Allah’ın gösterdiği kurtuluş yolu

Allah’ın gösterdiği kurtuluş yolu…

Ağustos 2007 23.SAYI

Bahaüddin Nakşibend (k.s) “Bizim yolumuz, Allah Teala’nın gösterdiği kurtuluş yoludur. Çünkü bu yol, sünnete uymak ve ashab-ı kirama tabi olmaktır. Bu sebeple yolumuzda az zamanda çok kazanç elde edilir. Sahabe-i kiramın yolunun sohbet olduğu gibi bizim yolumuz da sohbet ve muhabbet yoludur. Hayır ve bereket beraberliktedir; beraberlik de sohbetle olur. Yalnızlığa çekilmekte şöhret tehlikesi olabilir. Şöhret ise afettir” der ve tasavvuf yolunda olanları üç şeye dikkat etmeleri konusunda uyarır. Birincisi; göre sofi öncelikle Allah Teala’ya karşı olan edebine dikkat etmelidir. Yani maddi ve manevi hali ile tamamen kulluk içinde olmalıdır. Rabbi’nden başka her şeyi gönülden çıkarıp nimetleri Allah yolunda seferber etmelidir. İkinci olarak Rasulullah’a (s.a.v) karşı olan edebine dikkat etmelidir. Bu da ibadet ve bütün davranışlarda muhabbetle ona (s.a.v) uymakla olur. Son olarak da kendisini irşat eden Hak dostuna gösterdiği edepte özenli olmalıdır.

Akrabalar arasında muhabbetin artması için

Allah Rasulü (s.a.v), Ebu Hüreyre’ye bir gün önce nerede olduğunu sorduğunda, bazı yakınlarının ziyaretinde bulunduğu cevabını alır. Bunun üzerine ona şöyle nasihat eder: “Ziyaretini haftada bir kere yap ki, muhabbet ziyade olsun.” İnsanlar arasındaki sevgi ve saygının artması için karşılıklı geliş gidişlerin, misafirlik sürelerinin belirli bir ölçüde olması gerektiğine bu hadis güzel bir işarettir.

Müminin yüzü sevinçli, kalbi mahzun olur

Seyyid Abdülkadir Geylani Hazretleri’nin mübarek sözlerinden: “Mümin, insanlara karşı yüzünden sevinçli olduğunu gösterir. Fakat kendi mahzundur. Peygamber Efendimiz; ‘Müminin sevinci yüzündedir. Halbuki kalbi mahzundur’ buyurmaktadır. Müminin tefekkürü, düşünmesi, ağlaması çok, gülmesi azdır. Tebessümü ile kalbindeki hüznü gizler. Dışarıda geçimini temin etmekle uğraşıyor gibi görünür; fakat kalbi Rabbi’ni anmakla meşguldür. Çoluk çocuğu ile uğraşıyor gibi görünür; fakat kalbi Rabbi iledir.”

Gafil olunmaması gereken ay; Şaban

Ramazan ayından sonra oruç tutmanın en faziletli olduğu zaman dilimi Şaban ayıdır. “Şaban benim ayımdır ve Şaban günahları temizleyendir” buyuran Peygamber Efendimiz (s.a.v), bu ayda oruç tutuğu kadar başka hiçbir ayda oruç tutmamıştır.

Allah Rasulü (s.a.v) şu sözleriyle de Şaban ayına müminlerin gerekli önemi vermelerini ister. “İnsanlar, Recep ve Ramazan ayları arasında olan bu aydan gafil kalıyorlar. Halbuki o ay, amellerin alemlerin Rabbi’ne arz edildiği aydır. Ben de amellerimin oruçlu iken ilahi huzura arz edilmesinden hoşlanırım.” (Ahmet, Müsned, 5/201)

Rahmet, şefaat, af gecesi…

Şaban ayının on beşinci gecesi aynı zamanda meleklerin iki bayram gecesinden biri olan Berat gecesidir. Kullar için bu gecede Allah’ın rahmet ve mağfiret kapıları sonuna kadar açılmıştır. Rabbi’nin rızasını kazanıp beratını alanlar da meleklerle aynı coşkuyu kutlamanın zevkine ererler bu gece. Rasul-ü Kibriya Efendimiz (s.a.v) gecenin feyiz ve bereketine kavuşabilmek için şu şekilde davranmamızı tavsiye eder: “Şaban ayının yarısı (Berat) olduğunda, gecenin yarısında kalkın ibadet edin, gündüzünde de oruç tutun! Muhakkak ki yüce Allah, o günde dünya semasına iner ve imsak vaktine kadar şöyle der: ‘Affedilmeyi dileyen yok mu, affedeyim. Rızk isteyen yok mu, rızk vereyim. Şifa dileyen yok mu, şifa vereyim. Şunu isteyen yok mu, vereyim…” (İbni Mace, Salat, 191)

Kıymet bilme

Padişah’ın biri gemiyle yolculuğa çıkar. Yanında ilk defa gemiye binen bir kölesi de vardır. Köle hiç deniz görmemiş, geminin mihnetini tatmamıştır. Ağlamaya, inlemeye başlar. Tir tir titrer… Avutmak için çok uğraşırlar, ama bir türlü sakinleşmez. Padişahın keyfi kaçar. Gemide bulunanlar aciz bir vaziyetteyken yaşlı bir adam padişahın huzuruna çıkıp “Müsaade buyurursanız ben onu sustururum” der. Padişah izin verir. Yaşlı adamın emriyle köleyi denize atarlar. Köle birkaç kere suya batar çıkar. Sonra onu yakalayarak gemiye çekerler. Köle kendisini tutanlara iki eliyle sıkıca sarılıp gemiye çıkar ve bir köşede uslu uslu oturmaya başlar. Padişah yaşlı adamın yaptığına hayret ederek “Bu işteki hikmet nedir?” diye sorar. Yaşlı adam “Köle daha önce suya batmanın, boğulma tehlikesi geçirmenin acısını tatmamıştı. Gemideki selametin kıymetini bilmiyordu. İşte huzur ve saadet de böyledir, bir felaket görmeyen kimse, huzurun kıymetini bilemez” cevabını verir.

Suda yaşarken balık suyun kıymetini bilemez. Ancak sudan çıkarılınca bilir ki; o zaman da suya kavuşmak için çırpınıp durur. Bazı insanların durumu da böyledir. Sahip olduğu nimetlerin şükrünü hakkıyla bilemez beterin beterini yaşamadıkça...

Efser BERİN
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın