Ümmü Şerik r.a

Ümmü Şerik (r.a)

Temmuz 2008 34.SAYI

Bir şehre geliriz bir gün, bir şehirden giderek.
Bir seyahattir belki hayatımızda;
Renklendiren, değiştiren, heyecanlandıran…
Fakat gün olur ki bir tercihtir;
Gitmek veya kalmak/gelmek veya kalmak.
Hayatı, hayatımızı değiştiren bir tercihtir.

Her hicret bir tercihtir lakin her tercih hicret değildir.

Gidecekti. Zulümden adalete, isyandan kulluğa, karanlıktan aydınlığa… Tüm bildiklerini unutarak, inandıklarını bırakarak… Mekke’den Medine’ye gidecekti.

Güneşi bulmuştu. Bir yanıp bir sönen yalancı ışıkları geride bırakarak gidecekti. Zaten memleketi Yemen’den aylar önce Mekke’ye gelmiş, Allah Rasulü’ne (s.a.v) biat ettikten sonra da “gerçek sılayı buldum” diyerek bir daha dönmemişti. Sıla, Allah Rasulü’nün olduğu yerdi ve O’nun olmadığı her yer gurbet, her yer garipti.

Hicret emri geldiğinden beridir Mekke’ye çöken bu gariplik, Ümmü Şerik’e (r.anha) dünyayı dar ediyordu Şehir üstüne üstüne geliyordu. Yüreği pır pır ediyor kanatlanmış çoktan; lakin Müslümanların çoğu hicret etmiş, bir yol arkadaşı yok. Yürek kanatlanınca ayaklar nasıl taşısın bedeni, yer nasıl dursun ayakların altında?

Nihayet bir ümit belirdi. Yahudi bir aile Medine’ye gidiyordu. Onlara katıldı. Yol arkadaşlarıyla aynı yönde farklı menzillere gidiyorlardı. Olsun, artık yoldaydı…

Çöl sıcağında bir tercihle karşılaşıyordu

Bir ara baktı ki suyu bitmiş yol arkadaşlarından bir bardak su istedi. Yahudi adam onun bu halini fırsat bilerek inancını bırakıp Yahudiliği din olarak kabul ederse su vereceklerini söyledi. Hanımını da şartlarını yerine getirip Yahudi olmadıkça ona su vermemesi yolunda ikaz etti. Gidilecek daha çok yol vardı. Ve çöl sıcağında bir tercihle karşılaşıyordu.

Müslüman olunmadığı günleri bilirdi. Doğduğunda kulağına ezanlar okunmamıştı, anne babasını taklit ederek namazlar kılmamıştı. Daha önce hiç kimse bir Yaratıcı karşında tüm insanların eşit olduğunu söylememişti. Diri diri toprağa gömülen kız çocuklarını düşündü. Kölelerin sırtlarından inmeyen kırbaçları, haklı haksız akıtılan kanları, putlara verilen kurbanları… Helvadan put yapar, acıkınca da ilahlarını bir güzel yerlerdi.

Doğduğunda Müslümanlığı ellerinde buluvermemişti. Onun için Müslüman olmak; tüm bildiklerini, tüm inandıklarını unutturacak bir tercihti.

Suyu reddetti. Allah’a yöneldi. Susuz, dili damağı kurumuş halde geceye girdi. Takati kesildiği, gücü iyice tükendiği için çabucak uyudu.

Rüyasında birisi kendisine su ikram etti. Suyu aldı, kanasıya içti. Bu; sudan öte, sudan başka bir şeydi. Daha önce hiç tatmadığı bir lezzetti. İçti içti… Ve suya kanmış, dinmiş, dirilmiş halde uyandı. Hâlâ o tadı duyuyor, bu ferahlıkla aylarca yol yürüyebileceğini hissediyordu. Suyun sahibi kimdi? Suyumuz çekilirse bir gün bize kim temiz bir akarsu getirirdi?

Verdikçe artan, çoğalan bir şeyler vardı.

Yıllar geçmişti. Müslüman olduklarını gölgelerinden bile gizledikleri günler geride kalmıştı. Başka acılar, başka sıkıntılar vardı elbet ama artık toprak biliyordu Müslüman olduklarını, taş biliyordu, ot yaprak biliyordu. Çünkü bir Müslüman toprağa ayak basışıyla, bir hurmayı dalından koparışıyla belli oluyordu. Öyle mütevazı bir yürüyüştü onlarınki, toprak adımlarını hissetmezdi. Öyle ince bir dokunuştu, dal incinmezdi.

Medine şimdilerde bir başkaydı. Selam selam büyüyor, genişliyor, çoğalıyordu. Taşından, toprağından, suyundan bereket fışkırıyordu. Öyle ya bu topraklar artık Allah Rasulü ve Mekke’den hicret eden arkadaşlarını ağırlıyordu. İnsan verdikçe yer gök veriyordu.

Ümmü Şerik de (r.anha) ikram etmeyi çok seven cömert bir hanımdı. Nasıl sevmezdi? Yemen’den Mekke’ye ve Mekke’den Medine’ye geldiğinde ona evlerini, yurtlarını, şehirlerini, en değerlisi gönüllerini açmışlardı. Vermenin ne olduğunu çok iyi biliyordu da imkânları ölçüsünde veriyor, ikram ediyordu.

Peygamber’e (s.a.v) bir şeyler hediye etmek de çok hoşuna giderdi. Yine o’nun için biraz yağ biriktirmişti. Yardımcısını çağırarak tulumu verdi ve yağı Peygamber’e (s.a.v) götürmesini söyledi. Bu hediyeden hoşnut olan Peygamber (s.a.v) yağı aldı tulumu geri verirken ağzını bağlamamalarını söyledi.

Bir ara Ümmü Şerik baktı ki tulum yağ ile dolu. Şaşırdı, biraz da kızdı. Yardımcısına yağı neden Peygamber’e (s.a.v) vermediğini sordu. Kadın şaşırmıştı, yağı kendisine verdiğini ve bu durumdan bir şey anlamadığını söyledi. Beraberce Peygamber’e (s.a.v) gelerek keyfiyeti arz ettiler.

Efendimiz (s.a.v) tebessüm ediyordu. Yağı aldığını memnuniyetle söyledikten sonra bunun kerim olan Allah’ın bir lütfu ve nasip ettiği bir bereket olduğu müjdesini verdi. Tulumun ağzını bağlamamalarını da tekrar tembih etti. Ümmü Şerik (r.anha) tavsiyeye uyarak tulumun ağzını bağlamadı. O tulumdan da yağ eksilmedi.

Verdikçe artan, çoğalan bir şeyler vardı.
Bereket vardı.
Kulda cömertlik oldukça Rab’den bereket nasip olurdu.
Kul merhamet ettikçe gökten rahmet inerdi.
Hem Ümmü Şerik (r.anha) dünyada su bitse rüyada suya kanandı.
Hem hicret bir tercihti.
Bir damla suya kaynağı, yalancı ışıklara güneşi tercihti.

Elvida ÜNLÜ
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın