Bırak Yüreğimi Amca

Bırak Yüreğimi Amca

Çıkacakmışım. Satılacakmış kirada kaldığım ev. Yaklaşık üç yılımı paylaştığım bu duvarlara, bu lila renkli duvarlara baktım durdum bir süre. Ağladığıma şahit duvarlar, kederime kıvancıma ortak olan duvarlar. Oğlumun keçeli kalemle renkten renge soktuğu duvarlar. Barış tadında sohbetlere nail olan duvarlar. İki tane çivi izi kalacak yüzünde bu duvarların. Birisi elleri hamur kokulu, yüreği hasret, yüzü güneş yanığı annemin resmini astığım çerçeveden arta kalan iz. Birisi oğlumla eşimle, bize baktığımız biz.

Çıkacakmışız. Çıkalım. Zaten bu apartman hiç hoşuma gitmiyordu ki. Bıkmıştık Dudu Teyzenin, “Merdivenlere sigara izmariti atmayın!” “Aman yavaş inin inerken!” “Aman balkon yıkarken sıçratmayın suyu pencereme!” demesinden. Zaten bacam da çekmiyordu. Sıdıka Teyzeye her sokağa çıkışımda beyanat vermekten, nereye gideceğimi söylemekten, akşam bizlere gelen misafirlerin kim olduğunu anlatmaktan, uzun boylu olanın mı ablam, kadife şalvarlı olanın mı halam olduğunu söylemekten yorulmuştum artık. Aslına ermeden bırakmıyordu kadın. Kapımın örtüldüğünü nasıl da duyuyor, dışarı çıktığımı nasıl da hissediyor, kaşla göz arasında pencereye çıkıp bana sorularıyla nasıl pusu kuruyordu anlamıyordum doğrusu. Sadece lila renkli duvarlarda kalacaktı aklım. Lila bizim rengimizdi. Lilada umutlarımız, baharımız vardı. Lila renkli duvarlara ihanet mi ediyorduk ne? Hoş bir gece uzun uzun bakıştık kendileri ile. Duvarlara dayadım gözlerimi. Birazcık ağlaştık. Vedalaştık. Daha yeni boyatmıştık salonun duvarlarını. Kirlenmesin diye soba kurmamıştık. Hanım ha bire keşke soba kursaydım da bu kıyamadığım duvarları böyle bırakmasaydım diye hayıflanıyordu. Bu duvarlar. Bu duvarlar şair etmişti beni.

Hani sevdadan nasip aldığımız günlerdi ya anne, bizi bir tek onlar dinler anlardı ya anne. Hani bir tek şahidimiz onlardı ya anne. Duvarlar seni soruyor, gelmeyecek misin diye söyleten duvarlar. Bir yüzünü maviye buladım gözlerin diye. El sürdüğün pervaza dokundum ellerin diye. Her gün aynı soru sorulur mu, neden niçin niye? Duvarlar seni soruyor, gelmeyecek misin diye… Ağlatan duvarlar… Hani sırtını yasladığın geyikli bir halı vardı. Hani rahmetli babam bir çerçeveden bakardı. Bu duvarlar kireç değil, sanki annem kokardı. Duvarlar seni soruyor, gelmeyecek misin diye. Bekleten duvarlar. Hiçbir boya kapatmadı duvardaki seni. En son lila dedim, o da dinlemedi beni. Baktım yüreğini gördüm, baktım gözlerini. Duvarlar seni soruyor, gelmeyecek misin diye. Sızlatan duvarlar. Hoşça kal Emek Apartmanı. Hoşça kal çatı katındaki tozlu sandık. Hoşça kal koridorun kirli duvarları. Küflü merdiven demirleri. Hoşça kal Eminelerin kirli ahşap kapısı. Hoşça kal Celâl Amcanın çelikten kapısı. Sıdıkaların paspası. Gülten’in yaramaz kızı Gülşah, hoşça kal. Hoşça kal üç yılım. Annemin çıkamadığı merdivenler. Hoşça kal karşı pencereden üç yıldır bana bakan tül perdeli nine. Hoşça kalın otuz yaşımda bana yedi yaşımı yaşatan mahallenin çocukları. Söyleyin lila renkli duvarlara ağlamasınlar. Söyleyin kuşlara eksik olmasın başınızdan. Söyleyin bulutlara, sevgi yağsın başınıza.

Şehrin bir yamacında bir başka mahalleye konuyorum. İki katlı müstakil bir eve dünyamı getirmiştim. Bak yüreğim bu odada şiirler yazacaksın. Bak yüreğim bu odada yanacaksın özlemler içinde. Bu odada uyuyacak bu odada uyanacaksın. Menekşe saksıları şu pencerenin pervazına. Şu beton direği sarmaşık dalları sarmalı. Bu duvara vur bir çivi. Annemin gözleri gözlerime değmeli. Balkona eski bir kilim atmalı, konu komşuyu bu balkonda ikrama boğmalı. Dostlarımız olmalı. Çayımız muhabbetlere kaynamalı. Oğluma bir bisiklet almalı. Nasıl olsa sokak kapımız ana caddeye bakmıyor. Bu küçük sokaktan araba bile geçmiyor. Karışmalı oğlum bu mahallenin çocuklarının arasına. Sesini duymak ve sesini seçmek istiyorum onlarca çocuk arasından.

Bahçeme biber fideleri, domates fideleri ekerken göz göze geldik. Komşu hoş geldin, diyerek seslendi bana. İki bahçeyi ayıran bir kat tuğladan örme duvarın öte yamacından geliyordu bu ses. Kalın mercekli gözlükleri vardı. Zayıftı. Mahcup bir ifadesi vardı. Gülümsedim. Dedim, hoş bulduk. Adım falanca dedim, memnun oldum. Evet, balkonumda çay içip sohbet edebileceğim ve komşum diyebileceğim bir kişiyi bulmuştum bile. O duvarın öte yamacında ben duvarın beri yamacında konuştuk ayaküstü birkaç dakika. İşe gidiyormuş, kısa kestik sohbeti. Eski bir mobileti sürükleyerek çalıştırdı. Tekleyerek çalışan mobilet olanca kuru gürültüsü ile aldı götürdü komşumu. Bir iki akşama kalmaz hoş geldin ziyaretine gelirler ümidindeydim. Dolapta peynir kalmadıysa Perşembe Pazarı’na uğramalı. Köşedeki peynirciden peynir almalı. Misafirlerimizi hanım su böreğiyle karşılamalı diye kurcalarken aklımı; bir kat üzerimde oturan ve yeni ev sahibim olan yaşlı amcanın “yeğen efendi” demesiyle kaldırdım üst kata başımı. Sakın dedi. Sakın. Uzak dur. Sana yaramaz. Bize yaramaz, buraya yaramaz onlar. Süreceğiz zaten. Mahalleli birlik olduk imza topladık gidecekler buradan. Onlardan uzak dur ve sakın benim evimin bahçesine alma onları diyerek kaldırdı işaret parmağını keskin bir kılıç gibi. Cevap vermekte zorlandım. Amca hayırdır dedim. Dedi amcam hayırsız onlar. Dua ve iyi dileklerle bezeli cümleler beklediğim dudaklar, bana o ailenin iyi bir aile olmadığını, o evde türlü ahlâksızlığın yapıldığını söylüyordu.

Söylemek ne kelime beynime çivi gibi çakılıyordu. Adamın ağzından karşı komşuyla ilgili zerre kadar iyi bir cümle düşmüyordu. Yüreğime müdahale ediyor, bana düşünme payı, tanıma payı bırakmıyordu. Karar kesindi. Kalem çoktan kırılmıştı. Ama içimdeki çocuk var ya, bu duruma çok kırılmıştı. Sarmaşık dallarıyla saracağım, hüsnüyusuf çiçekleri ile boğacağım ve kadife çiçekleri ile gelinlik kıza benzeteceğim bahçe duvarlarına dikenli tel atılmıştı bu sözlerle. Yüreğime takılmıştı bu tellerin dikeni. Kanadım. İçimdeki şaire inanmak ve yüreğimdeki çocuğa tutunmaktı inadım. Bırak yüreğimi amca.. Bu yürek alışkın değil kilitli kalmaya. Bu yürek bilmez selâmsız geçmeyi. Bu yürek bilmez kini nefreti.

Evet, fark ettim. Mahallede bir cephe vardı. Cephenin bir yamacında tanıştığım o adam, eşi ve dört yaşındaki oğlu. Cephenin öte yakasında ise mahalleden oluşan koca bir ordu. Orduyu da bizim ev sahibimiz komuta ediyordu. Ben hangi cepheye koşayım. Ortada kalayım da iki ateş arasında mı kalayım. Yoksa gidip iki cephe arasında arabulucu mu olayım. Bilemedim. Sustum. Gözlerinde nefreti gördüğüm o an korktum amca dediğim ev sahibimden. Nefret yakışmıyordu gözlere. Nefret yakışmıyordu çiçeklerin yetiştiği bu bahçeye. Sabahın sekizinde işe giderken karşılaştım yine komşu olmama izin verilmeyen komşumla. Komşu günaydın, dedi. Sanki üst katta bir çift göz beni izliyordu ve sanki o bir çift gözün sağındaki solundaki kulaklar beni duyuyordu. Günaydın, diyebildim sadece. Günaydın. Sanki kaçarcasına, sanki uçarcasına aracıma binip uzaklaştım evimin önünden. Gözlerimi neden kaçırmıştım, neden korkmuştum böylesi, yüreğimdeki bu kuru korku neydi. Yüreğim neden korkuyordu. Selâm vermenin ve selâm almanın ne büyük erdem olduğunu yüreğim bal gibi de biliyordu. O zaman neden böylesi sesim yarım ve kısık çıkıyordu. Neden komşunun ellerini ellerimim arasına alıp dost kıvamında sıkamamıştım. Neden ben, ben olamamıştım. Neden günaydını günaydın tadında diyemiyordum. Bendeki beni göremiyordum.

İş çıkışı eve geldiğimde oğlum yeni bir arkadaş edinmişti. Evet, o karşı komşunun oğlu Samet’i. Bahçemizde seslerini duyuyordum. Çocuklara bakmak için tam yönelmiştim ki ev sahibimizin hışımla bahçeye daldığını ve Samet’i kolundan tutup sürüklediğini, sakın bir daha bu bahçeye girme, diye bağırdığını duydum. Hareketsiz kaldım. Çocuk korkudan put kesilmiş, oğlum ise olduğu yerde bakakalmıştı. İtekleyerek çıkardı Samet’i dışarı. Duvardan göremedim düşüp düşmediğini. Ama yüreğimden bir parça düştü sanki. Güneş karardı. Ay o gece düşmedi bahçeme. Çiçeklerimden utandım. Kayısı ağaçlarından utandım. Bir şeyler yapmalıydım. Bu kördüğümü bir yerden çözmeli, bu kısır döngüye hayır demeliydim. Samet’in günahı var mıydı? Samet’in suçu neydi. Amca ne yapıyorsun sen diyemediğim için, Samet’in kolunu mengene gibi sıkarak bahçeden dışarı çıkarmaya çalışan ev sahibime neden karşı çıkmamıştım. Bu bendeki ben değildim. Barışa, sevdaya ve aşka tutkun gönlüm nasıl elveriyordu buna. Neden! Samet’i görmek istemedim o an. Gözlerindeki ifadeye dayanamazdım zira. İtilmenin, kovulmanın ve kapı dışarı edilmenin gözlerinde nasıl şekil alacağını görmek istemedim. Ne düşünüyordu acaba. Kolu acıyor muydu? Yüreği peki. Başımı avuçlarımın arasına alarak oturdum yayları kaba etime değen kanepeme. Nerdesin dedim kendi kendime. Hangi dünyadasın? Bu dünya senin mi? Bu dünyaya mı aitsin sen? Çık dışarı ve tut ellerinden, bahçeden Samet’in kırılmış gururunu ve parçalanmış oyunlarını topla. Tut ellerinden adı insan sevdası olan sanatla. Tut ellerinden ev sahibine inatla. Kalktım. Kapıya yöneldim. Samet’e dizlerimde dermanı, yüreğimdeki fermanı kaybedinceye kadar yol aldım. Bahçe kapısında kaldım.

Bırak yüreğimi amca... Bu yürek bilmez çocuk sesinin sinmediği bahçeleri. Bu yürek sevmez kuşların konmadığı dalları... Bırak yüreğimi amca. Mahallenin tüm çocuklarını doldurmak istiyorum bahçeme. Kötü kadınmış, yok şuna bakmış, yok buna bakmış. Mahallelinin ağzında bu vardı. Gördüğüm kadarı ile kendi hâlinde, mahcup mahzun bir kadındı. Elinde iki bidonla tatlı su çeşmesine giderken gördüm bir iki kez. Eşime de komşu kadınlar hemen zehirlerini enjekte etmişler ve gereken talimatı vermişlerdi. Eşimin bakış açısındaki farklılığı hissettiğim an, dedim yapma. Görmeden, bilmeden, hissetmeden kararını verme, ön yargılı olma. Velev ki bu doğru yine de saygı duy. Yine de karşındaki kişilerin insan olduğunu ve bir yürekleri olduğunu unutma.

Barışı mı öğretmeye mi çalışıyordu bu çocuklar bize. Karşı karşıya bakan balkonlardan el...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın