Illaki hüzün olsun

Illaki hüzün olsun

İşte yine o fon müziği çalıyor.
Kemanın tellerine dokundukça kalbimin derinliklerinden ritmik tınılar yükselmeye başlıyor.
İçin de yaşadığım ve gizli kalmasını istediğim yanını seriyor en müstesna anlara dair gözlerimin önüne.
Hasrete ve gurbete dair ne varsa dökülüveriyor; hayat denen dışı güzel altı delik albenisi çok olan heybemden.
Bir yanım gurbet olurken bir yanım hasret oluyor.
Hani şu sıladan uzak kaldığım anlarda kendime arkadaş gördüğüm ikili.
Hiç birbirinden ayrılmayan iki sevgili yani.
An oluyor hayatı arabesk tadında yaşamaya başlıyorum.
Burnumda buram buram tütüyor sevdiklerim sevenlerim.
Sonra hüznü giyiniyorum böyle anlarda.Hüzün ki ne çok yakışıyor bana.
O bensiz ben onsuz yapamıyorum sanki.
mayhoş bir uykunun ruhu okşayan en güzel anında çalıyor gönül kapımı.
Ne kadar kapatsam da olmuyor ben kapatırken o zorluyor açmak için.
Misafir ediyorum yüreğimin tenhasına çekilmiş hüzün köşesine.
gurbette gecenin katran karasına çaldığı,
yıldızların bir cevza kadar ışıl ışıl olduğu anlarda dinlenmek için inzivaya çekildiğim,
yıldızları rahat gören odamın camından bakarak yaşadığım geçmişimin hesabını yaparak
tüketiyorum zamanı.

Bir çoğumuzun çocukluğunda annesine götürdüğü papatyayı koparıp da
seviyor sevmiyor misali bir artılarımı bir eksilerimi sayıyorum gökteki
yıldızlara bakarak.
O kadar çok eksiler çıkıyor ki gökte yanıp sönen yıldızlar gibi.
Hani ışıl ışıl parlarken gözlerimizi kamaştıran yıldızlar olur ya
sonra bir anda kaybolan.İşte öyle artılarıma tam sevinirken eksilerin
bir anda çoğalması iyiden iyiye hüzünlendiriyor.
Bir yandan göğe bakarak bunları temaşa ederken diğer yandan da hüzünle yaşıyorum içinde hayatın;
Ben hüznü kederi arabesk tadında kabullendim; ne yüksekte gördüm kendimi nede alçakta.
Değiştiriyorum boyutumu bir sılaya bir hüzne bir de gurbete dair.
Hayat galiba biraz da hüzünle yoğruluyor mayamızla.
Hayatın kimsesiz yanlarını kendimin kimsesizlikleriyle birleştirerek biriktiriyorum.
Sonra seslenişi geliyor aklıma! bu kadar karmaşık duygular arasındayken.
Ey hüznü kendine yoldaş edinen sevgili.
Hüzün sana arkadaş hüzün sana yoldaş hayatta yok mu başka bir şey sevinç veren.
Ne hüznü kendim seçtim ne de sevinci sadece gereken yerlerde yaşadım her ikisini de.

Fon müziği yanık yanık çalıyor hala.
Artık yazının sonuna yaklaşıyorum her defasında böyle oluyor.
Ya fon bitiyor ya da söylenecek kelimeler.
İlla ki hüzün olsun diyorum her defasında.
Kelimeleri barındıran yürek hüzünlüdür.
Yazıyı kağıda nakış nakış işleyen kalem hüzünlüdür.
Kalemin tüm hünerlerini sergilediği ve üzerine işlediği kelimelerle
okuyucusuna ulaşan mektup hüzünlüdür.
Kelimeleri fütursuzca savurup kalbi yaralayan dil hüzünlüdür.
Fonun ahengine kendini kaptıran kulak hüzünlüdür.
Bir türlü hayatın akışına kendini bırakamamış can hüzünlüdür.
İlla da kendine hüznü yakıştırıp hayatını hüzün üzerine kuran,
hüzünden başka hiçbir şey yok kalbimde
Hüzün varsa ben de varım diyen yazar da; yazarken hüzünlüdür.
Ne mutlu ki hüznü kendine yakıştıranlara.
Hüzne yoldaş olanlara
Hüzün ki yakışandır bize.
Çünkü O hüzünlü kalbi sever.

Muhammed Faruk ARSLAN
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın