Güzel İnsanların Etrafında

Güzel İnsanların Etrafında

• Haziran 2009 - 126.sayı

Taha YILDIZ kaleme aldı, DİĞER YAZILAR bölümünde yayınlandı.

İnsanların birbirinden uzaklaşması, yabancılaşmaya başlaması, toplumu kuraktan çatlamış araziye benzetir. Bu kopuşa son verecek, birbirine yaklaştıracak, diğer parçayla birleştirecek bir yağmura ihtiyaç duyulur. O yağmur, insanları bir araya getiren, birbirine kenetleyen “güzel insan”lardır.

İslâm, herkesin kendi başına yaşayacağı ve bir başkasını umursamayacağı bir din değildir. Mutlak surette toplu olarak, bir arada yaşanması gerekir. Bir anlamda cemaat dinidir. Ferdî yapılacak ibadetler elbette vardır. Ancak bunlar da hakiki manasını inananlar bir arada olduğunda, dayanışma sergilediğinde bulur.

Yalnızlığı sevmeyen din

İslâm’ın bir arada olmaya büyük önem vermesinin bir sebebi insanın zafiyetleridir, dayanışmaya muhtaç oluşudur. Yalnızlaşmış insan, üzerine gelen ve onu doğru çizgiden uzaklaştıracak etkilere karşı kendisini çoğu kez koruyamaz. Yardım edecek bir ele, rehberlik edecek iyi bir insana her zaman ihtiyaç duyar. Hatta güzel bir çevrede Allah’ı hoşnut edecek bir hayat süren, fakat daha sonra bir şekilde bu ortamdan kopan insanlara bir bakılırsa, İslâm’ın neden bir arada yaşanması gereken bir din olduğu daha iyi anlaşılır.

Kişi kendisini kontrol altında tutan ve ahlâklı bir hayat sürmesini sağlayan cemaatten uzaklaşmaya başladığında, manevî değerleri yavaş yavaş törpülenir. Önce namazlarından fire vermeye başlar, daha sonra diğer ibadetleri terk eder. Ahlâkî yaşantısında bir çöküş başlar. Bir müddet sonra bir bakarsınız ki, tamamen başka biri oluvermiş. Artık o yeniden kazanılması gereken biridir. Hz. Peygamber’in İslâm’ı daha rahat yaşamaları amacıyla Habeşistan’a gönderdiği grupta yer alan bazı kişilerin cemaatlerini terk etmeleri ve Habeş toplumu içinde erimeleri bunun bir örneğidir. Etrafımıza bakınca böyle nice örnek kolayca görülür.

Bu nedenledir ki İslâm, mümini kendi haline bırakmaz. Dinin bir arada yaşanmasını her şeyin önüne koyar. Toplum vasıtasıyla kulu hem ahlâken güzelleştirmeye hem de kontrol altında tutmaya çalışır. Kur’an’ın cuma namazı için bir araya toplanmayı emretmesi, Allah Rasulü s.a.v.’in beş vakit namaz için cemaata koşulmasını istemesi, haccın belli zaman diliminde Mekke’yle kayıtlanması, fakirlere zekât verilmesi gibi ibadetlerin bir amacı da imanların tazelenmesi, inananlar arasındaki bağın kuvvetlenmesi, müspet etkileşim sağlayarak İslâm’a olan bağlılığı artırmaktır.

Rehber insanlar

İslâm’ın bağlılarından istediği bu birliktelik kendi kendine gerçekleşmez. Her yerde ve her devirde gönlü güzel, hali güzel, ahlâkı güzel insanlar bu birlikteliğe öncülük ederler. Hz. Peygamber s.a.v. efendimiz böyleydi. İnsanlar kimsede bulamadıkları güzellikleri onda buldukları için O’ndan etkilendiler, O’nu sevdiler, O’nun gibi olmaya çalıştılar. O devrin sıradan insanlarını Ashab-ı Kiram yapan Hz. Peygamber s.a.v.’dir. O, etrafındakileri onları öyle bir kıvama getirdi ki, bizler bugün insanlığın zirve noktalarını onların hayatlarından öğreniyoruz. Adlarını andığımızda bir hürmet ifadesi olarak “radıyallahu anh” yani “Allah onlardan razı olsun” diyoruz.

İşte Ashab-ı Kiram’ın “kutlu insanlar” olmasının temel nedeni, güzel bir insanın etrafında kenetlenmeleri ve birbirlerini hayır yolunda etkilemeleriydi. Bu sayede Allah Rasulü’nden gördükleri güzellikleri hayatlarına uygulamışlar, hallerini her gün biraz daha güzelleştirmişler ve birbirlerinin eksiklerini bu çerçevede tamamlamışlardı.

Allah Rasulü s.a.v. nasıl etrafını dönüştürdüyse, gönderdiği seçkin elçilerle de civar beldeleri dönüştürdüler. Örneğin Muaz b. Cebel r.a. Yemen’e gönderilmişti. Allah Rasulü biliyordu ki, Muaz r.a. gideceği muhiti dönüştürecekti. Gerçekten Muaz r.a. Hz. Peygamber’in bir valisi olarak İslâm’ın nasıl bir mesaj sunduğunu Yemenlilere gösterdi. Kabileleri gezdi ve İslâm’ı anlattı, kendisi de tavizsiz yaşadı. Yemen onun vesilesiyle büyük bir değişime uğradı. Aynı şekilde Mus’ab r.a., Allah Rasulü s.a.v. Medine’ye gelmeden önce şehri onu kabul etmeye hazırlamıştı bile.

Dolayısıyla çevreyi değiştirmek ve insanları Allah’ın razı olduğu bir hale döndürebilmek için insanın Muaz r.a. gibi, bir Şah-ı Nakşibend, bir Ahmet Yesevî, bir Yunus Emre, bir Hacı Bayram Velî, bir Mevlâna Halid olması gerekir. Tarihe bakıldığında böyle insanların bulundukları çevreye her zaman güzellik kattıkları ve halkı kaybettikleri değerlerle tekrar buluşturdukları görülür. Onları tanıyanlar hallerinden etkilendiler, sergiledikleri kulluktan ve çevrelerine yaydıkları manevî atmosferden haz aldılar. Onlar gibi olmaya çalıştılar. Etkileri öyle güçlüydü ki fazla konuşmalarına da gerek kalmadı.

Yeniden sahabi olmak

Bizlere gelince, elbette bir Muaz, bir Yunus, bir Hacı Bektaş Velî değiliz. Pek çoğumuz her dem ilgilenilmeye muhtacız. Elimizden tutulması gerekiyor. Bir arada bulunduğumuz insanların bereketiyle hayatımızı Allah’ın istediği çizgide tutabiliyoruz. Bu sayede namazlarımıza dikkat ediyor, nafile ibadetlere gayret ediyoruz. Toplanıp sohbet ettiğimizde dünyadan uzaklaştığımızı, Allah ve Rasulü’ne olan bağlılığımızın daha da arttığını hissediyoruz. Bu rahmet ortamından uzaklaşacak olsak, kendimizi toparlamamız hayli zor olacak. Nefsin ve şeytanın binbir tuzağı bizi yutacak, yakamızı dünyaya kaptıracağız.

İnsanları bir araya getiren, toplumun çözülmesini engelleyen güzel insanların durumu şuna benzer: Yağmur uzun süre yağmadığı zaman toprak çatlar. Böyle yarılmış, birbirinden kopmuş tarlaya baktığımızda, yağmuru hatırlarız. Yağmur bir yağsa bu dağınıklık gidecek, toprak yumuşayıp birbirine kaynayacak ve yeşerecek. Toplum da işte bunun gibi. İnsanların birbirinden uzaklaşması, yabancılaşması rahmet ihtiyacını derinden hissettirir. Bu kopuşa son verecek, çatlakları kapatıp kaynaştıracak, tekrar gerçek topluma dönüştürecek bir yağmur beklenir.

Kur’an ve Sünnet etrafında

Bu yağmur güzel insanlardır. Bu insanlar hal ve tavırlarıyla etraflarını cezbederler, Kur’an ve Sünnet eksenli bir hayatın yaşanmasına vesile olurlar. Topluma kaybettiği ideali ve ahlâkı tekrar kazandırırlar. Bakıldıklarında Allah hatırlanır, yanlarında bulunulduğunda insanın içine huzur dolar, dünyanın meşgalelerinden bir müddetliğine de olsa uzaklaşılır. Güzel insanların etrafındaki halka içerisinde yer edinenler esasında hamd makamındadırlar. Kendileri kadar şanslı olmayan, maneviyattan uzaklaşmış kimselere baktıklarında üzülürler. İslâm’a içten bağlanmış kardeşleriyle bir araya gelmeye vesile olan bu insan nedeniyle Allah’a şükrederler.

Bugün aynı apartmanı paylaşan insanların birbirinden kaçmasının, bencilliğin, yardım duygusunun körelmesinin ve toplumun hızla yozlaşmasının nedeni İslâm’ın verdiği ruhun hayattan çekilmesidir. Din, tamamen şekilden ibaret bir aksesuar konumuna gelmeye başlamıştır. İşin kötüsü, dinden uzaklaşan insanlar kendi yaşantılarını kanıksamaya başlamıştır. Gerçek müslümanlığın ne olması gerektiği bunu yaşayanlarca topluma sunulamadığı için de İslâmî değerler örselenmeye başlamış, İslâm’dan uzak ama müslüman olduğunu iddia eden bir toplum ortaya çıkmıştır.

Hem dünyamızı hem ahiretimizi tarumar edecek bu olumsuz gidişe dur demeye, toplumu tekrar silkeleyip kendine getirecek, Kur’an ve Sünnet etrafında kenetleyecek birlikteliklere ihtiyaç var. Bunu kim sağlayacak sorusu pek anlamlı değil. Çünkü böyle güzel insanlar hep var oldu, var olmaya devam edecek.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın