Gül Kız

Gül Kız

Genç adam, işe giderken her gün yolunun

üzerindeki güllerle dolu bahçeye bakmadan

geçemezdi Her sabah o rengarenk güller içini

neşeyle, sevinçle dolduruyordu Günler geçtikçe

güllere bakan gözleri, bahçedeki eve takılmaya

başladı Çünkü, son günlerde o evde, tül perdenin

gerisinde bir genç kızın siluetini görüyordu Her

geçişinde güllere ve pencerede belli-belirsiz görünüp

kaybolan genç kıza bakmadan edemiyordu

Bir sabah her zamankinden daha erken yola çıktı

Bahçenin önüne geldiğinde yüreğinin titrediğini,

içinin ürperdiğini hissetti; her gün tül perdenin

arkasında gördüğü kız, bahçede gülleri suluyordu

Güzel kız, genç adamı görünce yüzü kızararak içeri

kaçtı Genç kızın hayali gözlerinden kaybolmasın

diye gayret eder gibi gözlerini sabit bir halde bir

güle dikerek öylece kalakaldı Gördüğü güzelliğin

etkisinde kalmış, sevdalandığını düşünüyordu

Genç adam, artık her gün bir öncesine göre

biraz daha erken geçiyordu, kızı tekrar görürüm

umuduyla Fakat tüllerin gerisinde görünüp kaçan

bir siluetten başka şey göremiyor, kahroluyordu

Genç kız da her sabah heyecanla tüller arkasına

geçiyor, genç adamın gelmesini bekliyordu

Bir gün, genç adam bahçenin önünden geçmedi

Genç kız gün boyunca boşuna bekledi Ertesi gün,

daha ertesi gün yine boşuna bekledi, genç adam

gelmedi Genç kızın yüreğine hüzün doluyordu

Başka bir gün, yine umutsuz gözlerle yola

bakarken, bir grup insanın omuzlarında tabutla

geçtiklerini gördü genç kız Aklından geçen

korkunç düşünceden tüm vücudunun titrediğini

hissetti, yüreği sıkıştı; yoksa genç adam ölmüş

müydü ! Genç kız yine her gün tüllerin arkasına

geçiyor, boş gözlerle dışarı bakıyordu Yüzü de,

artık bakmadığı, sulamadığı gülleri gibi soluyordu

Genç adam bir gün yine geçti bahçenin önünden

Bir aydır yattığı hastaneden sonunda çıkmış,

ilk iş olarak da güllü bahçenin önüne gelmişti

Ama ümit içinde geldiği bahçenin önünde, gülen

yüzü asıldı; bahçedeki güller solmuş, pencere kara

perdelerle sımsıkı kapatılmıştı Genç adam yolda

oynayan çocuklara sordu; "Bu evde kimse

yaşamıyor mu?" Bir çocuk; "İhtiyar bir kadın

yaşıyor" dedi Genç adam cevabını duymaktan

korkarcasına, başka bir soru sordu ;

" Burada yaşayan genç kız ne oldu ?"

Çocuklardan biri atıldı; "O öldü"dedi, genç adamın

yana düşen kollarını, yaşaran gözlerini görmeden

başka bir çocuk atıldı; "Verem olmuş, dün öldü"

Yıllar sonraydı, küçük bir çocuk heyecanla

annesiyle babasının yanına koştu,

güller arasında, sallanan sandalyede

oturan ihtiyar adamı göstererek bağırdı;

"Dedem gülüyor, dedem gülüyor baba !"

Koşarak ihtiyarın yanına gittiler, gülerken hiç

görmedikleri yüzüne baktılar Elinde bir gül olan

ihtiyar adamın yüzüne, gerçekten bir gülümseme

yayılmıştı; biten bir hasrete seviniyormuş gibi,

yıllardır görmediği birine kavuşuyormuş gibi mutlu

bir gülümseyişti bu Fakat gözleri kapalıydı

Şair-Yazar : Ahmet Ünal ÇAM
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın