Susuyorum...
Yine bir gece ve yine başbaşayım kendimle, işte yine seni bulup
kaybettiğim yerdeyim..
İnsanın bir şeylere karar vermesi ne kadar zor; ya seni içime gömmeli
ya da artık içimden söküp atmalıyım. Ama her ne olursa olsun susmalıyım.
Hangisi daha zor, hangisi daha acı Gerçekten gitmelimiydin, yoksa
kalıp yanımda savaşmalı mıü... Bir yol arıyorum kendime, bulduğum
tüm yollar sana çıkıyor...
Kapanmalı artık gözlerim. Sonsuz bir karanlıkta tek başıma yürümeye
devam etmeliyim... Yürümeliyim ardıma bile bakmadan, yürü meliyim
parçalayarak değerleri ve sevgileri, yok ederek yaşadığım tüm zamanları...
Nasıl da acımasız zaman. Nasıl da yüceltmişim seni gözümde. Tutup kendi
ellerimle koymuştum en yükseğe, sonra keyifle izlemiştim yüceliğini.
Ama yine ben bitirmeliyim. Tutup kollarından indirmeliyim olduğun yerden.
Ya da seni ölene dek yaşatmalıyım içimde... Ne kadar zor bir karar...
Bir yanım; " Bir daha kimse, hiç kimse onun kadar çok sevilmeyecek ",
derken, bir yanım sakin, sessiz...
Zaman geçiyor, acım dinmiyor. Kapanmıyor yaralarım... Tükenirken ben,
aklımda bir tek sen... Görüyor musun, yine konuşuyorum ama sessizce...
Susmayı öğreniyor yüreğim...
Susuyorum...
[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın
