Kardeş Mektuplar

Kardeş Mektuplar

Şubat 2008 - 110.sayı

Ahmet BİRLER kaleme aldı, DİĞER YAZILAR bölümünde yayınlandı.

Değerli kardeşim,
Sevgili dostum,
Akupunktur ve arılarla tedaviyi öğrenmek amacıyla bir süre Çin’de kalan bir arkadaşla birlikteydik dün. Tarih sahnesinde yeniden yerini alan, beklenmedik bir çığ gibi bütün bir dünyanın üzerine yuvarlana taşa gelen bu dev hakkında konuştuk.

Çeşitleri ve dayanıksızlığıyla şaşırtan Çin malları, geleneksel Çin işkencesine dönüşme sınırlarında gezen Çin tipi pazarlık, köpek etinin filan işin içinde olduğu Çin mutfağı derken, Çinlinin inanç dünyasına da geldi sıra. Bütün dinlerin mensupları, dedi arkadaş, nüfusun sadece beşte birini oluşturuyor. Kalan yüzde doksan beşin ise bir dinî kimliği, dinî mensubiyeti yok. Bu beşte bire de çok bel bağlamamak lazım. Çünkü bir dine mensup olup da kendi âmentüsünden bihaber insan çok, hem de pek çok.

İnanabiliyor musun?
Arkadaş, uçsuz bucaksız bir ülkenin, sayıya gelmez bir nüfusun, iman ve öte dünyadan arındırılarak kaskatı edilmiş havasından haber veriyordu.

Buzul mavisi, çelik grisi, pus siyahı bir dünyaydı bu. Fantastik romanlarda yer alan, bu halleriyle gülünç mü ürkütücü mü olduğuna karar verilemeyen dünyalara benzer bir dünyadan gelmiş, türlü hayretlerle bezeli bir hafızayı önümüze açan bu arkadaşa şaşkınlıkla bakakaldım.

Dinsiz, tamamen inançsız bir ülke nasıl olurdu acaba?

Bir yaratıcı kudret tanımayan, kendisini ölümle birlikte ebedi bir karanlığın beklediğine inanan, insandan başlayıp insanda biten bir ahlâk manzumesinin peşinde koşan…

Kendisine Yaratan tarafından seslenildiği bilgisini yitirmiş, kendisini bir başına, terk edilmiş, gözden çıkarılmış sanmanın yalnızlığıyla kıvranan…

Niye burada, niye şimdi, niye ben… sorularıyla beslenmeyen, tersine zehirlenen…

İyi olmaya, diğergâm olmaya, erdemli olmaya bir gerekçe bulmakta zorlanan, böylece ruhunun en derinlerindeki hayvanı bir türlü uyutamayan…

Kutsi olana adanmanın sağladığı fırsatların yabancısı, açlığın ve fakrın sunduğu sofranın açı ve yoksulu, insan olmanın ulaşabileceği sınırların cahili bir toplum…

Böyle bir toplumda insan insanın kurdu, çocuk annenin düşmanı olacaktı. İnsanlar evlenmek için bir bahane bulmakta zorlanacaktı. Fakirin tenceresini, yetimin saçını, yaşlının tesellisini mesele etmeyecekti. İnsan yalnız doğacak, yalnız yaşayacak, yalnız ölecekti. Bu yalnızlık insanı daha da kendi üzerine kapatacak, güvenini bütün başka herkesten kıskanacaktı.

İçinde bir inanç, bir din, bir öte dünya ilmeği, bir vahiy gölgesi olmayan bu hayali çorak ülkenin kaderi ve yıkıntısı, korkunçluğu ve çürümüşlüğü beni kaygılandırdı. Böyle bir ülke gerçek olamayacak kadar yabancıydı; canlı olamayacak kadar gayri tabiiydi. Cezalandırılmış, lânetle karşılanmış, kovulmuş bir kavmin yurduydu sanki orası. ALLAH inancına sahip olmamanın derin yoksulluğu ve baş edilemez yalnızlığının hüküm sürdüğü, inançsızlığın kükürt ve kurşundan ağırlaşmış gibi siyah göğü altında ruhen soluk alamayan insanların ülkesiydi orası. Gelecek zamanda geçen ve çoğunlukla da muharref Tevrat ve İncil’de anlatılanlardan yola çıkarak çekilen bazı kıyamet filmleri vardır. Bunlarda, talan edilmiş bir yeryüzü, susturulmuş umutlar, insan oluşun en mahrem sınırlarına ulaşmış vahşi topluluklar resmedilir. Hayalimdeki ülke tamı tamına buna uygundu.

Bu ülke bende bir korkuya neden oldu. Bende uyandırdığı en temel his buydu: Korku… Bu kadar yalnız olmayı tahammül edilmez buluyordum.

Sevgili kardeşim,
İmanın ne kadar aydınlık bir dünya vaat ettiğini uzun uzun anlatmaya gerek yok. Ama kısa bir iki hatırlatma: Biliyorsun bizim halılarımız çiçek bahçeleri gibidir; cami kubbelerindeki tezyinat cennet tasvirlerine öykünür; cami duvarlarındaki vitraylardan süzülen huzmeler secdedeki insanoğlunu maneviyatın dünyasına duyusal olarak hazırlar.

Bir müslüman evi ferah ve iç açıcı, bir müslüman mabedi anne kucağı kadar tanıdıktır. Öyle diyordu ünlü Fransız şarkiyatçı Renan: “Bir müslüman mabedine kıskanmadan giremem.”

Şadırvanlarımız hayat aşısı yapar, klasik bahçelerimiz bize bu dünyanın güzelliği ile öte dünyanınki arasında bulunan bir sarkacı hatırlatır, müziğimiz dünyevî olmayan bir neşeyi uyandırır.

Bütün bunların, bu aydınlığın, o hayali çorak ülkenin negatifi olan bu ferahlığın sebebi imandır. İman, hayata böyle taşmış, mümin hayatını böyle tefriş etmiştir.

Bizim birikimimiz de bir miktar keder ve gurbet içerir gibidir ama öte dünyayla irtibatta olmanın getirdiği bir teselliden mahrum değildir. Bu haliyle de güzeldir, ferahtır, büyüktür, nimettir. Bizde umutsuzluk haramdır. Düşünebiliyor musun, umutsuzluğun haram olduğunu söylüyoruz.

İmanla gelen bütün başka nimetler, öbür dünya saltanatı, Cenab-ı Hak’la tanış olmak yanında, sadece böyle bir aydınlık dünya bile imansızlığın kaygısını anlatmaya yeter.

Yalnız değiliz, ne mutlu. O’ndan geldik O’na döneceğiz. Evet, ne mutlu.

Dualarda buluşalım kardeşim.
Arzularının tutsağı kardeşin.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın