Neden ben diyenlere

"Neden ben?" diyenlere

Kaybedenlerin vazgeçilmez sözüdür “neden ben?”
Bu yaşanmış hikayeyi okuduktan sonra fikriniz değişecek!

Brenda yamaç tırmanısı yapmak isteyen genç bir kadindi. Bir gün
cesaretini toplayarak bir grup tırmanısına katıldı.
Tırmanacakları yere vardıklarında, neredeyse duvar gibi dik,
büyük ve kayalik bir yamaç çıktı karsılarına.

Tüm korkularina ragmen, Brenda azimliydi. Emniyet kemerini

taktı, ipi yakaladı ve kayanın dik yüzüne tırmanmaya basladı.

Bir süre tırmandıktan sonra, nefeslebilecegi bir oyuk buldu..

Orada asili dururken, gruptan yukarıda ipi tutan kisi dalgınlıga

düserek ipi gevsetiverdi. Aniden bosalan ip, hızla Branda nin gözüne

çarparak lensinin düsmesine neden oldu.

Lens çok küçüktü ve bulunması neredeyse imkansizdi.

Lens yamacın ortasında bir yerlerde kalmıstı ve Brenda artık bulanık görüyordu.

Ümitsizlik içinde Brenda, lensini bulmasi için Allah’a dua edebilirdi yalnızca..

Ve içten içe düşünüp dua etmeye basladi. “Allahım! Sen bu anda

buradaki tüm daglari görürsün. Bu daglar üzerindeki her bir tası ve

yaprağı bildigin gibi, benim lensimin yerini de biliyorsun. Onu bulmama

yardım et.”

Patikalardan yürüyerek asagi indiler. Asagi indiklerinde, tirmanmak

üzere oraya dogru gelen yeni bir grup gördüler. Iclerinden biri

“Aranizda lens kaybeden var mı?” diye bagırdı.

Brenda’nin sonradan ögrendigine göre, lensi bir karinca

tasiyordu ve karinca yürüdükçe yavasça kayanin üzerinde hareket edip

parlayan lens kızların dikkatini çekmisti.

Eve döndüklerinde Brenda lensini nasıl bulduklarını babasına

anlatacak ve bir karikatürcü olan babası da agızıyla lens tasıyan bir

karinca resmi çizerek, karıncanın üzerindeki baloncuga bunları

yazacaktı:

“Allahım! Bu nesneyi neden tasıdıgımı bilemiyorum.

Bunu yiyemem ve neredeyse tasıyamayacagim kadar agır. Ama istedigin sadece bunu

tasimamsa, senin için tasıyacagım…”

“BU YÜKÜ NIYE TASIYORUM” demeyin…

(ALINTI)
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın