İş İşten Geçmeden

İş İşten Geçmeden

Kıymeti bilinmeyen dostluklar için güzel bir hikaye.Dostluk bulunmaz bir nimettir kadrini bilene...
Gitme” dedi tırtıl ateşböceğine.
Kal yanımda, ömrüm boyunca seni bekledim ben.
Ateşböceği de sevmişti Tırtılı, Tırtılın ona hayran bakışlarını… ama Tırtıl uçamazdı ki…Gelemezdi ki onunla gittiği yerlere…
Tüm bunları düşününce Ateşböceği "HAYIR" dedi,
Kalamam yanında, benim uzaklara gitmem lazım; özgür olmam,ışığımı ve güzelliğimi herkese göstermem lazım dedi.
Tırtıl yıkıldı bunları duyunca, hayatı boyunca gelmesini beklediği sevdası uçup gidiyordu, belki onu göremeyecekti bir daha. Tırtıl katlandı bu acıya ve bıraktı Ateşböceğini;
Uçmasını izledi arkasından mahsun mahsun…
Ateşböceği ışığıyla gitti, Tırtılın kalbiyle gitti ve Tırtılı bıraktı karanlığa…
Ateş böceğinin gitmesiyle derin bir hüzün kapladı Tırtılın kalbini.
Karanlık bedenini sıkıştırmaya başlamıştı sanki.
Benim için en iyisi dünyadan çekilmektir herhalde dedi.
Kozasını örmeye başladı hüzünle…
Her ilmeği acıyla attı Tırtıl, her ilmeği yüreğinin sevdasıyla attı…
Ve tamamlanınca kozası, arkasına bakmadı Tırtıl bir kere daha,
Uykusuna daldı sessizce ve gözlerini yumdu sımsıkı…
Artık yapayalnız ve kimsesizdi,
Gözlerini açınca yanında sevdiği olamayacaktı bu içini öyle çok acıtıyordu ki bedenine dar geldi ruhu sanki ortadan ikiye ayrıldı yüreğini.
sabah olmuş zorlu gece bitmişti keşke diyordu keşke kanatlarım olsa uçsam sevdiğime kavuşsam ,belki şimdi o çok uzaklarda belki şu an ona beni düşünüyor ama gelemiyor .
Birden ayağı kaydı, artık hayat onun için bitmişti çünkü aşağıya düşüyor sadece gözünün önüne sevdiğinin yüzü canlanıyordu var gücüyle kendini yukarı itti son bir kez onu görebilseydi ve sevdiğini bir kez daha söyleseydi.
Birden imkansız birşey oldu kanatları vardı inanamadı rabbi onun dualarını kabul etmişti.
Kanatlarını tüm gücüyle çırptı sevdiği için onu bir kez görebilme ümidiyle. Uçuyordu vuslat çok yakındı içinde tarifi imkânsız mutluluklar ve sevinçler vardı rabbine binlerce kez şükrediyor onu bir kez göreyim bana mühlet ver yarabbi diyordu.
Uçtu gördüğü her çiçeğe sevdiğini sordu az önce buradaydı dedikçe kalbi hızla çarpıyor kavuşma anında neler söyleyeceğini düşünüyordu.
Akşam olmak üzereydi. Uzakta bir ışık gördü içi bir hoş oldu acaba gücü yetecek miydi oraya gitmeye bu kanatlar taşıyacak mıydı onu ? Gece olmuş etraf karanlıktı sadece sevdiği ateş böceği aydınlatıyordu geceyi onu seyretti uzun uzun ne kadar da güzeldi tarifi imkansız tüm cesaretini topladı gidecekti ve sevdiğim ben geldim diyecekti sabah olmak üzere idi etraf aydınlanmaya başlamıştı usulca yaklaştı ama artık hali kalmamıştı gücü tükenmiş ve ölüm kapıya dayanmıştı çünkü kelebeğin ömrü bir gündü sokuldu sessizce usulca sevdiğinin kulağına ben geldim sensiz bir ömür istemiyorum yanında bir an bile yeter bana dedi sadece sustu ve gözlerine baktı artık o ateş böceğini terk ediyordu artık ama mutluydu sevdiği yanındaydı.
Ateş böceği ise çok pişman olmuştu belki ilk ve son kez biri onu bu kadar cok sevmişti ama o onu anlamamış ve kelebek için ömür olan bir günü ondan esirgemişti öyle bir içi cız etti ki ateşini geceleri herkes görür şimdi ama bazen son pişmanlıklar fayda vermiyor geç kalınmış bir sevdayı içine gömdüğü kelebeğin o son bakışı gece oldu mu aklına düşer ve hâlâ yanar…

ALINTI
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın