Suçsuzum ama vicdan muhasebesi yapıyorum :
Kendimi bu kadar yaralı hissetmemiştim. Yarınımı düşünmek yada gecmişimi hatırlamak istemiyorum. Başımın agrısı, gözümün yası dinmeden herseyin üstüste geldiğine tanık oluyorum. Üzülüyorum, bugün olanlara, dün yasanalara ve yarın için söylenenlere. Aglamak tek carem, güçsüzüm ama güçlü olmam gerekiyor. Bagırsam belki duyulacak ama dinleneceginden emin degilim. Ben bu yüzden geride aglayan oluyorum...

Bagrımda bir ates, bir söz ile alevler artıyor, susan dudagımla acım kalbimde iz bırakıyor. Susuyorum, konusamıyorum, bogazımda bir düğüm acımı içime gömüyorum. Titriyorum, herkes üşüdüğüm için titrediğimi sansada ben agladıgımı gizlerken istemeden titriyorum. Gözüm uyurken kuru, bazen aglayarak uyandıgım geceler, evdekiler duymasın diye sessiz olmaya calıstıgım anlar var. Ben nerede yanlıs yaptıgımı bilmiyorum, ben bunu hakedecek bir sey yaptıgımı düşünmüyorum.

Hersey basta belliymiş, istenmediğim ama arkamdan konusuldugu bir gercekmiş. Neden insanlar yaralar, neden insanlara güvenilmez. Karanlıga neden sürüklenir insan, neden doğruluk yolu secilmez? Gizli işler, yüzüne gülüp arkamdan söylenen sözler. Ben burada vicdan muhasebesi yaparken o daha da ileriyi düşünmüş. Vicdanı olmayana vicdan anlatılmıs. Beyni bos olan insan, davulun cıkardıgı ses gibi kulaga zarar veriyor. Yaralandım bir kere, bunları hakedecek söz söylemedim ki bugüne kadar bir kere, aglayan ve sevdiklerinden koparılan oldum bir de bunu üzerine suclandım. İnanın hayat bu konuda yüzüme gülmedi, beni gözü yaslı geride bıraktı... Söylesenize bu kişi yani ben bunları hakedecek ne yaptım?

alıntı
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın

Ve aleykumusselam.
Evet hepimizin sık sık sorduğu soru: Ben naptım ki, ben bunu haketmedim ki. Hasta olduğumuzda, aç kaldığımızda,hata yaptığımızda kısacası hoşumuza gitmeyen bir durum ortaya çıktığında sorduğumuz soru. Peki güzel durumlarla karşılaştığımızda hangimiz soruyoruz ben bunu hakettim mi? diye. Sormuyoruz çünkü güzellikler bizden kötülükler haşa Rabbimizden diye düşünüyoruz. Aslında çoğumuzun sık sık yaptığı ama farkına bile varmadığı bir hata. İnsanın bu durumu Zümer Suresi ne  kadar da güzel anlatıyor.


"İnsana bir sıkıntı dokunduğu zaman bütün gönlünü vererek Rabbine dua eder. Sonra kendisine tarafından bir nimet lütfettiği zaman da önceden O'na dua ettiği hali unutur da, yolundan sapıtmak için Allah'a ortaklar koşmaya başlar. Ey Muhammed! De ki: "Küfrünle biraz zevk et, çünkü sen, o ateşliklerdensin."

Bu nedenle her halimize şükretmeli sabır,dua ve tevekkül ile beklemeliyiz. şunu da unutmamalıyız önemli olan imtihan değil imtihanın nasıl atlatıldığıdır.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın