son durağa varacaksınız Ve yaşamınız, iki damla gözyaşıyla topraklara savrulacak! Eninde sonunda her şey, yitiğini arayan sahipsiz aşklar gibi güz olup, solgun renkleriyle sessizliğe bürünecek Sakın! olan-biten her şey için güz geçimlerini, bağbozumlarını ve kaybettiğiniz masum yüreklerinizi suçlamayın Sonbaharın bunca telaşı, çekip gidenlerin ardından kılcal damarlarında aşk dolaşmayan ve konuşacak sözü olmayan adamların elinde hayatlarımızın adresi belirsiz mektuplar gibi ortalarda kalmaması içindir
…

Gelen hazandır, hüzündür = yalnızlaştırır

Biliyorum! “yaşamak büyüdüğünden beri, hayatı hep küçük gördü”
Ama yine de, “bizi şehrin kaoslarında barbaşımıza bırakıp, duygularımıza palyaço elbiseler giydiren mevsim sonbahar değil” Yeter ki biz, mevsimin karşı kıyısından bize doğru koşan hüznümüze yabancılaşıp kendi yalnızlığımızı taşlamayalım
…

Gelen hazandır, hüzündür = yalnızlaştırır

Eğer Nisan’a ve kırkikindi yağmurlarına yeni bir hayat için eskilerini boşluklara cömertçe savuran güz kadar âşıksanız, yüzü baharlara dönük kardelenleriniz elbette ki açacaktır
Ve sizler, kışı görmeden baharlarda uykularından uyanan papatyalar kadar neşeli açacaksın Eğer; kendiniz olmak ve kendiniz kalmak için, bütün değerlerini ayaklarınızın altına seren sonbahara sırtınızı dönerseniz: yüzü ateşe dönük bir zakkum, rüyalarında kâbuslar gören bir avare olup, seviyor-sevmiyor diyerek yapraklarınızı bir bir kopartan adamların ellerinde parçalara ayrılırsınız “Seviyor diyenlerin parmaklarında aşktan geriye kalan yangın yeri gibi külleşirsiniz, sevmiyor diyenlerin parmaklarında, hayal kırıklıklarından geriye kalan gözyaşlarıyla kuraklaşırsınız”
Ne sokaklarda izinize rastlanacak bir adımınız, ne de hayata değer düşülmüş bir adınız kalır Yenilgilerinizin altında ezilir, mevsimsiz geçen günlerinizin zindanlarında “baharı kapısından kovalayıp, baharın gelmesini sabırsızlıkla bekleyen mevsimsiz, şaşkın mahkûmlardan olursunuz”

Gelen hazandır, hüzündür = yalnızlaştırır

Oy yüreğim! zor mevsimlerde yaşamak zordur deyip de sakın korkma Her şey, kafdağında ölen ankanın kanatlarında hiçbir zaman ulaşamayacağımız yerlerde yok olmadı Bil ki gelen hazansa, ya getirdiği vardır, ya da gelmesi bile yalnızlığına yetmiştir Sakın üzülmeZamana yenildiğini düşünsen de “Nisan yağmurları gibi kendi saflığının içine akıttığın damlaların her zaman olacaktır” Yeter ki sen, “kendi yaşamının yağmurlarında ıslanma fırsatlarını kaçırma”
…

Gelen hazandır, hüzündür = yalnızlaştırır

Ömrünüzde batmakta olan güneşe doğru dar sokaklardan yürüyerek içine girebildiğiniz bir gün aralığı varsa ve adı sonbaharsa bilin ki, nerede biteceği belli olmayan uzun-kısa belirsiz bu hayat yolculuğunda yaşadım diyebileceğiniz bir gününüz vardır
…

“Sonbahar masumdur” Hayat, ağaçların dallarından savrulan sevdalarınızla can bulur
“Sonbahar sevimlidir” Sizlere yazdan sıyrılan lodosların telaşlı bulutlarda yağmur aramalarını izletir
“Sonbahar hüzünlüdür” İki elinizi paltolarınızın yan ceplerine soktuğunuzdan beri, ayaklarınızın altına serdiği sararmış yapraklarla bir başınıza yaptığınız düşünceli yürüyüşlerinize eşlik eder
“Sonbahar son bakıştır” Çöllerde leylasını arayan mecnun misali ufuklara başınızı çevirtir, güneşin solan yüzünü izletirken de içinize hiç olmadığı kadar veda sözcükleri doldurur
“Sonbahar belli ki bir hatırlatıştır” Yere düşen her yaprak, kuruyan her ağaç aslında hep kaçtığınız, ama kaçtıkça yaklaştığınız “o” son günün en büyük tanığı ve en büyük habercisidir
…
İşte böyledir hazan “Güzeldir ama nazlıdır
Çirkindir ama cilvelidir
Solgundur ama sadedir
Üşütür ama sıcaktır
Sonbahar bir şiirle karşılar, bir hüzünle konuk edilir, bir masalla uğurlanır
Onu tanımadığınız adreslerde ararken susuzluğunuzda bulur, vahalarda yüreğine dokunur, son nefesinize yetiştirdiği kuru bir yaprakla kaybedersiniz”
…
Sonbahar masumdur
Sonbahar sevimlidir
Sonbahar hüzünlüdür
Sonbahar son bakıştır
Sonbahar belli ki bir hatırlatıştır
ADI HAZANDIR, HÜZÜNDÜR=YALNIZLAŞTIRIR

Nurdal Durmuş

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın