Erva binti Abdulmuttalib

KALBİME YAZILAN EY! ERVA BİNT ABDULMUTTALİP (R.A)

Aralık 2010 63.SAYI

SULARIN KIYISINDA DURMAK

Erva bint Abdulmuttalip (r.a) Peygamberimiz’in (s.a.v) halasıdır. Peygamberimiz’in (s.a.v) babası Abdullah ile anne baba bir kardeştir.
Yakındır O’na doğuştan, yakınında olacaktır ömür boyu.
Tuleyb isimli bir oğlu vardı. Tuleyb (r.a) İslam’ın ilk günlerinde Erkam’ın evinde Müslüman oldu. Annesi ise henüz Müslüman değildi.
Bir gün annesiyle konuştular. Şöyle dedi Tuleyb (r.a): “Anneciğim ben Müslüman oldum. Muhammed’e uydum. O’na teslim oldum.”
Erva bint Abdulmuttalip (r.a) destek manasına gelen şu cevabı verdi: “O senin dayının oğludur. Hiç şüphesiz herkesten önce senin destek ve yardımına layıktır. Vallahi O’nu erkeklere karşı korumaya gücümüz yetseydi her türlü saldırıdan korurduk.
Dayının oğlunu destekle” dedi.
“Gücümüz olsa biz de destekler, onu korurduk” dedi.
Henüz kıyısında suların
Atlayamıyor, dalamıyor.
Bilse bu susuzlukta asıl cesaret kıyıda olmak.
Kurtulmak için dalmak, felah için atlamak.
Asıl cesaret kıyıda olmak.

TUT MEKKE’NİN ELLERİNDEN

İslamiyet Mekke’de her geçen gün hızla yayılıyordu. Mekke’nin önde gelen gençleri hep Müslüman olmuşlardı.
Bir gün Mus’ab bin Umeyr, bir gün Muaz, bir gün Zübeyr -Allah onlardan razı olsun- Müslüman olurdu. Yarın kim bilir kim?
Gün gelir yiğitler yiğidi Hamza (r.a) Müslüman olurdu.
İslam daha bir güç kazanırdı.
Hamza (r.a) güç kazanırdı.
Mekke güç kazanır, hayat güç kazanırdı.
Tuleyb (r.a) dua ederdi annesi için.
Nasıl ki anneler dua ederler evlatları için.
Belki gökte dolaşıp duran dua ve niyazların çoğu annelerin evlatları için ettikleri dualar.
Tuleyb (r.a) dua ederdi annesi de Müslüman olsun diye. Dayısı Hamza’nın (r.a) Müslüman olması da bu konuda harekete geçmek için güç vermişti. Bir gün annesine şöyle dedi: “Anneciğim seni İslam’a girmekten alıkoyan nedir? Bak kardeşin de Müslüman oldu.” Erva (r.a) şöyle dedi: “Oğlum kardeşimin yaptıklarını görüyorum. Bir gün ben de onlardan biri olacağım.”
Hala kıyıda beklemekteydi.
Suların kıyısında, kalbinin kıyısında, hayatın kıyısında.
Bekliyor muydu, erteliyor muydu?
Bak bir gün yeğenin diyecek ki “Hayırlı işlerinizde acele ediniz.”
Hızlı davran ey Erva.
Kalbinle arana girmeden başkaları
Girmeden vesveseler
Tut kalbinin elinden
Tut hayatının elinden.

KALKSIN PERDELER

Tuleyb (r.a) annesi için vakit geldiğini hissediyordu.
Kalkmalıydı perdeler.
Ve perdenin uçlarından tuttu Tuleyb (r.a): “Peki, öyle olsun anneciğim. Ben de sen Rasulullah’a gidip Müslüman oluncaya kadar Allah’a yalvarmaya devam edeceğim.”
Kendi kalbine karşı bugüne kadar durmuştu.
Ama oğlunun kalbine karşı daha fazla duramadı Erva (r.a)
Şehadet getirdi, şahitlik etti: “Şahitlik ederim ki Allah’tan başka ilah yoktur. Ve yine şahitlik ederim ki Muhammed Allah’ın Rasulüdür”
Kaç kere duymuştu bu sözleri oğlundan
Kaç kere duymuştu yakınlardan
Kaç kere tekrarlamıştı belki içinden
İşte şimdi yüksek sesle ve bir daha dağlar ve taşlar, su ve toprak, inen gece ve yükselen ay bilsin ki ben şahitlerdenim.
Ben Müslümanlardanım.

SEN DE YARDIM ET BUGÜN, BURADA

Erva (r.a) Müslüman olduktan sonra yeğenini destekleme ve İslam dini için elinden geleni yaptı. Oğlunu da devamlı bu yönde teşvik etti.
Tuleyb (r.a) bir gün Ebu Cehil’in Peygamberimiz’e (s.a.v) sövüp hakaretler ettiğini duydu. Eline geçirdiği bir deve kemiğiyle koşarak gitti ve vurarak Ebu Cehil’in kafasını kırdı. Ebu Cehil taifesi Tuleyb’i (r.a) yakalayıp bağladılar. Yeğenine yapılanları gören dayısı Ebu Lehep gelip Tuleyb’in (r.a) ellerini çözdü ve yeğenini kurtardı.
Sonra kız kardeşi Erva’ya (r.a) gelerek kızgın bir şekilde şöyle dedi:
“Oğlun, Muhammed için kendisini tehlikeye atıyor. Görmüyor musun yaptıklarını?”
Erva (r.a) gayet sakin bir şekilde kardeşine şu cevabı verdi:
“Oğlumun günlerinin en hayırlısı dayısının oğlu Muhammed’e yardım ettiği, destek verdiği gündür. Muhammed Allah’tan hak ve gerçeği getirmiştir.”
Ebu Lehep o güne kadar kız kardeşinin Müslüman olduğunu bilmiyordu. Öfkelendi:
“Utanmıyor musun baban Abdulmuttalip’in dinini bırakıp da bilmediğin şeylerin ardına düşmekten?”
Erva (r.a) hala sakindi. Bir umut kardeşini uyarmak istedi:
“Kalk! Sen de kardeşinin oğluna yardım et, destek ol. Muhammed davasında galip gelirse sen de galip gelenlerden olursun.”
İçindeki öfke ve kini yenemiyordu Ebu Lehep. Batıl saplantılarından, aslında bazı korkularından kurtulamıyordu. Kızgınlıkla yerinden kalktı giderken şunları söyledi. Kendince uyardı kız kardeşini:
“O’nun sonradan getirdiği din yüzünden bütün Arap topluluklarına karşı koymaya bizim gücümüz yetmez.”
Erva (r.a) güzel söz söylerdi, şairdi. Kardeşinin söylediklerine şu mısralarla cevap verdi:
“Tuleyb dayısının oğluna yardım eder.
O’ndan canını, malını esirgemez.”
İnanan bir insan dünyaya bedeldir.
Şimdi o inanan insan bir oğuldur.
Ve inanır oğlunun Arap topluluklarına değil dünyalara karşı duracağına.
İşte şimdi bu inanç dünyaya değil dünyalara bedeldir.
…
Erva (r.a) şiirleriyle insanlara dini yaşama heyecanı verirdi. İnsanları güzele ve doğruya teşvik ederdi. Ömrünce bu yolda oldu.
Peygamberimiz (s.a.v) vefat ettiğinde yaşlar kalbinden kelime kelime döküldü:
“Ey Allah’ın Rasulü, sen bizim ümidimizdin.
Sen bize iyilik ederdin, zulmetmezdin.
Sanki kalbimin üzerinde Muhammed’in adı var.
Peygamberden sonra kabileler bir araya gelemediler.”

Elvida ÜNLÜ
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın