Muhlis Amca

Muhlis Amca

Nisan 2009 - 124.sayı

Yunus Emre ÖZSARAY kaleme aldı, DİĞER YAZILAR bölümünde yayınlandı.

Eski hanın kapısının ardına kadar açık olduğunu görür görmez, sanki bir daha girme fırsatı bulamayacakmışım gibi daldım içeri. Böyle yapıyordum zaman zaman, zorbalaşıyordum. Böyle düşüncesiz, kaba, hiç de kabul edilemeyecek pek çok hareketi kendime kabullendirdiğim olmuştu. Ne olacak, iş biraz umursamazlığa ya da ufak bir mazerete bakar. Şimdi kapıdan böyle palas pandıras dalmışım ne çıkar! Zaten içeriden kimse bir şey de demedi.

Bahçe kapısının hemen yanına tahta bacaklı, biraz eskimiş, üzerinde çiçekli muşambadan örtüsü olan masanın etrafında oturan yaşlılardan bir tanesi gözlüğünün üzerinde şaşkın şaşkın baktı bana. Ben de ona... Kafasını önce öne eğip sonra gözlerini yukarı kaldırması tedirgin etti beni. “Hay Allahım! Böyle de insanlar var. Zamane yüzünden dünyada yaşanmaz oldu!” demesi mümkündü. Oysa sadece gülümsedi. Onun dışında hiç kimse umursamadı bile.

Bir köşeye çekildim. Rıza yanıma gelene kadar burada bekleyecektim. Gelen geçeni izler, birkaç saati de böyle harcardım işte. Az önce bakıştığımız amcayı uzun bir sessizliğe gömülmüş gördüm. Bir müddet dikkatle gözledim onu. Güleç bir çehresi vardı. Ezan sesi duyulana kadar sürdü bu hali. Derken, yüzünün şemaili birden değişti. Dişlerini sıktı, suratını buruşturdu, sevimsizleşiverdi. Huzursuzca ellerini göğe kaldırdı, yine huzursuzca bir şeyler mırıldandı. Sonra derin bir nefes aldı, gözlerini uzaklara mıhladı. Ezan sesi rahatsız etmiş olabilir miydi? O yaştaki biri için hiç ihtimal vermem.

Dayanamadım, yanına vardım. Başı hâlâ önündeydi. Etrafta kimse kalmamıştı. Rıza’nın zaten geleceği yoktu. Gelse n’olacak, yabancı değil. Masanın bir köşesine ilişir, amcayla bizim muhabbetimize ortak olurdu, fena mı?

Yaşlı amca hâlâ kendi alemindeydi. “Selamün aleyküm” dedim. Cevap vermedi. Sonra başını kaldırdı, git işine der gibi isteksizce bana baktı. Birden masaya bir 50 kuruş bıraktı, kalktı gitti. Arkasından bakakaldım. Bastonuna dayanarak ağır aksak uzaklaşıyordu ki Rıza göründü hanın kapısında. Durdu, eğilip yaşlı amcanın ellerinden öptü. Bir süre konuştular, şakalaştılar, gülüştüler.

Rıza şaşkınlığıma bir anlam veremedi.

– Rıza, dedim, az önceki adamın ne işi var seninle?

O da bana aynı soruyu sordu: “Asıl senin ne işin var?” Sonra anlatmaya başaldı:

– Bu bizim Muhlis amca biraz tuhaftır. Yani, nasıl söyleyeyim, normal görünür de aslında normal değil. Deli Muhlis diyorlar. Garibimin gecenin bir vakti sokağa çıkıp Allahu Ekber nidalarıyla ortalığı inlettiği çok olmuştur. Bir de bakarsın ezan okunurken ezana kızar gibi tavırlar alır. Anlayacağın ipin neresinden tutuyor, belli değil.

Rıza ip deyince birden aklıma cuma hutbelerinde hocaların sıkça söylediği bir ayet geldi; “Hepiniz Allah’ın ipine sıkıca sarılın...” Muhlis Amca’nın halini anlamaya çalıştım, beceremedim, öylece bıraktım.

Rıza bana baktı;

– Sana bir şey söyleyeceğim, dedi, senin bu işi başaracağından şüphem yok da gevşekliğe getirirsin diye korkuyorum. Biliyorsun, ben yakında askere gideceğim. Şu Muhlis Amcanın…

Bir müddet sustu. Merakla yüzüne baktığımı görünce devam etti:

– Yani bu Muhlis Amca biraz huysuz, biraz da garibandır. Karısı ölünce, çoluk çocuk da yok, yıllarca tek başına yaşamış. Bilmiyorum ama huysuzluğu belki de bundandır. Yıllar önce bir seferinde, “Muhlis Amca seni evlendirelim.” dediklerinde başını eğip razı olmuştu. Birini bulmuşlar, geçkince bir kız, istemeye gitmişler. Kızın abisi, “Amca sen kimsin, kimlerdesin?” deyince bizimki sinirlenip hangi karşılığı verse iyi?..

Merakla Rıza’nın yüzüne baktım, çünkü gülmekten neredeyse konuşamıyordu. “Gülmekten söyleyemedim. Ne demiş biliyor musun?”

– Söyle artık Rıza, insanı kanser etme, dedim.

– Bak, tam olarak şöyle demiş: “Ben üç kişinin katili Muhlis! Katil Muhlis derler bana. Elimden bir uçan kurtulur, bir de kaçan! Ben içki içerim, kumar oynarım, ben aklıma ne gelirse yaparım!” Adam korkudan çenesini kapamış, sesini kısmış. “Aman kurban olayım Muhlis Amca! Sana verilecek kızımız yok diyeceğim ama kızarsın diye korkuyorum. Yani, yanlış anlama ama sen bunları yapıyorsan bizimkiyle pek anlaşamazsın.” demiş. Demiş ama Muhlis Amca’nın hırsla ayağa kalkmasından öyle korkmuş ki pusmuş kalmış. Muhlis Amca gidince de derin bir nefes alıp, “Yahu bu adam deli!” demiş. Galiba bütün mahalleye de anlatmış bunu. Muhlis Amca’nın deliliği buradan geliyor herhalde. Biraz asabi, sağı solu belli değil. Aslında namazında niyazında biridir, bakma sen. Beş vakit namazını kılar ama herkesin de kendisini öyle bilmesini ister. Yani ne haddine adamın ona “Amca, sen kimsin neyin nesisin?” demesi… Muhlis Amca’nın ne olduğunu bilmeyen mi var…

– Eee, Rıza, peki ne diyecektin sen? Muhlis Amca’yla alakalı bir şey isteyekmişsin gibi geldiydi bana,
dedim.

– Sen, dedi, ben askerdeyken Muhlis Amca’ya biraz göz kulak olsan... Yani ayda bir hastaneye gitsen, ilaçlarını yazdırsan... Bunu isteyecektim senden.

Aklıma bir sürü bahane hücum etti. İçlerinden birini çekip Rıza’nın suratına yapıştırdım. Rıza yüzünü
ekşitti:

– Sanki her Allah’ın günü okula gidiyorsun! N’olur sanki bir yardım etsen, dedi. Bunun üzerine;

– Tamam, dedim, yapmaya çalışırım.
Rıza ise:

– Arkadaş senin gönülden isteyeceğini düşünmüştüm. Vazgeçtim. Askere de gitmiyorum, demesin mi!

Ertesi gün cebindeki tecil kağıdını gösterdi Rıza. Askerliğini bir yıl daha erteletmiş. Kendimi bir an Muhlis Amca’ya kız istemeye gittiklerinde Muhlis Amcanın azarıyla ezilip büzülen adam gibi hissetim.

Ama... Suç adamda değil ya! Zaman kötü, herkese güvenilmiyor ki! Ne var yani “Sen kimsin Amca?” diye sormuşsa…
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın