Simyacı

SİMYACI

Rümeysa OĞUZ

Haziran 2015 117.SAYI

Öyle hararetli konuşuyordu ki sözünü incitmeye, ilhamını kaçırmaya çekinir gibi hepimiz nefesimizi bile olabildiğince sessiz alarak, gözlerimizi yüzüne dikmiş onu dinliyorduk. Hafif hüzünlü gibi bir hali vardı. Sesindeki tokluk ve heyecanın aksine kahverengi gözleri kimi zaman buğulanıyor; heyecandan titreyen elleri ve uzun ince parmakları ile alnını ovuşturuyor; bakışları herkese odaklanmış gibiyse de esasında hepimizi delip geçiyordu. Onunla konuşurken, daha doğrusu o konuşmaya başladığı zamanlarda tüm muhataplarında aynı his hasıl olurdu. Sanki oturduğunuz yerin arkasında, sırtınızı yasladığınız minderin ve hatta duvarın ardında olan biteni görüyor gibi derin ve buğulu bakardı.
“İyi bir sanatçının usta parmaklarıyla yoğurduğu bir eser gibidir kimi zaman” diye başlamıştı anlatmaya. Henüz hiçbirimiz neden bahsettiğini bilmesek de merakla sohbete kaptırmıştık kendimizi. “Onun yaptığı eserlerin rayihası dünyadaki başka hiçbir şeyin kokusuna benzemez. Öyle bir iştir ki yaptığı… Onlarca işin arasında, yorgunlukta yahut yoğunlukta; o, kendi dünyasına girip ortaya koyuverir eserini. Zaruretten değildir üstelik, hiçbir mecburiyet insana böylesi güzel eserler yaptıramaz. Sevgiyle, muhabbetle, samimiyetle yapar eserini. Şekli, rengi, kokusu herkesinkinden başkadır hem. Tıpkı parmak izleriniz gibi. Aynı malzemeyi birbirine katanlar adedince farklı eser çıkar ortaya. Üstelik yapanı tanıyanlar, yapılanı da tanır kolayca. Kimileri hayranlıkla bakar yapılan bu esere, kimileri minnetle ve kimileri de küçümseyerek ve hasetle. ‘Ben bununla hayatta uğraşmam, zamanımı böyle işlerle boşa harcayamam, canımı yorup da kendimi değersiz kılamam’ der bazıları bu iş için. Bazısı da ortaya atıverir kendini ‘Bunda ne var, ben alasını yaparım; onun yaptığına bin basarım’ diye… Ama olmaz… Zaten bu eser hırsla, kibirle, hasetle ortaya çıkmaz.”

NEYDİ O ESER?

Hepimiz anlamamış gözlerle birbirimize bakıyorduk. “Böylesi bir eser ne olabilir ve dahi anlatıldığı üzere güzel bir işi kim yapmış olabilir?” diyerek… Sonunda daha fazla dayanamayan bir arkadaş söze girdi: “Yahu merak ettik, sonuna kadar bekleyemedik. Dostum, sen ne anlatıyorsun Allah aşkına? Daha fazla merakta bırakma bizi de açık konuş hele.” Muzip bir gülümsemeyi yüzüne yerleştiren arkadaşımız hepimize dönerek kısa ve net bir soru yöneltti: “Sizce?” Anlaşılan bugün keyifli bir günündeydi belki de anlattıklarından ne çıkarımda bulunduğumuzu anlama gayretinde idi. Daha fazla dayanamayıp söze girdim hemen: “Ne olacak üstadım, olsa olsa simyadır bu bahsettiğin iş. İşin ehli de simyacılar olsa gerek.” Sessiz sohbet halkamızdan yavaş yavaş sesler yükselmeye başladı tespitimin ardından. Herkes bulmacayı çözmüşüm de bu büyük meraktan onları kurtarmışım gibi bir takdir ile beni tasdik ederken ben de anlatılanların neticesini erkenden tespit etmiş olmanın gururu ile bu bilmece gibi sohbeti yapan arkadaşımın gözlerine bakıp son söz olarak onun takdirini ve onayını almayı bekliyordum.
Yüzündeki tebessüm iyice belirginleşen arkadaşım bu defa beni delip de ardımdaki duvara bakmadan, gözlerini tam da gözlerimin içine dikerek cevap verdi hepimize: “Hayır, yanılıyorsun. Ve aslına bakarsan bir yandan da çok haklısın. Yemek yapmaktan bahsediyorum arkadaşım; mutfaktan, biz kadınlardan…” Şaşkınlıktan arkadaşımızın yüzüne bakarken hepimizin suratında aynı ifade vardı: “Herhalde bizimle dalga geçiyor olmalı. Bunca methiyeyi iki kaşık pilava, bir kazan çorbaya düzmüş olamaz.” Yüzümüzün şeklinden yaşadığımız sukutuhayali anlamış olacak ki sözlerine hiç ara vermeden devam etti dostumuz. “Evet, yemek yapmaktan bahsediyorum. Kadınlardan ve onların özgürlük, teklik, çokluk alanı olan mutfaklarından… Üç yumurtayı şekere ve una katıp da harika bir kek yapıyorsa bir kadın, bu basit bir iş midir? En yorgun yahut kızgın olduğu zamanlarda bile etrafındaki herkese, onları doyurma gayretiyle çorba kaynatıyorsa eğer bu iş küçümsenmeli midir? Birbirine çok tezat görünen üç beş malzemeyi karıştırıp da enfes bir yemek kokusunu yayıyorsa eve, tüm ahaliyi topluyorsa sofrada, o yemeği yeme isteğiyle bundan daha değerli bir birleştirici güç mümkün müdür? Damağımıza en garip gelen tada bile kendinden bir şeyler katıp da güzel bir lezzet çıkarıyorsa ortaya; kadın, simyacı değil de nedir?”
Uzun bir sessizlik oldu sohbet halkamızda. Sonra yavaş yavaş kalkıp evimizin yoluna koyulduk usulca. Arkadaşım çok haklıydı aslında. Yol boyunca, içtiğim mercimek çorbaları geldi aklıma. Halamın, teyzemin, annemin çorbaları ve benim çorbalarım… Aynı malzemeyle yapılmış, farklı tatlardaki çorbalar… Basit gördüğümüz bir tas çorbanın aslında yalnızca çorba demek olmadığını anlıyordum sonunda. Yemeği yemek için değil bir evi “ev” yapan sofrayı açmak için, tüm aileyi bir araya toplamak için yaptığını annelerimizin... Yorgun akşamlarda eve çıkarken apartmanı saran yemek kokusuna iç geçirip de “Bu yemek bizim evde olsaydı keşke” derken; bir kadının yaptığı bir tas çorba dahi olsa anlıyordum sonunda: evi ev yapanın mutfak, mutfağı mutfak yapanın sofra, sofrayı sofra yapanın da üzerine koyduğu bir tas çorba da olsa kadın olduğunu… Anlıyordum eli, emeği, sevgisi, stresi, gözyaşı, kahkahası mutfağına bulaşmış tüm kadınların usta birer simyacı olduğunu…
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın