Yüzüm Yok

Yüzüm Yok

Gözkapaklarını araladığında, yerini garipsemenin şaşkınlığıyla etrafına bakındı. Kanepenin üzerinde uyuyup kaldığını anlayınca telâşla doğruldu. Birden boynunun acıdığını hissetti. Yüzünü buruşturarak başını birkaç kez sağa sola oynattı. Ağrılar daha da artınca vazgeçti. Kolundan destek alarak ayağa kalktı. Daha önce hiç olmadığı kadar yorgun ve uykusuz hissediyordu kendini. Gözlerini açmakta bile zorlanıyordu. Gözlerini ovuşturarak etrafını daha iyi görmeye çalıştı.

Aklına akşamki hâli gelince kızını görmek için hemen yatak odasına geçti. Kızı Fatma arada bir dudaklarını şapırdatarak annesinin koynunda derin derin uyuyordu hâlâ. Gece boyu kıyameti koparan kendisi değildi sanki. Ağlamaktan yorulan boğazı, her nefes alışında hırıldanıp duruyordu.

Gece boyu başında nöbet tutturmuştu ikisine de. Artık o kadar yorulmuştu ki çocuğu annesine bırakıp salona geçerken yastık almaya bile üşenmişti.

Ayağa kalkarken boynunun acısını daha çok fark etti: "Allah'ım, ne zor şey bu boyun ağrısı!" diye mırıldandı. Perdeler çekili olduğundan zamanı tahmin etmekte zorlandı. Geç kalmış olmamak için aceleyle yan odaya geçti. Ne kadar vakti kaldığını öğrenmek için bakışlarını duvardaki saate çevirince kaşları eğildi. Gözlerini kısıp tekrar baktı. "Aman Allah'ım!" Gözbebekleri irileşmişti. Dizlerinin bağı çözülür gibi oldu. Belki yanlış bakmışımdır diye boynunun acısını hissederek tekrar baktı. Saat doğru...

Belki yanlış ayarlanmıştır diye pencereye koşup perdeyi sıyırdı. Güneş, ufukta kırmızı bir top gibi dağların üzerine tırmanmış, gün ağarmaya başlamıştı. Son ümidi de yok olmuştu şimdi. Kalın kaşları aşağı indi. Yüzündeki kırışıklıklar daha belirginleşti. Göğsü hızla inip inip kalktı...

Birbirleriyle yarışırcasına yükselen binaların arasından ufka baktı bir müddet. Yüreğinde başlayan sıkıntı, hızla bütün vücuduna yayıldı. O an boğazında bir şeylerin düğümlendiğini hissetti.

—Ben böyle bir hatayı nasıl yaparım, diye yutkundu.

Buğulanmış gözlerle etrafa bakarken gördüğü her şey değerini kaybedivermişti sanki. İçindeki sıkıntı bahçelere, ağaçlara hattâ kuşların şarkılarına bile yansımıştı. Daldan dala sıçrarken ötüşen o kuşlar, bildik nağmelerle değil hüzünle söylüyorlardı şarkılarını bu sabah. Saçlarını okşayıp geçen rüzgâr, bu gün yumuşaklığını kaybetmiş tırmalarcasına sıyırıyordu suratını. Dünya daralmış; gök, üzerine yıkılıverecekmiş gibi olmuştu.

Balkondan içeri yönelip, boş odalardan birine geçti. Odanın kapısını dışarıya kapatırken, bulutlanmış gözleriyle gönül kapılarını bir bir açmaya başladı...

Mevhibe Hanım uyandığında güneş epey yükselmişti. O da önce kızı Fatma'yı yokladı. Ateşinin düşmüş olduğunu görünce rahat bir nefes aldı. Bu saatte kocasının yatakta olmamasına alışkındı. Kızını uyandırmamaya çalışarak odadan çıktı. İçeriyi havalandırmak için salonun penceresini açtı. Güneş, gizlendiği bulutların arasından bir görünüyor bir kayboluyordu.

Bahçeye bakmak için balkona yöneldi. Kocasını orada da göremeyince "Birilerine takıldı kaldı mutlaka. Bu saate kadar camide kalınmaz ki." diye düşündü. Mutfağa yönelirken bu gecikmeyi pek önemsemedi. Ne de olsa o gelene kadar evde yapılacak çok iş var...

Odayı toparladıktan sonra mutfağa geçti. Musluktan sular akarken, zaman da parmaklarının arasından kayıp gidiyordu.
Kahvaltıyı hazırlamaya koyulduğunda güneş gökyüzüne doğru iyice süzüldü. En son, çaydanlığı da ocağa bindirdi ve beklemeye koyuldu. Eşinin gelmesi gecikince Mevhibe Hanım işkillenmeye başladı. Beklemek, kuruntunun kapısını aralamıştı. Arada bir pencereden dışarı bakıyor, kimseyi göremeyince de tekrar mutfağa geçiyordu. Zaman kazanmak için işi ağırdan almasına rağmen ne gelen vardı ne de giden.

Sonunda sofra tamamlanmıştı. Mevhibe Hanım, son bir kez başını pencereden uzatıp dışarıya bakmak isterken içerden bir kapı sesi geldi. Geriye dönüp baktığında kocasının, çocuk odasından durgun ve yorulmuş bir yüz ifadesiyle çıktığını gördü. Mevhibe Hanım'ın onu görürken ki şaşkınlığı ses tonuna da yansıdı:

—Sen burada mıydın bey? Ben de...

—İçerdeydim hanım.

—Bir şey mi oldu yoksa? Hâlin iyi değil.

Berdi Mustafa bir müddet sessiz kaldıktan sonra bitkin bir sesle:

—Yok hanım, bir şey yok çok şükür, diyebildi.

Yirmi yıllık eş insanın yarısı eder. İnsanoğlu, diğer bir yarısından neyi gizleyebilir ki? Kocasının tavırlarındaki bitkinlik, sesindeki titreme dikkatlerden kaçmadı. Garip bir şey vardı ama yine de fazla üstelemek istemedi Mevhibe Hanım.

—Kahvaltı hazır bey, oturalım o zaman.

Berdi Mustafa'yı masaya ayakları sürükledi. Aklı yine başka yerlerdeydi. Yumurtalar onun istediği gibi rafadan haşlanmış, en sevdiği peynirli böreklerden de bir tabak hazırlanıp masaya bırakılmıştı.

Böreklerin kokusu dışarıdan geçenleri bile sofraya çekebilecek güzellikteydi; fakat Berdi Mustafa o kokuyu duymuyordu bile. Masanın bir kenarına isteksizce ilişti. Başı öne eğik ve düşünceliydi. Mahcubiyet duygusuyla kıvrandığından, sofraya neler konduğunu fark etmedi bile.

—Bey, bugün sende bir şey var!

Berdi Mustafa bir müddet hanımının gözlerine baktı. Yüreği gibi gözleri de dolu doluydu.

—Bir şey oldu ama... Neyse.

Merakı daha da artmıştı şimdi Mevhibe Hanım'ın. Çay da kaynamıştı zaten. Ocaktan çaydanlığı kaptığı gibi masaya koştu.

—Hani bir şey gizlemeyecektik birbirimizden. Oldu mu şimdi?

—Kalsın şimdi hanım. Senin de ağzının tadı bozulmasın. Sonra söylerim.

O kadar içten söylemişti ki daha fazla ısrar edemedi Mevhibe Hanım. Çayları doldurdu ve bardağın birini eşine uzattı.
Her şey insanın kalbine, yüreğine bağlı, diye düşündü Berdi Mustafa. Yürek sıkıntılı olunca insan ne gördüğü güzelliklerden ne yediklerinden ne de sevdikleriyle birlikte olmaktan zevk alabiliyor.

Her gün içtiği çay bu değilmiş gibi tatsız geldi diline. Ne börekler, ne peynir ne de zeytin... Hiçbirinin tadı yok bu sabah...

Üç beş lokma yedikten sonra sofradan çekildi. Fatma hâlâ derin uykudaydı. "Ben ona yeni bir sofra hazırlarım sonra" diyerek Mevhibe Hanım kahvaltılıkları kaldırdı. Masayı temizledi. Bulaşıkları yıkamadan mutfaktan çıkmak huyu değildi; fakat bu sabah topladıklarının hepsini olduğu gibi tezgâha bırakıp kocasının yanına geçti.

Bir müddet sessizce oturdular. Berdi Mustafa bakışlarını hep kaçırıyordu. Odaya geçmek için kalkmaya yeltenince karısının şefkat dolu ellerini ellerinde hissetti ve tekrar masaya oturdu...

Gözleri yine çarpıştı. Bakışlar sözlerden daha ısrarlı olabiliyormuş, diye düşündü; fakat söylemeye utandı. Birkaç kez yutkundu. Kahvaltılık diye aldığı bir iki lokma boğazında düğümlenmiş gibiydi.

—Ben, ben çok huzursuzum Mevhibe.

Mevhibe, kocasının bu kıvrım kıvrım hâline acıyarak baktı. Öbür elini de uzatıp kocasının elini avuçları arasına aldı. Sesinin boğukluğunu belli etmemeye çalışarak:

—Anlat istersen. Hem bir yüreğin dayanamadığına, belki iki yürek katlanır.

Mustafa, bir müddet sessizce baktı hanımına sonra derin bir nefes aldı:

—Bu gece kızımız senin yanında uyusun deyip geç saatte salona geçmiştim ya.

—Evet!

—Kanepede uyumuş kalmışım.

Mevhibe Hanım dikkat kesilmiş dinliyordu.

—Evlendiğimizden beri güneşin üzerime doğduğunu hatırlamam. Bu güne kadar bir lütuf olarak bildim bunu. Karamsarlığa düştüğümde en büyük avuntumdu bu benim; ama bu sabah, bu sabah bu avuntumu da bitirdim.

Bir korku kapladı Mevhibe Hanım'ın yüreğini ve yutkunarak titrek bir sesle sordu:

—Bu kadar önemli ne olabilir ki? Hadi bey, ne oldu söyle!

—Benim için bir yıkım oldu Mevhibe. Uyandığımda güneş doğmuş, namaz vakti çoktan geçmişti. Güne borçlu uyandım bu sabah. Başımı semaya kaldırmaya yüzüm yok...

Ali Şanverdi
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın