Gebzeli Şeref Amca

Gebzeli Şeref Amca

Ekim 2008 37.SAYI

Yaşı gereği zaten bitkin olan Şeref Amcanın bir de yürüme problemi vardı. Bir adımını diğerinin ancak 3-4 santim önüne atabilen Şeref Amca uzak yakın demeden gerekirse Gebze’nin bir ucundan bir ucuna Semerkand’ı taşıyordu insanlara. Adımları küçük ama hizmeti büyüktü.

Hayata dair algılarınız sadece gördükleriniz üzerinden şekilleniryorsa, hayattan alacaklarınız da görüntüden ibaret kalacaktır. Mana aleminin kapılarını aralayamayanlar maddenin kaba çizgilerinin çerçevelediği bir hayatı yaşamaya mahkumdur zira. Çiçek sadece çiçektir onlar için, gökyüzü ise mavi bir boşluk... Evliyanın yaratandan ötürü sevdiği insansa herşeyden önce rakiptir kendisine. Zira hayat zordur, ekmek aslanın ağzındadır ve bu şartlarda ayakta kalmak için bir başkasını basamak edinmek kaçınılmazdır. Hem meşhur filozofun dediğine göre “insan insanın kurdurdur”.

Modern çağın insanı işte bu anlayışın karanlık gölgesinde debelenedursun birileri hala gönlünü uyanık tutmaya devam ediyor. Hayatın en küçük ayrıntısını bile atlamadan dolu dolu geçiriyor kendisine bahşedilen ömrü. Kendisi de dahil olmak üzere herşeyin bir amaç doğrultusunda yaratıldığını ve eşyanın gözle görülenin ötesinde bir hikmeti, gönül ehlinin duyması için söyleyecekleri olduğunu biliyor.

Geçtiğimiz aylarda kaybettiğimiz Gebzeli Şeref Amca da işte bu hakikati idrak etmiş bir gönül eriydi. İlerlemiş yaşına rağmen yaptığı hizmetler ve yüce gönüllüğü ile çevresindekilere adeta “insan herşeyden önce eşref-i mahlukattır” dersini veriyordu. Aslen Erzumlu olan ve asıl adı Şerafettin Koç olan Şeref Amca Gebzenin eski esnaflarındandı. Yılların tecrübesiyle yaptığı meşhur kebapları sayesinde neredeyse tüm Gebzelilerce tanınıyor, duruşundaki mütevazilik ve mütebessim ifadesi ile büyük küçük herkes tarafından seviliyordu. Ancak onu Gebze’nin kıymetlisi kılan asıl şey “her durumda hizmet” anlayışıydı.

Bir adımını diğerinin ancak 3-4 santim önüne atabiliyordu

İyisiyle kötüsüyle uzun bir ömür yaşamış, çok şey görmüş, çok tecrübe edinmişti Şeref Amca. Bu dünyadan aldığı en son ve en güzel nasibi ise ahir ömründe tanıştığı tövbe olmuştu. Yaratanına samimiyetle yönelerek ettiği tövbe kalbine hizmet sevdasını da düşürmüştü. Semerkand gönüllülerinden olan Şeref Amca kendisi için son derece önemli saydığı bu ilim mecrasından diğer insanların mahrum kalmasını istemiyordu. Yaşı gereği zaten bitkin olan Şeref Amcanın bir de yürüme problemi vardı. Bir adımını diğerinin ancak 3-4 santim önüne atabilen Şeref Amca uzak yakın demeden gerekirse Gebze’nin bir ucundan bir ucuna Semerkand’ı taşıyordu insanlara. Adımları küçük ama hizmeti büyüktü Şeref Amcanın.

Gençler gıptayla bakıyordu ona

100 insanın ayağına işte bu küçük adımlarla ama yüce bir gönülle gidiyordu Semerkand. Sabır isteyen bu hizmet yolculuğu kimi zaman yanında yardımcı olmak için gelenleri bile yoruyordu. Fakat Şeref Amca hizmetin zorluklarla daha da kıymetlendiğini bildiğinden bıkmadan usanmadan devam ediyordu yoluna.

Kendisi gibi Semerkand gönüllüsü olarak dergi dağıtan gençler gıptayla baktıkları Şeref Amcaları hakkında “Şeref amca Gebze’de 100 adet Semerkand dergisi dağıtırdı eski esnaf arkadaşlarına ve Gebzeliye. Ona refaket edenler daha yolun başında sıkılırlardı, çünkü Şeref Amca çok yavaş yürüyordu. Kendisi yavaştı belki ama yapmış olduğu hizmet bizim gibi delikanlıların hizmetinden çok daha hızlıydı. Dile kolay 100 adet Semerkand Dergisi’ni her ay Gebzeliye ulaştırdı. Ya biz kaç adet Semerkand Dergisi ulaştırıyoruz Gebzeliye?” diyor ve rahmetle yad ediyorlar.

Şeref Amcanın yorulmasına gönlü razı olmayan bir genç ise onun hizmet azmini şu ifadelerle aktarıyor: “Bir gün ‘Şeref Amca, istersen daha az dergi vereyim sana’ dediğimde yediğim fırçayı bir ben bilirim. Allah ondan razı olsun. Artık Şeref Amca aramızda yok; o bu dünyadaki hizmetini tamamladı ve şimdi inşallah ahirete göç etmiş veli zatlar ile keyf ediyordur.”

Hatice METİN
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın